ตอนนี้อายุ30 ไม่มีงานประจำ บ้านก็ไม่ได้รวย แต่ทำใมรู้สึก happy กับชีวิตแบบนี้มากขนาดนี้ก็ไม่รู้ ไม่มีภาระไม่มีใครให้ต้องส่งเสีย (พ่อ-แม่เสียตั้งแต่ยังเด็ก) ไม่มีลูก แต่กำลังจะมีสามี
ตั้งแต่เราจบ มหาลัยมา(ตอน22) เคยลองทำงาน อยู่4เดือน ใน office แถว สุขุมวิท start 22,000 แต่ทำแล้วรู้สึกมันไม่ใช่ ตื่น6โมงเช้า เข้าบ้าน 6โมงเย็นแถมผู้ร่วมงานก็นินทาชิงดีชิงเด่นกันเหลือร้าย รู้สึกว่ามัน Rush ยังไงไม่รู้ เลยออก แล้วมาอยู่บ้านเฉยๆ(ประทังชีวิตด้วยเงินจากที่พ่อเสียชีวิตตอนนั้นเราอยู่ ม.5แม่เสียตอนเรา3ขวบก็เงินเยอะจำนวนหนึ่ง) ใช้ชีวิต ไปวันๆที่ คอนโด นอนตี2ตื่นเที่ยง เป็นแบบนี้มา3-4ปี ช่วงทะเลาะกับแฟนเลยตัดสินใจมาเรียนภาษาต่อที่ออสเตรเลีย ตอนแรกว่าจะมาแค่6เดือน ชิลๆ แต่พอมาแล้วกลับติดใจ แฟนก็เลิกอีก วีซ่าหมดกลับบ้านไปต่อใหม่ คราวนี้ยิงยาวมาเลย 2 ปี ขายรถ โปะคอนโด ( จะได้ไม่มีภาระ ) มาอยู่เมืองนอกก็ทำงานเล็กๆน้อยๆ ร้านอาหารบ้าง พี่เลี้ยงเด็กบ้าง แต่ก็ไม่ได้ดิ้นรนเท่าไหร่ รู้สึกว่าอยู่ได้ คชจ ถัวกับค่ากินอยู่ สรุป ตอนนี้ อยู่มา4ปีแล้ว ชีวิตก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น ยังคง เหมือนเดิม ทำงานแค่พอใช้จ่ายใช้กินไปวันๆ แต่ไม่มีเก็บ ก็โอเคนะ วีซ่าที่ต่อรอบ2ก็กำลังจะหมด ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะกลับไป slow life ต่อที่ไทยหรืออยู่ที่นี่ดี (ถ้าที่นี่ก็อยู่ได้เพราะแฟนจะทำเรื่องให้) เพื่อนๆและคนรอบข้าง มองว่าเราไม่กระตือรือล้น ใช้ชีวิตไปวันๆ มองว่าเราไม่เป็นโล้เป็นพาย (ญาติ,ลูกพี่ลูกน้องวัยเดียวกัน คือหน้าที่การงานดีมาก ตำแหน่งดีๆทั้งนั้น เราโดนพี่สาวด่าประจำ) แต่เรามีความสุขในแบบของเรา เราผิดมากเลยหรอ เราชอบไปเที่ยว เมืองนอก คือไปมาหลายประเทศ ไปกับเพื่อนบ้างกับแฟนบ้างหรือกับญาติบ้าง เวลาเรามีตังค์( เราเก็บเงินได้บางครั้ง) แต่เราไม่ได้เก็บจริงจังซื้อบ้านซื้อรถเหมือนคนอื่น (สมบัติตอนนี้มีแค่ คอนโด 1 ห้องนอน ที่ไทย ที่เป็นของเรา และเงินประกันที่ พี่สาวเคยบังคับให้ทำไว้ก่อนมาเมืองนอก 10ปีถึงจะได้มั้ง ประมาณ 2แสน และที่ดินนิดหน่อยที่ต่างจังหวัดที่บ้านทิ้งไว้ให้ แต่เราไม่ได้สนใจเท่าไหร่นะ พี่เราหลายคน ใครอยากได้ก็ให้เค้าไป) ทุกวันนี้ก็ใช้จ่ายด้วยเงินเก่าจากที่พ่อทิ้งไว้ให้ตอนนี้ก็ใกล้จะหมดแล้วล่ะ เหลือน้อยมาก
คือเรามีความสุขดี ต่อให้ดูไม่มีอนาคต ก็เหอะ เราชอบชีวิตของเรา มีเงินก็ไปเที่ยว ไปเจออะไรใหม่ๆ อ้อแต่เราไม่ใช่คนใช้เงินเปลืองนะ ไม่ถึงกับประหยัดแต่รู้ว่าควรจะใช้จ่ายอะไร และเราไม่เคยซื้อของ brand name เราไม่ชอบ มีกำลังซื้อแต่ไม่ใช่แนวส่วนมากจะหมดกับค่ากินเที่ยวมากกว่า
สรุปว่าชีวิตเรามัน slow life เกินไปมั้ย หรือเข้าขั้นขี้เกียจวิกฤตแล้ว
* คือ slow ขนาดที่ว่า แฟนเราออกไปทำงานตอนเช้า 8.30 am เค้ากลับบ้านมา 6 pm เราก็ยังนอนอยู่บนที่นอนชุดเดิมอ่ะ ดูทีวี และเป็นงี้บ่อยด้วย
