เราเป็นคนนึงที่มีความรักมาตั้งแต่สมัยมัธยมเป็น poppy love สมัยเด็กๆ แล้วครอบครัวก็จะบอกเสมอว่าอย่าเพิ่งมีแฟนเลย ตัวแค่นี้มีแฟนแล้วหรอ โตไป ไปเรียนมหาวิทยาลัยยังได้เจอคนอีกเยอะ จนตอนนี้โตมาเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว พอมีแฟน พ่อกับเเม่ก็จะบอกว่า อย่าเพิ่งมีแฟนเลย เรียนให้จบก่อน
คือเราไม่เข้าใจว่า การรักใครสักคน ทำไมต้องมากีดกันอะไรมากมาย เค้าไม่เคยมีความรักสมัยเด็กๆบ้างหรอ หรือมีแต่โดนกีดกันมาเหมือนกัน เลยทำต่อๆกันมา เห็นแล้วบ้างทีมันก็ขัดใจ

เวลาเราไปไหนมาไหนก็อยากจะบอกกับครอบครัวโดยตรง อยากให้รู้ว่าไปกับคนนี้นะ จะได้ไม่ต้องห่วง จะได้สบายใจ แต่มันกลับกลายเป็น บอกแล้วไม่ให้ไป โดนร่ายยาวๆ ทำให้มีความคิดที่ว่า "วันหลังไปไหนจะไม่บอกแล้วนะ จะแอบไป" เกิดขึ้นมาในหัว "แล้วจะบอกไปทำไม บอกก็ไม่ได้ไป"

เรารู้ว่าในสายตาผู้ใหญ่ เราก็ยังเป็นเด็กสำหรับเค้าอยู่เสมอ แต่เราก็โตในระดับนึงที่สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ทำไมถึงต้องมากีดกัน โตพอที่จะรู้ว่าสิ่งใดดีควรทำ สิ่งใดไม่ดีอย่าทำ

ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ แล้วควรทำยังไงเพื่อที่จะให้ผู้ใหญ่เข้าใจ และยอมรับ