เมื่อคืน ประมาณ 1ทุ่ม นั่งรถเมล์สาย 8 จากหน้าภูเขาทอง ไปอนุเสาวรีย์
คนก็แน่นๆ รถก็วิ่งไป เบรคไป ตามประสารถเมล์สายเลื่องชื่อ

ไอ้เราก็ยื่นไป เพราะที่นั่งเต็มหมด มีคุณลุงคุณป้านั่งกันเพียบ บางที่ก็เป็นผู้หญิงสาวๆ กับเด็กนักเรียนม.ปลาย

สักพักก็มีคุณยายคนหนึ่ง เดินขึ้นรถมา ในมือถือบัตรอะไรสักอย่าง มองไม่เห็น พร้อมกับเงิน (น่าจะเป็นบัตรผู้สูงอายุ เอาไว้ลดราคา)
คุณยายไม่มีที่นั่ง !!

ลืมบอกว่านี่เป็นรถแอร์ ด้านหน้ารถ จะมีที่นั่ง 6ที่ ซึ่งถ้าเข้าใจไม่ผิด 6ที่ตรงนั้นจะเป็นที่นั่งพิเศษสำหรับผู้สูงอายุ คนท้อง อะไรแบบนี้
แต่มีหญิงสาวนางหนึ่ง นั่งจิ้มๆ กดๆ สไลด์ๆ ทัชๆ หน้าจอมือถืออยู่ที่ที่นั่งตรงนั้น ไม่สนใจใยดีรอบข้าง ใครจะขึ้นจะลง นางก็จะก้มหน้าก้มตาจิ้ม

คุณยายต้องเดินมาจับพนักเก้าอี้ ถัดจากที่นั่งตรงนั้นนิดหน่อย เพราะคุณยายจับราวด้านบนไม่ถึง

และพนักพิงที่คุณยายจับ เก้าอี้นั้น มีนักเรียนชายวัยรุ่นคนหนึ่ง น่าจะยังเป็นเด็กม.ต้นนะ หน้าตาค่อนข้างเด็ก ยังใสๆอยู่
นางก็นั่งจิ้มมือถือเช่นกัน พรางมองออกไปนอกหน้าต่างบ้าง อะไรบ้าง
แม้คุณยายจะไหวเอนไปตามแรงเบรคของรถ นางก็ไม่เหลียวแหล นั่งสบายใจเฉิบ แชทไปยิ้มไป
(ขออนุญาติใช้คำว่า "นาง" กับน้องคนนี้ เพราะถ้าแมนจริง คงลุกให้คุณยายนั่ง)

แต่สุดท้าย คุณยายก็ได้นั่ง ตรงที่ของหญิงสาวคนนั้น เมื่อนางกำลังจะลง แล้วจึงผละสายตาออกมาจากหน้าจอมือถือของนาง
หันซ้าย หันขวา เห็นคุณยายยืนอยู่ เลยลุกไปยืนหน้าประตู ถึงป้ายนางก็ลง
น่าสงสัย ถ้าหญิงสาวคนนั้น ไม่ได้จะลง นางจะลุกให้คุณยายนั่งไหม

ความจริงนี่อาจเป็นเรื่องธรรมดา ที่หลายคนเห็นๆกันได้มากมายทั่วไป
แต่ตอนนั้นเราก็ยืน เรายังเอนไปเอนมา แล้วคุณยายจะรู้สึกยังไง กับสภาพร่างกายที่ไม่ได้แข็งแรงอะไรมาก
เห็นแล้วสงสารมาก เลยอยากจะฝากไว้

คุณๆทั้งหลาย ทั้งชาย หญิง เด็กวัยรุ่น ไม่ใช่เรื่องผิดที่จะนั่งเล่นมือถือ เพราะบนรถมันก็น่าเบื่อ
แต่เวลามีคนขึ้นรถ ลงรถ สละเวลาสักนิด หันไปดูบ้าง ว่าใครขึ้นมา สำรวจรอบข้างบ้าง
ถ้าเป็นคนแก่ คนท้อง คุณจะได้ไม่พลาด ที่จะแบ่งปันน้ำใจไมตรีอันดีให้แก่พวกเขา
เว้นเสียแต่ว่า คุณไม่มีสิ่งๆนั้นจะแบ่งปันให้ใคร ก็ขอเชิญนั่งจิ้มหน้าจอมือถือของคุณต่อไป แล้วสักวัน ถ้าคุณแก่ชราลงเมื่อไหร่
จงสำนึกไว้ด้วยว่า คุณไม่มีสิทธิไปอ้อนวอน หรือเรียกร้องขอความเห็นใจกับใครหากคุณไม่ได้รับมัน
เพราะคุณไม่เคยให้มันกับใคร จงรับผลกรรมนั้นเอาไว้แต่โดยดี