"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระราชาได้จัดงานเลี้ยงใหญ่ให้เจ้าหญิงที่รูปงามที่สุดในอาณาจักร
ตอนนั้นมีทหารคนนึง ที่มีหน้าที่คอยยืนเฝ้ายาม เห็นลูกสาวของพระราชาเดินผ่านไป เธองามที่สุดเท่าที่สุดของทุกสิ่งอย่าง

แล้วเขาก็ตกหลุมรักเธอทันที แต่เขาเป็นเพียงแค่ทหารธรรมดา แต่เธอนั้นเป็นถึงลูกสาวของพระราชา

เขาอยากพอเธอมาก และท้ายสุดเขาก็ทำสำเร็จ เขาได้พบกับเจ้าหญิง

เขาบอกเธอว่า เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่นานกว่านี้ได้โดยปราศจากเธอ

เจ้าหญิงได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามี เธอจึงได้ตรัสกับนายทหารว่า

ถ้าคุณรอได้ เป็นเวลา 100 วัน และ 100 คืนใต้ระเบียงห้องของฉัน

แล้วเมื่อนั้น ฉันจะยอมเป็นของคุณ

เมื่อได้ฟังดังนั้น เขาจึงไปที่ใต้ระเบียงหน้าต่างของเจ้าหญิงและคุกเข่ารอคอยเธอ

1 วัน, 2 วัน, 10 วัน, 20 วัน .....

ทุกเย็นเจ้าหญิงจะมองออกไปดู

และพบว่าเขายังอยู่ทีนั่นทุกวัน

แม้ว่าลมฝน ลมหนาว หรือมีหิมะ เขาก็คงอยู่ที่นั่น

แม้นกได้ขี้ใส่หัวเขา ผึ้งได้ผ่านมาต่อย

เขาก็ไม่ได้ขยับเขื้อนเลย

และในที่สุด...ในคืนวันที่ 90

ร่างกายเขาแห้งเหี่ยวและซีดขาว

แต่นัยตาเขากลับมีประกายดั่งดาวบนฝากฟ้า

เขาไม่กล้าแม้แต่จะหลับตาลง เขาถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว

ตลอดทุกคืนเจ้า้หญิงทอดพระเนตรมาที่เขา

เป็นเวลานานจนถึงคืนวันที่ 99 อีกคืนเดียวก็จะครบ 100 วัน

อยู่ๆนายทหารก็ได้ลุกขึ้นยืน

และเดินจากไป...
------------------------------------------
คำถาม : ทำไมทหารคนนั้น จึงเดินจากไป ไม่รอให้ครบ วันที่ 100