ตอนพิเศษของพระเอกคนที่เหลืออยู่ในเรื่องยาวค่ะ
เขาไม่มีคู่ ขอปิ่นนลินหาคู่ให้เขาหน่อยนะคะ ^____^
สำหรับเรื่องหลัก จิ้ม blog ได้นะคะ ยังเก็บไว้ทุกตอนเลยค่ะ (ในพันทิปเริ่มลบตอนแรกๆไปแล้วค่ะ ><)
ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต
บทนำ
Fly me to the moon ~
ชายหนุ่มชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงเพลงนี้ดังคลอออกมาจากร้านขายดอกไม้ข้างๆ หันมองเห็นว่าประตูร้านดอกไม้เปิดอยู่ เสียงเพลงคงดังมาจากในนั้น
“มีอะไรเหรอ ฉัตร" หญิงสาวใบหน้าสวย เจ้าของผมสีแดงและดวงตาสีฟ้าสดใสเดินย้อนกลับมาถาม เมื่ออยู่ๆลูกชายทางกฏหมายของเธอหยุดเดิน เขายืนนิ่งมีถุงใส่ข้าวของที่เพิ่งซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เกตอยู่ในอ้อมแขน มองเข้าไปในร้านข้างๆ
“ฟังสิ อลิซ ... เพลงเพราะดีเนอะ"
อลิซนิ่วหน้า มองร่างสูง แล้วส่ายหัว "จะมามัวอะไรกับเพลงอยู่ได้ ยังซื้อของไม่เสร็จเลยนะ" มือบางพร้อมเล็บที่ถูกแต่งมาอย่างดีดึงแขนเสื้อให้คนตัวสูงเดินตาม อย่ามัวแต่อินกับเพลงอยู่เลย
“อย่าดึงสิ เดี๋ยวของก็ตกหมดหรอก แล้วจะซื้ออะไรนักหนาเนี่ย!” ณฉัตรบ่นอุบ ถูกยายแม่เลี้ยงที่เป็นภรรยาใหม่ของพ่ออายุอ่อนกว่าเขาตั้งสองปีเขาลากมาซื้อของแต่หัววัน แล้วเขาก็ต้องเดินหอบหิ้วของทุกชิ้นตามหลังอย่างปฏิเสธไม่ได้
ถ้าไม่ติดว่าคำสัญญาที่พ่อที่เสียไปสั่งเอาไว้เมื่อสี่ปีก่อน ... เขาไม่มีวันยอมยัยแม่มดนี่หรอก!
ตอนที่ 1 - Fly me to the moon
“ไปเป็นอาจารย์?” หญิงสาวใบหน้าสวย ผมของเธอสีแดงเป็นลอนยุ่งเล็กน้อยเพราะยังไม่เซ็ท พร้อมเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นในชุดนอน แทบสำลักนมที่เธอเพิ่งซดเข้าปาก กับความตั้งใจของผู้ชายที่เธออยู่ร่วมชายคาเดียวกัน
“นายเนี่ยนะ" ถามอย่างไม่เชื่อว่าร่างสูงตรงหน้าจะสอนใครเป็น
“ทำไม เห็นอย่างงี้ก็สอนเด็กมหาวิทยาลัยมาบ้างแล้วนะ" คนตัวสูงในเสื้อยืดสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ขายาวขมวดคิ้วใส่เมื่อโดนคนร่วมบ้านพูดจาดูถูก ขณะยืนเช็ดจานที่เขาเพิ่งล้างเสร็จ
“กินให้มันเรียบร้อยหน่อยได้ไหม เลอะเทอะไปหมดแล้ว ยัยอลิซ" ก่อนจะบ่นเมื่อเห็นเศษขนมปังอบร่วงกราวตอนเธอเอามันใส่ปาก
