15
ฉันออกมายืนหน้าห้องน้ำในสภาพผู้ชายก็ไม่เชิงหรือจะทอมก็ไม่ปานที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่เสื้อผ้าของพี่บริงค์ทั้งนั้น ไหนจะเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีเทา ไหนจะกางเกงขายาวสีเข้มกรอมเท้าอีก ยัง! เท่านั้นยังไม่พอนะ! บนหัวของฉันยังจะต้องสวมวิกไว้อีกต่างหาก ที่หนักสุดคือสเตย์ มันรัดหน้าอกฉันซะจนแทบหายใจไม่ออกแล้วเนี่ย = =lll
เฮ้อ...
นี่ถ้าเกิดปาร์ตี้คืนนี้ไม่มีคนนอกเข้ามาแจมด้วยนะ ฉันก็คงไม่ต้องมาลำบากลำบนขนาดนี้หรอก T^T
“ฮือ อดสวยเลยเรา” ฉันโอดครวญเบาๆ กับตัวเองพลางก้มหน้าดูเสื้อผ้าที่สวมใส่ว่าเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง จัดเผ้าจัดผมให้ดูดีเป็นทรง ดึงสเตย์ขึ้นอีกหน่อยเพื่อเสริมความมั่นใจ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วเงยหน้าขึ้นทอดสายตาออกไปข้างหน้าเมื่อถึงเวลาที่จะต้องออกไปเสียที
“เอาล่ะนิกิม...พร้อมสู้ศึก!”
ฉันสูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น (กลัวคนนอกจับได้ =O=;;) ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อมุ่งสู่สนามหญ้าหน้าบ้านด้วยมาดผู้ชายทั้งแท่ง...
แต่ทว่า...
ฟึ่บ!
พอถึงเวลาที่จะต้องออกไปเผชิญหน้ากับพวกนั้นจริงๆ ฉันก็ดันขี้ขลาดขึ้นมาซะงั้น ฉันรีบเร้นกายแอบอยู่หลังม่านสีอ่อนตรงประตูหน้าระเบียงทันที มือข้างขวายกขึ้นมากุมที่หัวใจไว้เพราะมันเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ฉันเผลอกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เพราะเท่าที่เห็นแว้บๆ เมื่อกี้ เหมือนจะมีคนนอกเข้ามาแจมปาร์ตี้ด้วยไม่ต่ำว่าสิบคน!
“นิกิมมม”
เฮือก! O_O
ฉันสะดุ้งโหยงในขณะที่มือก็สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นจนน่ากลัว ตายๆๆ พี่แชลเรียกแล้วอ่ะ ~>_<~
ฉันยังคงยืนใจเต้นตึกๆ อยู่ตรงนั้น ใจหนึ่งก็อยากก้าวออกไปให้มันจบๆ ไปซะ แต่อีกใจหนึ่งมันก็กลัวจนเหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามใบหน้าและฝ่ามือบ้างแล้ว ฮือออ ชักไม่อยากออกไปแล้วสิ T_T
“อ้าว! แอบอยู่ตรงนี้นี่เอง”
“เฮือก! O_O” ฉันสะดุ้งจนหัวใจแทบจะหล่นไปที่กระตุ่มเมื่ออยู่ดีๆ พี่แชลก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้า ฉันเบิกตากว้างมองหน้าเขาอย่างตกใจและหวาดๆ ส่วนพี่แกก็เบิกตากว้างไม่แพ้กัน เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างทึ่งๆ พลางยื่นมือมาจับตัวฉันหมุนไปหมุนมาแล้วอ้าปากค้าง
“โหยนิกิม โคตรหล่อเลยอ่ะ!”
“หะ...หา? =O=;;” นี่ฉันควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ย = =’’
“ป่ะ!”
“ฮะ...เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ” ฉันตกใจจนรีบชักมือกลับทันที เมื่อพี่แกเล่นคว้ามือฉันแล้วทำท่าจะลากออกไปข้างนอก พี่แชลหันขวับกลับมาแล้วเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“คือนิกิม...กลัวอ่ะ” ฉันสารภาพเสียงแห้ง มือทั้งมือนั้นเย็นเฉียบ ใจเต้นระทึกจนแทบจะออกมาดิ้นดึบๆ นอกอก ไม่ไหวแล้วอ่ะ T^T ไม่อยากออกไปแล้ว!
