สวัสดีครับ สมาชิกพันทิปทุกท่าน
ก่อนอื่นเลยนะครับสาเหตุตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อที่จะระบายปัญหาชีวิตที่หาทางออกไม่ได้และแสนจะขมขื่นของผมในวัย 20 ปีบริบูรณ์และกำลังต่อสู้เพื่อความฝันเพื่อหวังว่าจะมีชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นครับ
ปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 2 มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเกิดและโตที่ภาคอีสาน เกิดในชนบทครอบครัวฐานะปานกลางค่อนไปทางต่ำ แต่ไม่ได้ถึงกับลำบากมาก ตั้งแต่เป็นเด็กและโตขึ้นมาผมกล้าพูดแบบไม่อายเลยครับว่าผมโตมา ผมเป็นเด็กดีไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำให้พ่อกับแม่เสียใจ ผมเรียนดีไม่เคยติด 0,ร,มส เลยครับเกรดดี จนสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ผมเกิดและจำความได้จนถึงวันนี้มีพ่อติดเหล้า เมาแล้วชอบทะเลาะกับแม่ เมาแล้วชอบทำลายข้าวของ ปกติพ่อไม่กินเหล้าก็ไม่มีปัญหาอะไรครับเป็นคนดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ปกติคุณพ่อและคุณแม่เดิมทั้งคู่เป็นคนอารมณ์ร้อนควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ค่อยได้ เดิมปกติไม่เมาเหล้าก็ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยจะได้อยู่แล้ว พอกินเหล้าอารมณ์รุนแรงx10 เลยครับ ชอบพูดไร้สาระ หากจะใช้คำว่าปั้นน้ำให้เป็นตัวเพื่อที่จะทะเลาะกับแม่หากจะใช้คำนี้ก็ไม่เกินจริงครับ ตัวผมเองที่ทั้งขอให้พ่อเลิกกินเหล้า เอาเป็นว่าทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้พ่อเลิกกินเหล้า พ่อรับปากนะครับว่าจะเลิกเหล้าจะกินให้น้อยลง แต่ก็นั่นแหละครับสิ่งที่ทำไปทุกอย่าง=0
อีกอย่างเวลาพ่อเมาเหล้าผมก็ไม่เข้าใจนะครับเวลาแกเมาแกชอบจะถามผมซ้ำ ๆ ว่า *ใครพ่อมึ* มึ* นามสกุลอะไร * ผมรู้สึกไม่ดีมากเลยครับ
และคำที่เสียใจที่สุดคือ พ่อพูดว่า *กูไม่น่ามีลูก ไม่น่ามาอยู่แบบนี้* ถ้าพูดแบบเข้าใจง่ายเลยคือ ไม่น่ามาสร้างครอบครัวกับแม่และมีผมที่เป็นลูก
ผมรู้สึกอัดอั้นตันใจอยากให้เรื่องนี้มันจบสิ้นสะที ผมสงสารคุณแม่ครับ เวลามีเรื่องนี้เกิดขึ้น รู้สึกท้อแท้ หมดกำลังใจ ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเจอใคร
เอาเป็นว่าเก็บตัวอยู่ในห้องทั้งวันเลยก็ว่าได้ครับ เวลาผมอยู่หอ ปิดเทอมก็ไม่อยากกลับบ้านเวลาพ่อโทรมาผมก็ไม่ค่อยอยากรับโทรศัพท์เพราะถ้าไม่เมาจะไม่โทรหาลูกครับจนผมรู้สึกแพนิคกับเสียงโทรศัพท์ ถ้ากลับไปก็เจอพ่อกินเหล้าอาละวาด ผมไม่ชอบเลยครับ
เหนื่อยใจ ยิ้มไม่เต็มปาก ปีใหม่สงกรานต์ เทศกาลแห่งความสุขของใครหลายคน แต่ไม่ใช่กับผมครับไม่มีปีไหนเลยครับตลอด 20 ปีที่ผ่านมา ที่ผมมีความสุข ยิ้มได้เต็มปากเหมือนคนอื่น เพราะผมรู้ดีว่าพ่อต้องไปกินเหล้ากับมาทะเลาะกับแม่ เรียกได้ว่าเทศกาลแห่งการร้องไห้ของผมเลยครับ
ผมพยายามทำใจให้สบาย ปล่อยวางเรื่องนี้ แต่ผมก็ทำไม่ได้ครับ รู้สึกวิตกกังวล ห่วงความรู้สึกแม่ ห่วงแม่ครับ
ผมหมดปัญญา และใช้ความสามารถที่มีแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ช่วยพ่อกับแม่แล้วครับ สุดความสามารถที่มีแล้ว ผมนึกไม่ออกแล้วว่าควรทำอย่างไรดี
สุดท้ายนี้ผมก็ได้มานั่งคิดกับตัวเองว่าผมผิดอะไร ทำไมชีวิตตัวเองถึงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ไม่จบไม่สิ้นซักที ผมก็แค่เด็กชายธรรมดาที่อยากมีความอบอุ่นและความสุขเหมือนกับคนอื่นก็เท่านั้นเองครับ
ยาวนิดนึงนะครับ ขอจบกระทู้ระบายปัญหาชีวิตไว้เพียงเท่านี้ ขอบคุณมากครับ