“ที่ไหนล่ะ ยูไหน" อลิซไม่สนใจ ปล่อยให้ลูกชายของสามีที่เสียไปจัดการเก็บกวาดให้ อยากรู้มากกว่าว่าณฉัตรตัดสินใจจะไปทำงานที่ไหน หลังจากคว้าปริญญาเอกมาได้สมใจ
เดวิด พ่อของณฉัตรเสียไปได้ราวสี่ปีกว่าแล้ว อลิซยังคงอาศัยอยู่ในบ้านนี้ที่เดวิดยกให้เธอ ณฉัตรกลายเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย เขาจะกลับมาที่บ้านนี้แค่ตอนซัมเมอร์เท่านั้น เวลาอื่นเขามักจะไปอยู่บ้านอีกหลังที่เดวิดยกให้ใกล้ๆมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนมากกว่า ข้าวของทรัพย์สมบัติอื่นๆที่เดวิด ศาสตราจารย์ผู้เลื่องชื่อในด้านสถาปัตย์ทิ้งไว้ก็ถูกแบ่งเป็นหลายส่วน แบ่งให้ลูกสาวที่เป็นพยาบาล ให้ณฉัตรลูกชายบุญธรรม และยังพอมีแบ่งให้อลิซอยู่อย่างสบายๆไม่ต้องลำบาก อย่างน้อยก่อนที่เดวิดจะเสีย อลิซก็ดูแลเดวิดดีจนสร้างความประทับใจให้ทั้งเดวิดและณฉัตรอยู่ไม่น้อย ไม่รวมตอนที่เขาเจ็บหนักจากอุบัติเหตุรถชน เธอก็เอาใจใส่เขาดี จนชายหนุ่มเปลี่ยนมุมมองต่อหญิงสาวใหม่ไปเยอะ
... ยอมเลิกทะเลาะด้วยก็ได้ ...
แต่ความร้ายกายของอลิซที่ทำเอาไว้กับแฟนเก่าเธอ ณฉัตรก็ยังไม่อยากเข้าใกล้มากอยู่ดี! ที่ต้องวนๆไปมาบ้านนี้อยู่ก็เพราะคำสั่งเสียของพ่อบุญธรรม ที่อยากให้ช่วยดูแลแม่เลี้ยงเขาบ้าง
'เหลือกันสองคน ก็ดูแลกันไปล่ะกัน'
พ่อคิดเอาเองทั้งนั้น ไม่เคยถามเขาหรอกว่าอยากดูแลยัยแม่มดนี้ไหม ...
'อลิซเขาไม่เหลือญาติที่ไหน เราเองก็ไม่สนิทกับญาติที่เมืองไทย อย่าทิ้งกันล่ะ'
ณฉัตรก็ถอนหายใจ ... ผ่านมาสี่ปี ณฉัตรเหมือนมีน้องสาวมากกว่าแม่อีกนะ!
“ว่าไงล่ะ ไปสอนที่ไหน" อลิซถามซ้ำ ระหว่างถูกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองมาอย่างระอาใจ
“ไทย" ณฉัตรบอกชื่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศไทย ที่ระบบการเรียนการสอนเป็นภาษาอังกฤษ "ลูกศิษย์เดวิด ... แฟนเก่าเธอชวนฉันไปสอน คงเห็นว่าฉันเรียนจบแล้วว่างๆมั้ง" เขาบอกออกมา ระหว่างจัดจานชามที่ล้างเสร็จใส่ตู้
“นายจำเรื่องตอนอยู่ไทยได้แล้วเหรอ" อลิซกลั้นใจถาม ณฉัตรไม่พูดถึงแฟนเก่าเขา และไม่แสดงท่าทีว่าจำแฟนเก่าที่เสียไปได้เลยแม้แต่สักนิด
“มันมีอะไรที่ต้องจำหรือ" ณฉัตรหันมาถาม "ฉันทำอะไรไม่ดีที่นั่นหรือเปล่า" เขาไม่แน่ใจกับสายตาหวั่นๆของหญิงสาวที่มองมาจริงๆ
