คือเวลาเราทะเลาะกับพ่อแม่
เรื่องเรียน หรือเรื่องอื่นๆ
พ่อเราชอบใส่อารมณ์เวลาพูด แบบโมโหๆ
เวลาเราเห็นแบบนี้ เรารู้สึกเหนื่อยมากๆ แล้วก็อยากจะเปิดหน้าต่าง บินออกไปซะเลย
เข้าป่าไปสัก7วัน

คือมันรู้สึกไม่อยากฟัง แต่ความจริงเราควรจะพูดเหตุผลของเรา
แต่เรารู้สึกเครียดเกิน รู้สึกขี้เกียจพูด มือเราสั่นๆหน่อยเพราะความเครียด


เวลาเราเจอพ่อแม่รุมบ่นเรา ว่าไรงี้
เราก็จะแบบนิ่งๆไปแปปนึง แล้วก็เดินจากไป เข้าห้อง
(แล้วแม่ก็จะบอกว่า พูดนิดพูดหน่อยไม่ได้เลยนะ ต้องชักสีหน้า แบบไม่ฟังไรงี้       *แล้วแม่จะให้นั่งพับเพียบ ยิ้มยิงฟันฟังรึไง*)
แล้วเราก็จะรู้สึกเครียดต่อ
ทางออกเราคือ หาไรทำที่ชอบทำ
เราไม่อยากคิดเรื่องนี้
แต่มันก็ต้องคิดอยู่ดี


สุดท้ายเราก็ต้องพูดกับพ่อแม่ ซึ่งในสายตาพ่อแม่มันก็คือเถียง อะไรแบบนี้
แต่เราเหนื่อยมากๆ เราขี้เกียจพูด ไม่อยากทำอะไรเลย
(จริงๆนิสัยส่วนตัว เวลาอยู่กับเพื่อน หัวเราะเก่ง พูดตลก ขำมากๆ แล้วเวลาจริงจัง ก็มีเหตุผลมากๆ
เวลาอยู่กับเพื่อนเรามีเหตุผลอะไร เราก็พูดตรงๆไปเลย เราไม่รู้สึกเครียด ไม่รู้สึกไม่อยากพูด)




เห้ออออออออออ เบื่อ
พ่อเราชอบคิดว่า บางทีเราเฉยชาใส่ ไม่พูดด้วย
แต่เราก็อยากจะพูดดีๆ แบบมีความสุขกับพ่อ แต่บางทีสิ่งที่พ่อทำต่อเรา เราก็เลยเฉยชาใส่พ่อ
สิ่งที่พ่อทำต่อเรา ก็แบบ พูดจาแบบใส่อารมณ์



ตอนนั้นทะเลาะเรื่องเรียน พ่อพูดตอนกลางคืน ทำให้เราเสียใจมาก จนร้องไห้
พอตอนเช้า เรานิ่งๆ พ่อบอกว่าเราตะคอกพ่อ ทั้งที่เราไม่ได้ตะคอก
คือพ่อชอบคิดว่าเราทำอย่างนั้นอย่างนี้
พ่อก็ด่าเราแบบใส่อารมณ์



พ่อชอบคิดว่า เราทำงั้นงี้ เราเฉยชาใส่ เราแบบนิสัยไม่ดี
แต่พ่อไม่เคยคิดว่า ทำไมเราถึงทำท่าทีแบบนั้น ทำไมเราถึงเป็นคนแบบนี้
มันเพราะพ่อนั้นแหละ
มันเป็นเพราะ action = reaction


แต่บางครั้งเราก็คิดว่า เราต้องทำดีกับพ่อแม่ให้มากๆ เราก็ไม่อยากจะเฉยชาใส่พ่อ


แต่กับแม่ เราลั้นลา บ้าบอ ติงต๊องกับแม่
เวลางอนก็มีบ้าง


*แต่เราเป็นเด็กดีพอสมควร คือเรียนเก่งพอประมาณ ตั้งใจอ่านหนังสือ
เป็นคนเพื่อนเยอะ เพื่อนแต่ละคนบ้า ฮาสุดขีด
แต่เราก็มีโมเม้นท์ชอบอยู่บ้าน ไม่อยากออกจากบ้าน 55555555555
ตอนนี้เราซิ่วไปคณะที่สอบยากพอสมควร (ไม่ค่อยหลงตัวเองเลย)
ข้อเสียเราคงเป็นคนเฉยชาแบบนี้ เห้ออออออออ แก้ยังไงดีเนี่ย
หรือเราเป็นโรคซึมเศร้า หรือไบโพลาร์






ได้ระบายล่ะ!!!!!!!!!