สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา ตอนนี้เรากำลังศึกษาอยู่ในชั้น ม.6 ค่ะ เรียกได้ว่าเป็นช่วงที่วุ่นวายมากๆ ปัญหาเยอะมากๆ และถ้ามีแฟนอยู่ช่วงนี้ก็ต้องประคับประคองกันหน่อย เพราะอารมณ์ช่วงนี้จะเปลี่ยนแปลงง่ายมาก เข้าเรื่องเลยละกัน ..



            เมื่อก่อนเราเป็นคนที่เฮฮา บ้าบอ คุยเก่ง เฟรนด์ลี่มากๆ เป็นคนมองโลกในแง่ดีมากๆ มากจนโดนหลอกได้ง่าย แต่เราก็ไม่ได้แฮปปี้ตลอดเวลานะ เราค่อนข้างเป็นคนที่เจออะไรมาแล้วชอบเงียบ ชอบเก็บไว้คิดทบทวนคนเดียวแทนที่จะระบายให้กับคนสนิทได้รับรู้เรื่องราวบ้าง เป็นคนที่นิ่งๆ เวลาที่มีปัญหา (แต่ไม่ใช่นิ่งแล้วไม่แก้ปัญหานะ คือนิ่งแล้วหยุดคิดนั่นแหละ555) จนคนอื่นเขามองว่าเราเป็นคนที่หยิ่งและจริงจังไปกับทุกๆ เรื่องราวในชีวิต ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เลย เพราะเรามีความคิดที่ค่อนข้างจะดูโตเป็นผู้ใหญ่พอสมควรและใจเย็น หลายคนเลยชอบมาปรึกษาปัญหากับเรา เราให้คำปรึกษาได้แต่เราจะไม่ให้เขาทำตามวิธีของเรา เราจะแนะแนวทางให้เขาได้แก้ไขปัญหาด้วยตัวของเขาเอง เพราะเราไม่ใช่เขาบางเรื่องตัวเขาเองน่าจะเป็นคนตอบโจทย์ได้ดีที่สุด และส่วนใหญ่เขาก็จะมีความสุขเพราะเราชอบแกล้ง ชอบเล่น ชอบทำอะไรรั่วๆ เพื่อไม่ให้เขาเครียดและจริงจังมากเกินไป คติคือเขาต้องยิ้มได้ .. แต่ตอนนี้สิคะ คนที่มีปัญหากลับเป็นตัวของเราเอง เราไม่สามารถแก้ปัญหาให้ตัวเองได้ แม้แต่สาเหตุเราก็ยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดจากอะไร ความเครียดสะสม? จิตตก กังวลใจ เหงา หรืออะไร เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร แล้วอยู่ดีๆ ปัญหาเดียวนี้ทำให้เราเปลี่ยนไป เรากลับกลายเป็นคนเฉยชา เย็นชา เงียบ และนิ่งไปเลย หงุดหงิดง่ายมาก ขี้น้อยใจ เอาแต่ใจตัวเอง เราสงสารคนใกล้ตัวและรอบตัวเรามากๆ เพราะบางทีเราทำอะไรไปเราใส่อารมณ์ไปเขาจะรู้สึกยังไงบ้างก็ไม่รู้ เรารู้สึกแย่มากๆ เลยนะ เรารู้ตัวเองว่าเราเปลี่ยนไปแต่เรากลับไม่รู้วิธีแก้ไขมัน เราลองทำในสิ่งที่เราทำแล้วสบายใจแล้ว มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย ชีวิตเราตอนนี้เหมือนคนไร้อารมณ์







ปล. นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