“ปล๊าว! ... แต่ถ้านายไปใครจะทำบ้านให้ฉันล่ะเนี่ย" อลิซเริ่มบ่น คนฟังแค่นยิ้มใส่
“เป็นผู้หญิงแบบนี้ระวังขึ้นคานนะ"
“อย่างน้อยฉันก็มีหนุ่มๆเดทบ้างล่ะ นายนั่นแหละ อายุตั้งสามสิบสี่ ยังไม่มีแฟน ระวังจะเฉาตายนะยะ" อลิซไม่ได้เตือนเพราะห่วง แต่ตั้งใจพูดให้ชนะอีกฝ่ายมากกว่า จริงๆแล้วอลิซก็อยากเห็นณฉัตรมีแฟนใหม่อยู่เหมือนกัน แต่เจ้าตัวทำท่าเลือกเยอะเรื่องมากคนไหนก็ไม่เอา น่าหมั่นไส้คนหล่อเลือกได้จริงๆ
ณฉัตรยักไหล่ไม่สนว่าหญิงสาวจะพูดอะไร
“ไม่เคยได้ยินเหรอ ผู้ชายยิ่งอายุเยอะ ยิ่งเนื้อหอม ... หวังว่ากลับมาเดือนหน้า บ้านจะไม่รกจนกลายเป็นรูหนูล่ะ" ณฉัตรพูดก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป อลิซงับขนมปังใส่ปากคำสุดท้าย ขมวดคิ้ว เดินตามหลังคนตัวสูง
“เดี๋ยวๆ นายจะไปเมื่อไหร่"
“เย็นนี้ เรียกแท็กซี่ใกล้มาแล้ว" ณฉัตรตอบขณะหยิบเสื้อนอก และหมวกมาสวม กระเป๋าเดินทางใบโตตั้งอยู่ก่อนหน้า เพราะอลิซลงมาจากห้องก็ตรงดิ่งไปโต๊ะกินข้าวทันทีเลยไม่ทันเห็น
“ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ แล้วกลับเมื่อไหร่ อยู่ที่ไหน จะอยู่นานแค่ไหน" คำถามรัวๆทำเอาชายหนุ่มหันมอง เหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ในแววตาเขามีความหงุดหงิดซ่อนอยู่ก็ไม่เชิง จะขำก็ไม่ใช่
“คงกลับไปอยู่บ้านพ่อแม่เก่า อยู่นานแค่ไหนยังไม่รู้แต่เดือนหน้าคงกลับมา บอกแล้วนะห้ามทำบ้านรก ... นี่ทำตัวเป็นแม่ไปจริงๆแล้วใช่ไหมเนี่ย" เท้าเอวถามหญิงสาวตรงหน้า
“ไงก็เถอะ... ทิ้งให้อยู่คนเดียว จำไว้เลยนะ จะฟ้องเดวิด!"
คำขู่ทำให้ณฉัตรอดหัวเราะไม่ได้
“ตามสบายเถอะแม่คุณ ... ต้องไปแล้ว ... ซี ยู มัม!” ณฉัตรพูดจบ ก็เปิดประตูบ้านเดินลากกระเป๋าออกไป อลิซยืนมองผ่านกระจกบานเล็กๆตรงประตูบ้าน เห็นรถแท็กซี่ที่ณฉัตรเรียกไว้ก่อนหน้านี้มาจอด ยกกระเป๋าใส่หลังรถ แล่นออกไปก็อดยิ้มสบายใจไม่ได้
อย่างน้อย ณฉัตรที่เป็นคนใหม่นี้ ... ก็อยู่ดีมีความสุขกว่าตอนที่มีแฟนเก่าเขาอยู่ในความทรงจำละนะ
แต่ว่า
"โอ๊ยย อยู่คนเดียว! ... รู้งี้หาแฟนจริงจังสักคนดีกว่า!” อลิซโวยวาย
มี ณฉัตร จอมเจ้าระเบียบ ให้ทะเลาะก็ดีกว่าต้องอยู่เหงาๆคนเดียวแบบนี้จริงๆ!