“ฮึ่ยยย~ ไม่ต้องกลัวไปหรอกนิกิม หล่อขนาดนี้ไม่มีใครเขามาสงสัยหรอกว่าเป็นผู้หญิงอ่ะ นี่ๆ...จะบอกอะไรให้นะ นิกิมอ่ะหล่อกว่าพวกพี่อีกนะเนี่ย >_<”
“แต่...”
“ไม่ต้องมาตงมาแต่แล้ว ไปกันเถอะ”
“เฮ้ย! ดะ...ดะ...เดี๋ยวพี่แชล!!”
ผ่าง!!!
พรึ่บ!
ทันทีที่ฉันถูกกระชากลากดึงออกมาจากหลังม่าน ทุกคนก็หันมามองฉันกันเป็นตาเดียว โดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ต่างมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เหมือน...บรื้อ!~ =w=
“ทุกคนครับ นี่น้องชายของพวกเราเอง ชื่อนิกิม ^^ ที่จริงก็เป็นญาติห่างๆ ที่สนิ๊ทสนิทของพี่บริงค์เองแหละครับ แต่ในเมื่อเขาเป็นน้องของพี่บริงค์ นิกิมก็เลยเปรียบเสมือนน้องของพวกเราสองคนไปด้วย...นิกิม” พี่แชลแนะนำตัวให้ฉันเสร็จสรรพส่วนประโยคหลังนี่พี่แกหันมาเรียกสติฉันเบาๆ ด้วยการเรียกชื่อ ขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระ ฉันเลิกคิ้วสูง เพราะกำลังอยู่ในอาการมึนตึ้บ ไม่คิดว่าอะไรๆ จะเร็วขนาดนี้ ฉันหันไปมองหน้าพี่แกก่อนจะหันกลับมามองหน้าทุกคนที่ต่างมองฉันกันเป็นตาเดียว
“เอ่อ สะ...สวัสดีฮะ ผม...นิกิมฮะ” ฉันแนะนำตัวด้วยเสียงที่ตะกุกตะกักติดอ่างขึ้นมากะทันหัน ก่อนจะลงท้ายด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ที่เรียกเสียงกรี๊ดได้จนน่าตกใจ!
“กรี๊ดดดด! >O<”
เหวอออ O[]o// อะ...อะไรกันเนี่ย???
ฉันผงะไปเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ พวกผู้หญิงก็กรูกันเข้ามาหาฉันจนร่างฉันเซไปนิดหน่อย มือฉันที่แนบอยู่ข้างลำตัวแอบควานหามือของพี่แชลเพื่อกะจะให้ช่วยพาฉันออกไปจากห้อมล้อมยัยพวกนี้เสียหน่อย ทว่าควานๆ ไปก็ดันไปโดนก้นของใครบางคนเข้า ฉันเบิกตากว้างรีบชักมือกลับทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของก้นที่ส่งสายตาพึงพอใจอย่างแรงมาให้ฉันอย่างน่าสยองที่สุด บรื้อ~ =w= ขนลุก!
“เอ่อ ขะ....ขอโทษฮะ” ฉันดัดเสียงห้าวของตัวเองให้ห้าวเป้งขึ้นไปอีก พลางผงกหัวขอโทษยัยคนนั้นที่ดูท่าจะไม่โกรธฉันเลยสักนิด ตายล่ะ...ทำไงดี ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน ไม่ใช่ทอมนะเฟ้ยจะได้มาทำใจรับได้กับสายตาน่าสยองเกล้าของเธอน่ะ! T[]T
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กิ๊ฟไม่ถือ *-*” เหอะๆ และแถมยังชอบด้วยใช่มั้ยล่ะยัยบ้า! อ๊างงงง T[]T ขนลุก!!!
“นิกิมมีแฟนยังอ่ะคะ?”
“หะ?” ฉันตกใจกับคำถามนั้นที่มาจากผู้หญิงอีกคน
“เค้าขอเบอร์ได้มั้ยอ่ะนิกิม เผื่อถ้าคืนไหนเค้าคิดถึงจะได้โทร. หาอ่ะ *0*” ตกใจอีกรอบกับคำถามที่มาจากอีกคน
“เอ่อ...” นี่ยัยพวกนี้ไม่ได้เอะใจอะไรบ้างเลยรึไงว่าชื่อนิกิมมันฟังดูแปลกๆ สำหรับผู้ชายน่ะ และก็...เวลาขอเบอร์ผู้ชาย พวกเธอของ่ายขนาดนี้เชียวเรอะ!?
