กูชอบ โอเคกูยอมรับ ไม่ได้ชอบกูมีแฟนโอเคกูรับได้ แต่ช่วยไปอยู่ห่างๆอย่ามามองหน้ากูได้มั้ยค้ะ กูหวั่นไหว กูไม่อยากให้ความหวังตัวเอง ไม่ต้องมาทำเหมือนรู้จักกูก้ได้กูชินแล้ว แต่กูก้ไม่เข้าใจนะว่ากูชอบ อยากอยู่ใกล้แต่กูก้ต้องทำตัวห่าง ช่วยทำอะไรๆให้มันชัดเจนได้มั้ย ว่ามีแฟนแล้วจิงๆ ไม่ใช่แค่ข่าวลือ ไม่รู้หรอกว่าการชอบคนคนนึงมา7ปีรอมา7ปีทั้งๆก้รู้ว่าเป็นไปไม่ได้มันอึดอัดอายเฟลรุ้สึกอยากคุยกับเหมือนตอนป.5มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่จะเป็นเหมือนเดิม กูจะโพสลงเฟสเดี๋ยวคนอื่นก้รู้ จะทวิตข่าวมันก้เร็ว แถมไม่มีใครให้กูปรึกษาหรือระบายได้เลยสักคน กูร้องไห้เพราะมาสองครั้ง ทุกครั้งที่เจอใจกูเต้นเร็วกว่าคนปกติเกือบสามเท่าเพราะปกติหัวใจกูเต้นเร็วกว่าคนอื่นสองเท่า กูเหนื่อยกูเพลียกูท้อกูอายกูอายที่มาชอบ ทุกๆครั้งที่ได้เสื้อผ้าอะไรมาใหม่ๆกูอยากให้เห็นเป็นคนแรกที่ไม่นับคนในครอบครัวหรือแฟน กูจะรออีกสัก2ปีนะ มาทักหรือมาคุยดีๆกับกูสักครั้งแล้วกูจะพยายามตัดใจจาก