+รักละมุน หอมกลิ่นแก้ว ภาคพิเศษ (ณฉัตร - ชิดจันทร์) + 1 - Fly me to the moon
เขาไม่มีคู่ ขอปิ่นนลินหาคู่ให้เขาหน่อยนะคะ ^____^
สำหรับเรื่องหลัก จิ้ม blog ได้นะคะ ยังเก็บไว้ทุกตอนเลยค่ะ (ในพันทิปเริ่มลบตอนแรกๆไปแล้วค่ะ ><)
ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต
+รักละมุน หอมกลิ่นแก้ว ภาคพิเศษ (ณฉัตร - ชิดจันทร์) +
บทนำ
Fly me to the moon ~
ชายหนุ่มชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงเพลงนี้ดังคลอออกมาจากร้านขายดอกไม้ข้างๆ หันมองเห็นว่าประตูร้านดอกไม้เปิดอยู่ เสียงเพลงคงดังมาจากในนั้น
“มีอะไรเหรอ ฉัตร" หญิงสาวใบหน้าสวย เจ้าของผมสีแดงและดวงตาสีฟ้าสดใสเดินย้อนกลับมาถาม เมื่ออยู่ๆลูกชายทางกฏหมายของเธอหยุดเดิน เขายืนนิ่งมีถุงใส่ข้าวของที่เพิ่งซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เกตอยู่ในอ้อมแขน มองเข้าไปในร้านข้างๆ
“ฟังสิ อลิซ ... เพลงเพราะดีเนอะ"
อลิซนิ่วหน้า มองร่างสูง แล้วส่ายหัว "จะมามัวอะไรกับเพลงอยู่ได้ ยังซื้อของไม่เสร็จเลยนะ" มือบางพร้อมเล็บที่ถูกแต่งมาอย่างดีดึงแขนเสื้อให้คนตัวสูงเดินตาม อย่ามัวแต่อินกับเพลงอยู่เลย
“อย่าดึงสิ เดี๋ยวของก็ตกหมดหรอก แล้วจะซื้ออะไรนักหนาเนี่ย!” ณฉัตรบ่นอุบ ถูกยายแม่เลี้ยงที่เป็นภรรยาใหม่ของพ่ออายุอ่อนกว่าเขาตั้งสองปีเขาลากมาซื้อของแต่หัววัน แล้วเขาก็ต้องเดินหอบหิ้วของทุกชิ้นตามหลังอย่างปฏิเสธไม่ได้
ถ้าไม่ติดว่าคำสัญญาที่พ่อที่เสียไปสั่งเอาไว้เมื่อสี่ปีก่อน ... เขาไม่มีวันยอมยัยแม่มดนี่หรอก!
ตอนที่ 1 - Fly me to the moon
“ไปเป็นอาจารย์?” หญิงสาวใบหน้าสวย ผมของเธอสีแดงเป็นลอนยุ่งเล็กน้อยเพราะยังไม่เซ็ท พร้อมเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นในชุดนอน แทบสำลักนมที่เธอเพิ่งซดเข้าปาก กับความตั้งใจของผู้ชายที่เธออยู่ร่วมชายคาเดียวกัน
“นายเนี่ยนะ" ถามอย่างไม่เชื่อว่าร่างสูงตรงหน้าจะสอนใครเป็น
“ทำไม เห็นอย่างงี้ก็สอนเด็กมหาวิทยาลัยมาบ้างแล้วนะ" คนตัวสูงในเสื้อยืดสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ขายาวขมวดคิ้วใส่เมื่อโดนคนร่วมบ้านพูดจาดูถูก ขณะยืนเช็ดจานที่เขาเพิ่งล้างเสร็จ
“กินให้มันเรียบร้อยหน่อยได้ไหม เลอะเทอะไปหมดแล้ว ยัยอลิซ" ก่อนจะบ่นเมื่อเห็นเศษขนมปังอบร่วงกราวตอนเธอเอามันใส่ปาก