“เอ่อ...คือ...” ฉันยังคงพูดติดอ่างอย่างช่วยไม่ได้ จะชะเง้อคอยาวหาพวกพี่ๆ ก็ทำไม่ได้เสียด้วยสิ เพราะยัยพวกนี้ดันมายืนเบียดๆๆ ตัวฉันจนฉันขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัวแล้ว โอ๊ยยยย ยัยพวกบ้า! >O< ดูมๆ ของพวกเธอมันทำให้ขนแขนฉันตกใจจนแทบร่วงอยู่แล้วนะ!!! >///<
“เอ่อ...มะ...ไม่ไหวแล้วววว ขอตัวนะคร้าบบบ >_<” ฉันแหวกฝูงสาวสะบึมออกมาอย่างยากลำบากแล้วหันรีหันขวางเพื่อที่จะหาที่หลบภัยชั่วคราว ทว่าก็ไม่รู้จะไปหลบที่ไหนดี
“นิกิมขา~~” เสียงแหลมประสานกันเรียกฉันอย่างโหยหา ฉันกลืนน้ำลายดังเอื๊อกลงคออย่างยากลำบาก พลันสายตาก็มองตรงไปที่ชายหาดมืดๆ ท่ามกลางแสงจันทร์สว่างสลัวเป็นทางเลือกสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจเดินลุยผืนทรายออกไปจากบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะหนีไปจากพวกนั้นได้ ให้ตายสิ! ไม่มีใครช่วยฉันเลยสักคน ไอ้พวกพี่แล้งน้ำใจ! ฮือออ T-T
“อ๊ะ ทุกคนครับ ผมว่าทุกคนอยู่ร่วมปาร์ตี้กันที่นี่ดีกว่านะครับ นิกิมคงตกใจที่ทุกคนกรูกันเข้าไปแบบนั้นอ่ะ แหะๆ ^^;; ไม่ต้องตามมานะครับ เดี๋ยวผมจะไปตามนิกิมให้เอง ^_^”
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 15]
ฉันออกมายืนหน้าห้องน้ำในสภาพผู้ชายก็ไม่เชิงหรือจะทอมก็ไม่ปานที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่เสื้อผ้าของพี่บริงค์ทั้งนั้น ไหนจะเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีเทา ไหนจะกางเกงขายาวสีเข้มกรอมเท้าอีก ยัง! เท่านั้นยังไม่พอนะ! บนหัวของฉันยังจะต้องสวมวิกไว้อีกต่างหาก ที่หนักสุดคือสเตย์ มันรัดหน้าอกฉันซะจนแทบหายใจไม่ออกแล้วเนี่ย = =lll
เฮ้อ...
นี่ถ้าเกิดปาร์ตี้คืนนี้ไม่มีคนนอกเข้ามาแจมด้วยนะ ฉันก็คงไม่ต้องมาลำบากลำบนขนาดนี้หรอก T^T
“ฮือ อดสวยเลยเรา” ฉันโอดครวญเบาๆ กับตัวเองพลางก้มหน้าดูเสื้อผ้าที่สวมใส่ว่าเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง จัดเผ้าจัดผมให้ดูดีเป็นทรง ดึงสเตย์ขึ้นอีกหน่อยเพื่อเสริมความมั่นใจ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วเงยหน้าขึ้นทอดสายตาออกไปข้างหน้าเมื่อถึงเวลาที่จะต้องออกไปเสียที
“เอาล่ะนิกิม...พร้อมสู้ศึก!”
ฉันสูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น (กลัวคนนอกจับได้ =O=;;) ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อมุ่งสู่สนามหญ้าหน้าบ้านด้วยมาดผู้ชายทั้งแท่ง...
แต่ทว่า...
ฟึ่บ!
พอถึงเวลาที่จะต้องออกไปเผชิญหน้ากับพวกนั้นจริงๆ ฉันก็ดันขี้ขลาดขึ้นมาซะงั้น ฉันรีบเร้นกายแอบอยู่หลังม่านสีอ่อนตรงประตูหน้าระเบียงทันที มือข้างขวายกขึ้นมากุมที่หัวใจไว้เพราะมันเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ฉันเผลอกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เพราะเท่าที่เห็นแว้บๆ เมื่อกี้ เหมือนจะมีคนนอกเข้ามาแจมปาร์ตี้ด้วยไม่ต่ำว่าสิบคน!
