สักวา มีมารดา เป็นแม่บ้าน ต้องหุงหา อาหาร งานหนักหนา
เย็นวันหนึ่ง พ่อเลิกงาน กลับบ้านมา พร้อมลูกชาย หิวเป็นบ้า นั่น...ปลาทู !
ดูดำๆ เอ๊ะทำไม จึงไหม้เกรียม ? พ่อว่าเยี่ยม เกรียมนิดหน่อย หร็อยจังฮู้ ?!?
พ่อก็แทะ แกะก้างปลา มากินดู ลูกเห็นอยู่ ปลาทูไหม้ ไม่อยากทาน
เห็นบิดา กินปลา หน้าตาเฉย แถมยังเอ่ย เชยชมว่า ยอดอาหาร
ลูกก็งง ดีตรงไหน ไหม้ทั้งจาน พ่อสำราญ ทานจนหมด ประชดฤๅ
หลังอาหาร มารดาก็ แอบขอโทษ พ่อไม่โกรธ บอกกินได้ สบายบรื๋อ
ปลาทูไหม้ ใช่เรื่องใหญ่ ใต้สะดือ พ่อไม่ถือ หรือโกรธแม่ แต่อย่างใด
“ไม่เป็นไรหรอกแม่...พ่อน่ะ ชอบปลาทูเกรียมๆ อยู่แล้ว...อร่อยมากเลยแม่ ! ”
ลูกแอบเห็น ตอนมารดา ขมาพ่อ ในใจหรอ ก็ยังติด คิดสงสัย
พ่อชอบกิน ปลาทูไหม้ ได้อย่างไร จึงแอบไป ลองไถ่ถาม ความบิดา
บิดาตอบ ชอบหรือไม่ ไม่สำคัญ รู้หรือไม่ งานแม่นั้น มันหนักหนา
แค่พลาดผิด ไปนิดเดียว เรื่องเจียวปลา จะพูดจา จงอย่าได้ ทำร้ายใคร
“ปลาทูไหม้ ไม่เคยทำร้ายใคร แต่ “คำพูด ” ที่ต่อว่าปลาทูไหม้ต่างหาก ที่จะทำร้ายกัน !!! "
ก่อนว่าใคร ควรไตร่ตรอง มองทุกด้าน สถานการณ์ ไม่เหมือนกัน ท่านรู้ไหม
เรามองอย่าง เขามองอย่าง ต่างกันไป จงเข้าใจ มุมของใคร ก็ของมัน
พยายาม มองความดี ที่ซ่อนอยู่ เหตุผลเขา เราไม่รู้ อย่าหุนหัน
ได้หุ้นเน่า เม่าก็โกรธ โทษจ้าวกัน จ้าวอย่างฉัน นั้นเสียใจ รู้มั้ยเอย !
พอจะมีเวลานิดหน่อยเลยมาโพสต์สักวาครับ
เรื่องนี้ ได้อ่านแล้วรู้สึกดี เลยจับมาทำสักวาให้ได้อ่านกันครับ
หลังจบเรื่อง เขาเม้นต์ moral เอาไว้ดีมาก ผมขอยกข้อความเขามาทั้งดุ้นเลยนะครับ
ไม่ทราบจะยกเครดิตให้ใคร แต่ขอยกย่องคนเขียนเรื่องนี้จริงๆเลยครับ
(เพิ่มเติมจาก คหย. 7-3: พี่ต็อตโตะ Kadomatsu เฉลยแล้วว่า ให้เครดิต คุณ ณัฐวัฒน์ อ้นรัตน์ หรือแมงเม่าสำราญ นะครับ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ชีวิตคนเรา เต็มไปด้วย ความไม่สมบูรณ์แบบ
และแต่ละคน ก็ไม่ได้เกิดมา สมบูรณ์แบบ
ตัวเราเอง ก็ไม่ได้มีอะไร ดีกว่าใครๆ
แต่สิ่งที่ พ่อเรียนรู้ ในช่วงชีวิต คือ.....