ชีวิตเรามันโคตร slow life หรือ ขี้เกียจตัวเป็นขนกันแน่นะ
ตั้งแต่เราจบ มหาลัยมา(ตอน22) เคยลองทำงาน อยู่4เดือน ใน office แถว สุขุมวิท start 22,000 แต่ทำแล้วรู้สึกมันไม่ใช่ ตื่น6โมงเช้า เข้าบ้าน 6โมงเย็นแถมผู้ร่วมงานก็นินทาชิงดีชิงเด่นกันเหลือร้าย รู้สึกว่ามัน Rush ยังไงไม่รู้ เลยออก แล้วมาอยู่บ้านเฉยๆ(ประทังชีวิตด้วยเงินจากที่พ่อเสียชีวิตตอนนั้นเราอยู่ ม.5แม่เสียตอนเรา3ขวบก็เงินเยอะจำนวนหนึ่ง) ใช้ชีวิต ไปวันๆที่ คอนโด นอนตี2ตื่นเที่ยง เป็นแบบนี้มา3-4ปี ช่วงทะเลาะกับแฟนเลยตัดสินใจมาเรียนภาษาต่อที่ออสเตรเลีย ตอนแรกว่าจะมาแค่6เดือน ชิลๆ แต่พอมาแล้วกลับติดใจ แฟนก็เลิกอีก วีซ่าหมดกลับบ้านไปต่อใหม่ คราวนี้ยิงยาวมาเลย 2 ปี ขายรถ โปะคอนโด ( จะได้ไม่มีภาระ ) มาอยู่เมืองนอกก็ทำงานเล็กๆน้อยๆ ร้านอาหารบ้าง พี่เลี้ยงเด็กบ้าง แต่ก็ไม่ได้ดิ้นรนเท่าไหร่ รู้สึกว่าอยู่ได้ คชจ ถัวกับค่ากินอยู่ สรุป ตอนนี้ อยู่มา4ปีแล้ว ชีวิตก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น ยังคง เหมือนเดิม ทำงานแค่พอใช้จ่ายใช้กินไปวันๆ แต่ไม่มีเก็บ ก็โอเคนะ วีซ่าที่ต่อรอบ2ก็กำลังจะหมด ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะกลับไป slow life ต่อที่ไทยหรืออยู่ที่นี่ดี (ถ้าที่นี่ก็อยู่ได้เพราะแฟนจะทำเรื่องให้) เพื่อนๆและคนรอบข้าง มองว่าเราไม่กระตือรือล้น ใช้ชีวิตไปวันๆ มองว่าเราไม่เป็นโล้เป็นพาย (ญาติ,ลูกพี่ลูกน้องวัยเดียวกัน คือหน้าที่การงานดีมาก ตำแหน่งดีๆทั้งนั้น เราโดนพี่สาวด่าประจำ) แต่เรามีความสุขในแบบของเรา เราผิดมากเลยหรอ เราชอบไปเที่ยว เมืองนอก คือไปมาหลายประเทศ ไปกับเพื่อนบ้างกับแฟนบ้างหรือกับญาติบ้าง เวลาเรามีตังค์( เราเก็บเงินได้บางครั้ง) แต่เราไม่ได้เก็บจริงจังซื้อบ้านซื้อรถเหมือนคนอื่น (สมบัติตอนนี้มีแค่ คอนโด 1 ห้องนอน ที่ไทย ที่เป็นของเรา และเงินประกันที่ พี่สาวเคยบังคับให้ทำไว้ก่อนมาเมืองนอก 10ปีถึงจะได้มั้ง ประมาณ 2แสน และที่ดินนิดหน่อยที่ต่างจังหวัดที่บ้านทิ้งไว้ให้ แต่เราไม่ได้สนใจเท่าไหร่นะ พี่เราหลายคน ใครอยากได้ก็ให้เค้าไป) ทุกวันนี้ก็ใช้จ่ายด้วยเงินเก่าจากที่พ่อทิ้งไว้ให้ตอนนี้ก็ใกล้จะหมดแล้วล่ะ เหลือน้อยมาก
คือเรามีความสุขดี ต่อให้ดูไม่มีอนาคต ก็เหอะ เราชอบชีวิตของเรา มีเงินก็ไปเที่ยว ไปเจออะไรใหม่ๆ อ้อแต่เราไม่ใช่คนใช้เงินเปลืองนะ ไม่ถึงกับประหยัดแต่รู้ว่าควรจะใช้จ่ายอะไร และเราไม่เคยซื้อของ brand name เราไม่ชอบ มีกำลังซื้อแต่ไม่ใช่แนวส่วนมากจะหมดกับค่ากินเที่ยวมากกว่า
สรุปว่าชีวิตเรามัน slow life เกินไปมั้ย หรือเข้าขั้นขี้เกียจวิกฤตแล้ว
* คือ slow ขนาดที่ว่า แฟนเราออกไปทำงานตอนเช้า 8.30 am เค้ากลับบ้านมา 6 pm เราก็ยังนอนอยู่บนที่นอนชุดเดิมอ่ะ ดูทีวี และเป็นงี้บ่อยด้วย