“นิกิมมม”
เฮือก! O_O
ฉันสะดุ้งโหยงในขณะที่มือก็สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นจนน่ากลัว ตายๆๆ พี่แชลเรียกแล้วอ่ะ ~>_<~
ฉันยังคงยืนใจเต้นตึกๆ อยู่ตรงนั้น ใจหนึ่งก็อยากก้าวออกไปให้มันจบๆ ไปซะ แต่อีกใจหนึ่งมันก็กลัวจนเหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามใบหน้าและฝ่ามือบ้างแล้ว ฮือออ ชักไม่อยากออกไปแล้วสิ T_T
“อ้าว! แอบอยู่ตรงนี้นี่เอง”
“เฮือก! O_O” ฉันสะดุ้งจนหัวใจแทบจะหล่นไปที่กระตุ่มเมื่ออยู่ดีๆ พี่แชลก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้า ฉันเบิกตากว้างมองหน้าเขาอย่างตกใจและหวาดๆ ส่วนพี่แกก็เบิกตากว้างไม่แพ้กัน เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างทึ่งๆ พลางยื่นมือมาจับตัวฉันหมุนไปหมุนมาแล้วอ้าปากค้าง
“โหยนิกิม โคตรหล่อเลยอ่ะ!”
“หะ...หา? =O=;;” นี่ฉันควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ย = =’’
“ป่ะ!”
“ฮะ...เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ” ฉันตกใจจนรีบชักมือกลับทันที เมื่อพี่แกเล่นคว้ามือฉันแล้วทำท่าจะลากออกไปข้างนอก พี่แชลหันขวับกลับมาแล้วเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“คือนิกิม...กลัวอ่ะ” ฉันสารภาพเสียงแห้ง มือทั้งมือนั้นเย็นเฉียบ ใจเต้นระทึกจนแทบจะออกมาดิ้นดึบๆ นอกอก ไม่ไหวแล้วอ่ะ T^T ไม่อยากออกไปแล้ว!
“ฮึ่ยยย~ ไม่ต้องกลัวไปหรอกนิกิม หล่อขนาดนี้ไม่มีใครเขามาสงสัยหรอกว่าเป็นผู้หญิงอ่ะ นี่ๆ...จะบอกอะไรให้นะ นิกิมอ่ะหล่อกว่าพวกพี่อีกนะเนี่ย >_<”
“แต่...”
“ไม่ต้องมาตงมาแต่แล้ว ไปกันเถอะ”
“เฮ้ย! ดะ...ดะ...เดี๋ยวพี่แชล!!”
ผ่าง!!!
พรึ่บ!
ทันทีที่ฉันถูกกระชากลากดึงออกมาจากหลังม่าน ทุกคนก็หันมามองฉันกันเป็นตาเดียว โดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ต่างมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เหมือน...บรื้อ!~ =w=
“ทุกคนครับ นี่น้องชายของพวกเราเอง ชื่อนิกิม ^^ ที่จริงก็เป็นญาติห่างๆ ที่สนิ๊ทสนิทของพี่บริงค์เองแหละครับ แต่ในเมื่อเขาเป็นน้องของพี่บริงค์ นิกิมก็เลยเปรียบเสมือนน้องของพวกเราสองคนไปด้วย...นิกิม” พี่แชลแนะนำตัวให้ฉันเสร็จสรรพส่วนประโยคหลังนี่พี่แกหันมาเรียกสติฉันเบาๆ ด้วยการเรียกชื่อ ขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระ ฉันเลิกคิ้วสูง เพราะกำลังอยู่ในอาการมึนตึ้บ ไม่คิดว่าอะไรๆ จะเร็วขนาดนี้ ฉันหันไปมองหน้าพี่แกก่อนจะหันกลับมามองหน้าทุกคนที่ต่างมองฉันกันเป็นตาเดียว
“เอ่อ สะ...สวัสดีฮะ ผม...นิกิมฮะ” ฉันแนะนำตัวด้วยเสียงที่ตะกุกตะกักติดอ่างขึ้นมากะทันหัน ก่อนจะลงท้ายด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ที่เรียกเสียงกรี๊ดได้จนน่าตกใจ!