การเรียนรู้ ที่จะยอมรับ ความผิด ของคนอื่น และ ของตัวเอง
การเลือก ที่จะยินดีกับ ความคิดต่างกันของแต่ละบุคคล เป็นสิ่งสำคัญ
ในการรักษา ชีวิตครอบครัว ที่มีความสุข และยืนยาว
ชีวิตเรา สั้นเกินกว่า ที่จะตื่นขึ้นมา พร้อมกับ ความเสียใจ ที่ว่า เราทำผิดกับ คนที่เรารักและรักเรา
ให้ดูแล และ ทะนุถนอม คนที่รักเรา และพยายามเข้าใจ และให้อภัย จะดีกว่า
** ถ้าเรารู้ เราจะ ทำไหม? **
• เราจะบีบแตร ใส่คนที่ ยืนยึกยัก ริมถนน แยกที่ผ่านมาไหม – ถ้าเรารู้ว่า เค้าใส่ขาเทียม
• เราจะเบียดชน คนข้างหน้า ที่เดินช้ามากไหม – ถ้าเรารู้ว่า เค้าเพิ่งตกงาน
• เราจะขำ คนที่ แต่งตัวเชยไหม – ถ้าเรารู้ว่า เค้ามีชุดเก่ง แค่ชุดเดียว
• เราจะรำคาญ สาวโรงงาน ที่มาเดิน พารากอนไหม – ถ้าเรารู้ว่า นั่นคือการฉลองวันเกิดของเธอ
• เราจะหมั่นไส้ ลุงที่หัวเราะเสียงดังลั่น คนนั้นไหม – ถ้ารู้ว่า แกเป็นมะเร็ง ขั้นสุดท้าย
• เรารู้แจ่มชัดเสมอ…ว่าชีวิตเรา กำลังเจออะไร แต่เรา ไม่มีวันรู้ว่า "คนที่เราเจอ – กำลังเจอ กับอะไร"
**โลก กว้างกว่า เงาของเรา และโลก ก็ไม่ได้หมุน รอบตัวเรา
**มองข้าม เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไปบ้าง ให้โอกาส และให้อภัย มีความเข้าใจ ซึ่งกันและกัน จะได้รัก และอยู่ด้วยกัน อย่างยั่งยืน ยาวนาน "
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงนี้หุ้นตกหน่อย แต่ขอให้ทุกท่านโชคดีก็แล้วกันนะครับ
<[^_^]> สักวา มีมารดา เป็นแม่บ้าน.....ต้องหุงหา อาหาร งานหนักหนา
เย็นวันหนึ่ง พ่อเลิกงาน กลับบ้านมา พร้อมลูกชาย หิวเป็นบ้า นั่น...ปลาทู !
ดูดำๆ เอ๊ะทำไม จึงไหม้เกรียม ? พ่อว่าเยี่ยม เกรียมนิดหน่อย หร็อยจังฮู้ ?!?
พ่อก็แทะ แกะก้างปลา มากินดู ลูกเห็นอยู่ ปลาทูไหม้ ไม่อยากทาน
เห็นบิดา กินปลา หน้าตาเฉย แถมยังเอ่ย เชยชมว่า ยอดอาหาร
ลูกก็งง ดีตรงไหน ไหม้ทั้งจาน พ่อสำราญ ทานจนหมด ประชดฤๅ
หลังอาหาร มารดาก็ แอบขอโทษ พ่อไม่โกรธ บอกกินได้ สบายบรื๋อ
ปลาทูไหม้ ใช่เรื่องใหญ่ ใต้สะดือ พ่อไม่ถือ หรือโกรธแม่ แต่อย่างใด
“ไม่เป็นไรหรอกแม่...พ่อน่ะ ชอบปลาทูเกรียมๆ อยู่แล้ว...อร่อยมากเลยแม่ ! ”
ลูกแอบเห็น ตอนมารดา ขมาพ่อ ในใจหรอ ก็ยังติด คิดสงสัย
พ่อชอบกิน ปลาทูไหม้ ได้อย่างไร จึงแอบไป ลองไถ่ถาม ความบิดา
บิดาตอบ ชอบหรือไม่ ไม่สำคัญ รู้หรือไม่ งานแม่นั้น มันหนักหนา
แค่พลาดผิด ไปนิดเดียว เรื่องเจียวปลา จะพูดจา จงอย่าได้ ทำร้ายใคร
“ปลาทูไหม้ ไม่เคยทำร้ายใคร แต่ “คำพูด ” ที่ต่อว่าปลาทูไหม้ต่างหาก ที่จะทำร้ายกัน !!! "
ก่อนว่าใคร ควรไตร่ตรอง มองทุกด้าน สถานการณ์ ไม่เหมือนกัน ท่านรู้ไหม
เรามองอย่าง เขามองอย่าง ต่างกันไป จงเข้าใจ มุมของใคร ก็ของมัน
พยายาม มองความดี ที่ซ่อนอยู่ เหตุผลเขา เราไม่รู้ อย่าหุนหัน
ได้หุ้นเน่า เม่าก็โกรธ โทษจ้าวกัน จ้าวอย่างฉัน นั้นเสียใจ รู้มั้ยเอย !