หมดกำลังใจที่จะใช้ชีวิตต่อ เนื่องจากปัญหาครอบครัว
ก่อนอื่นเลยนะครับสาเหตุตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อที่จะระบายปัญหาชีวิตที่หาทางออกไม่ได้และแสนจะขมขื่นของผมในวัย 20 ปีบริบูรณ์และกำลังต่อสู้เพื่อความฝันเพื่อหวังว่าจะมีชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นครับ
ปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 2 มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเกิดและโตที่ภาคอีสาน เกิดในชนบทครอบครัวฐานะปานกลางค่อนไปทางต่ำ แต่ไม่ได้ถึงกับลำบากมาก ตั้งแต่เป็นเด็กและโตขึ้นมาผมกล้าพูดแบบไม่อายเลยครับว่าผมโตมา ผมเป็นเด็กดีไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำให้พ่อกับแม่เสียใจ ผมเรียนดีไม่เคยติด 0,ร,มส เลยครับเกรดดี จนสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ผมเกิดและจำความได้จนถึงวันนี้มีพ่อติดเหล้า เมาแล้วชอบทะเลาะกับแม่ เมาแล้วชอบทำลายข้าวของ ปกติพ่อไม่กินเหล้าก็ไม่มีปัญหาอะไรครับเป็นคนดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ปกติคุณพ่อและคุณแม่เดิมทั้งคู่เป็นคนอารมณ์ร้อนควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ค่อยได้ เดิมปกติไม่เมาเหล้าก็ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยจะได้อยู่แล้ว พอกินเหล้าอารมณ์รุนแรงx10 เลยครับ ชอบพูดไร้สาระ หากจะใช้คำว่าปั้นน้ำให้เป็นตัวเพื่อที่จะทะเลาะกับแม่หากจะใช้คำนี้ก็ไม่เกินจริงครับ ตัวผมเองที่ทั้งขอให้พ่อเลิกกินเหล้า เอาเป็นว่าทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้พ่อเลิกกินเหล้า พ่อรับปากนะครับว่าจะเลิกเหล้าจะกินให้น้อยลง แต่ก็นั่นแหละครับสิ่งที่ทำไปทุกอย่าง=0
อีกอย่างเวลาพ่อเมาเหล้าผมก็ไม่เข้าใจนะครับเวลาแกเมาแกชอบจะถามผมซ้ำ ๆ ว่า *ใครพ่อมึ* มึ* นามสกุลอะไร * ผมรู้สึกไม่ดีมากเลยครับ
และคำที่เสียใจที่สุดคือ พ่อพูดว่า *กูไม่น่ามีลูก ไม่น่ามาอยู่แบบนี้* ถ้าพูดแบบเข้าใจง่ายเลยคือ ไม่น่ามาสร้างครอบครัวกับแม่และมีผมที่เป็นลูก
ผมรู้สึกอัดอั้นตันใจอยากให้เรื่องนี้มันจบสิ้นสะที ผมสงสารคุณแม่ครับ เวลามีเรื่องนี้เกิดขึ้น รู้สึกท้อแท้ หมดกำลังใจ ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเจอใคร
เอาเป็นว่าเก็บตัวอยู่ในห้องทั้งวันเลยก็ว่าได้ครับ เวลาผมอยู่หอ ปิดเทอมก็ไม่อยากกลับบ้านเวลาพ่อโทรมาผมก็ไม่ค่อยอยากรับโทรศัพท์เพราะถ้าไม่เมาจะไม่โทรหาลูกครับจนผมรู้สึกแพนิคกับเสียงโทรศัพท์ ถ้ากลับไปก็เจอพ่อกินเหล้าอาละวาด ผมไม่ชอบเลยครับ
เหนื่อยใจ ยิ้มไม่เต็มปาก ปีใหม่สงกรานต์ เทศกาลแห่งความสุขของใครหลายคน แต่ไม่ใช่กับผมครับไม่มีปีไหนเลยครับตลอด 20 ปีที่ผ่านมา ที่ผมมีความสุข ยิ้มได้เต็มปากเหมือนคนอื่น เพราะผมรู้ดีว่าพ่อต้องไปกินเหล้ากับมาทะเลาะกับแม่ เรียกได้ว่าเทศกาลแห่งการร้องไห้ของผมเลยครับ
ผมพยายามทำใจให้สบาย ปล่อยวางเรื่องนี้ แต่ผมก็ทำไม่ได้ครับ รู้สึกวิตกกังวล ห่วงความรู้สึกแม่ ห่วงแม่ครับ
ผมหมดปัญญา และใช้ความสามารถที่มีแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ช่วยพ่อกับแม่แล้วครับ สุดความสามารถที่มีแล้ว ผมนึกไม่ออกแล้วว่าควรทำอย่างไรดี
สุดท้ายนี้ผมก็ได้มานั่งคิดกับตัวเองว่าผมผิดอะไร ทำไมชีวิตตัวเองถึงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ไม่จบไม่สิ้นซักที ผมก็แค่เด็กชายธรรมดาที่อยากมีความอบอุ่นและความสุขเหมือนกับคนอื่นก็เท่านั้นเองครับ
ยาวนิดนึงนะครับ ขอจบกระทู้ระบายปัญหาชีวิตไว้เพียงเท่านี้ ขอบคุณมากครับ