“กรี๊ดดดด! >O<”
เหวอออ O[]o// อะ...อะไรกันเนี่ย???
ฉันผงะไปเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ พวกผู้หญิงก็กรูกันเข้ามาหาฉันจนร่างฉันเซไปนิดหน่อย มือฉันที่แนบอยู่ข้างลำตัวแอบควานหามือของพี่แชลเพื่อกะจะให้ช่วยพาฉันออกไปจากห้อมล้อมยัยพวกนี้เสียหน่อย ทว่าควานๆ ไปก็ดันไปโดนก้นของใครบางคนเข้า ฉันเบิกตากว้างรีบชักมือกลับทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของก้นที่ส่งสายตาพึงพอใจอย่างแรงมาให้ฉันอย่างน่าสยองที่สุด บรื้อ~ =w= ขนลุก!
“เอ่อ ขะ....ขอโทษฮะ” ฉันดัดเสียงห้าวของตัวเองให้ห้าวเป้งขึ้นไปอีก พลางผงกหัวขอโทษยัยคนนั้นที่ดูท่าจะไม่โกรธฉันเลยสักนิด ตายล่ะ...ทำไงดี ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน ไม่ใช่ทอมนะเฟ้ยจะได้มาทำใจรับได้กับสายตาน่าสยองเกล้าของเธอน่ะ! T[]T
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กิ๊ฟไม่ถือ *-*” เหอะๆ และแถมยังชอบด้วยใช่มั้ยล่ะยัยบ้า! อ๊างงงง T[]T ขนลุก!!!
“นิกิมมีแฟนยังอ่ะคะ?”
“หะ?” ฉันตกใจกับคำถามนั้นที่มาจากผู้หญิงอีกคน
“เค้าขอเบอร์ได้มั้ยอ่ะนิกิม เผื่อถ้าคืนไหนเค้าคิดถึงจะได้โทร. หาอ่ะ *0*” ตกใจอีกรอบกับคำถามที่มาจากอีกคน
“เอ่อ...” นี่ยัยพวกนี้ไม่ได้เอะใจอะไรบ้างเลยรึไงว่าชื่อนิกิมมันฟังดูแปลกๆ สำหรับผู้ชายน่ะ และก็...เวลาขอเบอร์ผู้ชาย พวกเธอของ่ายขนาดนี้เชียวเรอะ!?
“เอ่อ...คือ...” ฉันยังคงพูดติดอ่างอย่างช่วยไม่ได้ จะชะเง้อคอยาวหาพวกพี่ๆ ก็ทำไม่ได้เสียด้วยสิ เพราะยัยพวกนี้ดันมายืนเบียดๆๆ ตัวฉันจนฉันขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัวแล้ว โอ๊ยยยย ยัยพวกบ้า! >O< ดูมๆ ของพวกเธอมันทำให้ขนแขนฉันตกใจจนแทบร่วงอยู่แล้วนะ!!! >///<
“เอ่อ...มะ...ไม่ไหวแล้วววว ขอตัวนะคร้าบบบ >_<” ฉันแหวกฝูงสาวสะบึมออกมาอย่างยากลำบากแล้วหันรีหันขวางเพื่อที่จะหาที่หลบภัยชั่วคราว ทว่าก็ไม่รู้จะไปหลบที่ไหนดี
“นิกิมขา~~” เสียงแหลมประสานกันเรียกฉันอย่างโหยหา ฉันกลืนน้ำลายดังเอื๊อกลงคออย่างยากลำบาก พลันสายตาก็มองตรงไปที่ชายหาดมืดๆ ท่ามกลางแสงจันทร์สว่างสลัวเป็นทางเลือกสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจเดินลุยผืนทรายออกไปจากบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะหนีไปจากพวกนั้นได้ ให้ตายสิ! ไม่มีใครช่วยฉันเลยสักคน ไอ้พวกพี่แล้งน้ำใจ! ฮือออ T-T
“อ๊ะ ทุกคนครับ ผมว่าทุกคนอยู่ร่วมปาร์ตี้กันที่นี่ดีกว่านะครับ นิกิมคงตกใจที่ทุกคนกรูกันเข้าไปแบบนั้นอ่ะ แหะๆ ^^;; ไม่ต้องตามมานะครับ เดี๋ยวผมจะไปตามนิกิมให้เอง ^_^”