ผมมีภรรยาอยู่ด้วยกันมา 4 ปีแล้วครับ มีลูกด้วยกัน  2 คน คนโตเป็นผู้ชายอายุ 3 ขวบ คนเล็กยังอยู่ในท้องครับ 2 เดือนแล้ว เรื่องมีอยู่ว่าเมียผมอายุ 21 ปีส่วนผมอายุ 33 เวลาทะเลาะกันเขาจะขึ้นขึ้นกู ด่าพ่อแม่ผม (ต่อหน้า) ก็เคยจนพ่อผมเสียไปได้ปีกว่าปัจุบันเขาก็ยังไม่เลิกด่า เรื่องมีอยู่ว่าก่อนหน้านี้เขาอยู่บ้านผมได้ 3 ปีแม่ผมจะบ่นเรื่องไม่ทำงานบ้าน ไม่ซักผ้า กินในห้อง ชามวางล้างเช้า ข้าวผมต้องหาให้กิน งานก็ไม่ทำ แต่ผมก็ทนอยู่กันมาได้ช่วงหลังผมทำงานโรงงานคนเดียว ภาระเยอะ ค่ารถ ค่านมลูก ค่ากินเมีย กินผม จึงต้องออกมาขายของเขาก็ดีที่ยังไปช่วยขายบ้าง ช่วงหลังมีปัญหาบ่อยมากเรื่องคนที่บ้านกับเขา ทะเลาะทีไรเป็นอุ้มลูกหนีทุกที พอผมไปตามที่บ้านเขา พ่อแม่เขาก็กีดกันไม่ให้เจอ บางครั้งถูกเขารุมเตะต่อย ก็มี(เมียก็ยืนดูเฉย) ทั้งๆที่ผมโอบลูกเพื่อไม่ให้โดนลูกหลง เวลาทะเลาะกันก็เรื่องไปเป็นเรื่อง เช่นเพื่อนเช่ารถไปเที่ยวกลับ 6 โมงบอกเพื่อนเขาจะไปบ้างะอไม่ไปอุ้มลูกหนี ช่วงหลังเขาอยากออกมาอยู่กันข้างนอกก็ไม่วายทะเลาะกันขึ้นกูกับผม ด่ายันพ่อที่ตายที่เสียไปแล้ว ( ถ้ารักแม่รักพ่อก็กลับำปอยู่กับเขา) ทะเลาะตบตีอายข้างห้องก็อายไหนลูกก็นั่งดูร้องไห้ สงสารลูกมากคับ ตอนนี้ตี 1แล้วผมติดต่อลูกเมียไม่ได้เลยแต่ผมเห็นครั้งสุดท้ายคือไปกับพ่อเลี้ยงครับ พอไปถามเขาบอกไม่รู้ ตอนนี้สงสารลูก คิดถึงลูกมากครับ นอนกอดด้วยกันทุกคืน พอหลานน่าเกียจน่าชังก็มีคนแต่จะมาเอา ทีนมยังไม่เคยซื้อให้แม้แต่กล่องเดียว
........ผมควรทำใจยอมรับว่านี่คือกรรมของผมหรือเวรของลูกบอกตามตรงไม่มีใจแม้แต่จะออกำไปกินข้าวหรือทำงานเลยครับ