“ที่ไหนล่ะ ยูไหน" อลิซไม่สนใจ ปล่อยให้ลูกชายของสามีที่เสียไปจัดการเก็บกวาดให้ อยากรู้มากกว่าว่าณฉัตรตัดสินใจจะไปทำงานที่ไหน หลังจากคว้าปริญญาเอกมาได้สมใจ
เดวิด พ่อของณฉัตรเสียไปได้ราวสี่ปีกว่าแล้ว อลิซยังคงอาศัยอยู่ในบ้านนี้ที่เดวิดยกให้เธอ ณฉัตรกลายเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย เขาจะกลับมาที่บ้านนี้แค่ตอนซัมเมอร์เท่านั้น เวลาอื่นเขามักจะไปอยู่บ้านอีกหลังที่เดวิดยกให้ใกล้ๆมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนมากกว่า ข้าวของทรัพย์สมบัติอื่นๆที่เดวิด ศาสตราจารย์ผู้เลื่องชื่อในด้านสถาปัตย์ทิ้งไว้ก็ถูกแบ่งเป็นหลายส่วน แบ่งให้ลูกสาวที่เป็นพยาบาล ให้ณฉัตรลูกชายบุญธรรม และยังพอมีแบ่งให้อลิซอยู่อย่างสบายๆไม่ต้องลำบาก อย่างน้อยก่อนที่เดวิดจะเสีย อลิซก็ดูแลเดวิดดีจนสร้างความประทับใจให้ทั้งเดวิดและณฉัตรอยู่ไม่น้อย ไม่รวมตอนที่เขาเจ็บหนักจากอุบัติเหตุรถชน เธอก็เอาใจใส่เขาดี จนชายหนุ่มเปลี่ยนมุมมองต่อหญิงสาวใหม่ไปเยอะ
... ยอมเลิกทะเลาะด้วยก็ได้ ...
แต่ความร้ายกายของอลิซที่ทำเอาไว้กับแฟนเก่าเธอ ณฉัตรก็ยังไม่อยากเข้าใกล้มากอยู่ดี! ที่ต้องวนๆไปมาบ้านนี้อยู่ก็เพราะคำสั่งเสียของพ่อบุญธรรม ที่อยากให้ช่วยดูแลแม่เลี้ยงเขาบ้าง
'เหลือกันสองคน ก็ดูแลกันไปล่ะกัน'
พ่อคิดเอาเองทั้งนั้น ไม่เคยถามเขาหรอกว่าอยากดูแลยัยแม่มดนี้ไหม ...
'อลิซเขาไม่เหลือญาติที่ไหน เราเองก็ไม่สนิทกับญาติที่เมืองไทย อย่าทิ้งกันล่ะ'
ณฉัตรก็ถอนหายใจ ... ผ่านมาสี่ปี ณฉัตรเหมือนมีน้องสาวมากกว่าแม่อีกนะ!
“ว่าไงล่ะ ไปสอนที่ไหน" อลิซถามซ้ำ ระหว่างถูกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองมาอย่างระอาใจ
“ไทย" ณฉัตรบอกชื่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศไทย ที่ระบบการเรียนการสอนเป็นภาษาอังกฤษ "ลูกศิษย์เดวิด ... แฟนเก่าเธอชวนฉันไปสอน คงเห็นว่าฉันเรียนจบแล้วว่างๆมั้ง" เขาบอกออกมา ระหว่างจัดจานชามที่ล้างเสร็จใส่ตู้
“นายจำเรื่องตอนอยู่ไทยได้แล้วเหรอ" อลิซกลั้นใจถาม ณฉัตรไม่พูดถึงแฟนเก่าเขา และไม่แสดงท่าทีว่าจำแฟนเก่าที่เสียไปได้เลยแม้แต่สักนิด