พอจะมีเวลานิดหน่อยเลยมาโพสต์สักวาครับ
เรื่องนี้ ได้อ่านแล้วรู้สึกดี เลยจับมาทำสักวาให้ได้อ่านกันครับ
หลังจบเรื่อง เขาเม้นต์ moral เอาไว้ดีมาก ผมขอยกข้อความเขามาทั้งดุ้นเลยนะครับ
ไม่ทราบจะยกเครดิตให้ใคร แต่ขอยกย่องคนเขียนเรื่องนี้จริงๆเลยครับ
(เพิ่มเติมจาก คหย. 7-3: พี่ต็อตโตะ Kadomatsu เฉลยแล้วว่า ให้เครดิต คุณ ณัฐวัฒน์ อ้นรัตน์ หรือแมงเม่าสำราญ นะครับ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ชีวิตคนเรา เต็มไปด้วย ความไม่สมบูรณ์แบบ
และแต่ละคน ก็ไม่ได้เกิดมา สมบูรณ์แบบ
ตัวเราเอง ก็ไม่ได้มีอะไร ดีกว่าใครๆ
แต่สิ่งที่ พ่อเรียนรู้ ในช่วงชีวิต คือ.....
การเรียนรู้ ที่จะยอมรับ ความผิด ของคนอื่น และ ของตัวเอง
การเลือก ที่จะยินดีกับ ความคิดต่างกันของแต่ละบุคคล เป็นสิ่งสำคัญ
ในการรักษา ชีวิตครอบครัว ที่มีความสุข และยืนยาว
ชีวิตเรา สั้นเกินกว่า ที่จะตื่นขึ้นมา พร้อมกับ ความเสียใจ ที่ว่า เราทำผิดกับ คนที่เรารักและรักเรา
ให้ดูแล และ ทะนุถนอม คนที่รักเรา และพยายามเข้าใจ และให้อภัย จะดีกว่า
** ถ้าเรารู้ เราจะ ทำไหม? **
• เราจะบีบแตร ใส่คนที่ ยืนยึกยัก ริมถนน แยกที่ผ่านมาไหม – ถ้าเรารู้ว่า เค้าใส่ขาเทียม
• เราจะเบียดชน คนข้างหน้า ที่เดินช้ามากไหม – ถ้าเรารู้ว่า เค้าเพิ่งตกงาน
• เราจะขำ คนที่ แต่งตัวเชยไหม – ถ้าเรารู้ว่า เค้ามีชุดเก่ง แค่ชุดเดียว
• เราจะรำคาญ สาวโรงงาน ที่มาเดิน พารากอนไหม – ถ้าเรารู้ว่า นั่นคือการฉลองวันเกิดของเธอ
• เราจะหมั่นไส้ ลุงที่หัวเราะเสียงดังลั่น คนนั้นไหม – ถ้ารู้ว่า แกเป็นมะเร็ง ขั้นสุดท้าย
• เรารู้แจ่มชัดเสมอ…ว่าชีวิตเรา กำลังเจออะไร แต่เรา ไม่มีวันรู้ว่า "คนที่เราเจอ – กำลังเจอ กับอะไร"
**โลก กว้างกว่า เงาของเรา และโลก ก็ไม่ได้หมุน รอบตัวเรา
**มองข้าม เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไปบ้าง ให้โอกาส และให้อภัย มีความเข้าใจ ซึ่งกันและกัน จะได้รัก และอยู่ด้วยกัน อย่างยั่งยืน ยาวนาน "
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++