“มันมีอะไรที่ต้องจำหรือ" ณฉัตรหันมาถาม "ฉันทำอะไรไม่ดีที่นั่นหรือเปล่า" เขาไม่แน่ใจกับสายตาหวั่นๆของหญิงสาวที่มองมาจริงๆ
“ปล๊าว! ... แต่ถ้านายไปใครจะทำบ้านให้ฉันล่ะเนี่ย" อลิซเริ่มบ่น คนฟังแค่นยิ้มใส่
“เป็นผู้หญิงแบบนี้ระวังขึ้นคานนะ"
“อย่างน้อยฉันก็มีหนุ่มๆเดทบ้างล่ะ นายนั่นแหละ อายุตั้งสามสิบสี่ ยังไม่มีแฟน ระวังจะเฉาตายนะยะ" อลิซไม่ได้เตือนเพราะห่วง แต่ตั้งใจพูดให้ชนะอีกฝ่ายมากกว่า จริงๆแล้วอลิซก็อยากเห็นณฉัตรมีแฟนใหม่อยู่เหมือนกัน แต่เจ้าตัวทำท่าเลือกเยอะเรื่องมากคนไหนก็ไม่เอา น่าหมั่นไส้คนหล่อเลือกได้จริงๆ
ณฉัตรยักไหล่ไม่สนว่าหญิงสาวจะพูดอะไร
“ไม่เคยได้ยินเหรอ ผู้ชายยิ่งอายุเยอะ ยิ่งเนื้อหอม ... หวังว่ากลับมาเดือนหน้า บ้านจะไม่รกจนกลายเป็นรูหนูล่ะ" ณฉัตรพูดก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป อลิซงับขนมปังใส่ปากคำสุดท้าย ขมวดคิ้ว เดินตามหลังคนตัวสูง
“เดี๋ยวๆ นายจะไปเมื่อไหร่"
“เย็นนี้ เรียกแท็กซี่ใกล้มาแล้ว" ณฉัตรตอบขณะหยิบเสื้อนอก และหมวกมาสวม กระเป๋าเดินทางใบโตตั้งอยู่ก่อนหน้า เพราะอลิซลงมาจากห้องก็ตรงดิ่งไปโต๊ะกินข้าวทันทีเลยไม่ทันเห็น
“ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ แล้วกลับเมื่อไหร่ อยู่ที่ไหน จะอยู่นานแค่ไหน" คำถามรัวๆทำเอาชายหนุ่มหันมอง เหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ในแววตาเขามีความหงุดหงิดซ่อนอยู่ก็ไม่เชิง จะขำก็ไม่ใช่
“คงกลับไปอยู่บ้านพ่อแม่เก่า อยู่นานแค่ไหนยังไม่รู้แต่เดือนหน้าคงกลับมา บอกแล้วนะห้ามทำบ้านรก ... นี่ทำตัวเป็นแม่ไปจริงๆแล้วใช่ไหมเนี่ย" เท้าเอวถามหญิงสาวตรงหน้า
“ไงก็เถอะ... ทิ้งให้อยู่คนเดียว จำไว้เลยนะ จะฟ้องเดวิด!"
คำขู่ทำให้ณฉัตรอดหัวเราะไม่ได้
“ตามสบายเถอะแม่คุณ ... ต้องไปแล้ว ... ซี ยู มัม!” ณฉัตรพูดจบ ก็เปิดประตูบ้านเดินลากกระเป๋าออกไป อลิซยืนมองผ่านกระจกบานเล็กๆตรงประตูบ้าน เห็นรถแท็กซี่ที่ณฉัตรเรียกไว้ก่อนหน้านี้มาจอด ยกกระเป๋าใส่หลังรถ แล่นออกไปก็อดยิ้มสบายใจไม่ได้
อย่างน้อย ณฉัตรที่เป็นคนใหม่นี้ ... ก็อยู่ดีมีความสุขกว่าตอนที่มีแฟนเก่าเขาอยู่ในความทรงจำละนะ
แต่ว่า
"โอ๊ยย อยู่คนเดียว! ... รู้งี้หาแฟนจริงจังสักคนดีกว่า!” อลิซโวยวาย
มี ณฉัตร จอมเจ้าระเบียบ ให้ทะเลาะก็ดีกว่าต้องอยู่เหงาๆคนเดียวแบบนี้จริงๆ!