คือพ่อกับเเม่เราค่ะ ท่านไม่ยอมปล่อยเราเเบบพ่อเเม่ของคนอื่นที่พอลูกขอไปไหนพ่อแม่ก็ให้ไป เเต่พ่อกับเเม่เราเค้าไม่เหมือนคนอื่นคือ เราต้องอยู่เเต่ในบ้านห้ามออกไปไหน จะไปไหนก็ต้องให้พ่อกับเเม่ไปด้วย


ซึ่งเวลามีรายงานหรืองานกลุ่มที่ทำในรร.ไม่เสร็จ เราก็ต้องมาทำนอกสถานที่เเต่พ่อกับเเม่เราไม่ให้ไปทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นก็ไปกันได้ จนบางทีเราก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงรายงานก็ไม่ได้ทำช่วยเพื่อนถึงทำก็น้อย เเถมเวลาว่างๆก็ไปช่วยทำไม่ได้อีก


วันนั้นเป็นวันใกล้เข้าค่ายเราต้องซ้อมละครที่รร.เพื่อจะเเสดงในวันเข้าค่าย เราก็ขอพ่อกับเเม่เรานะคะเเต่ท่านก็ปฏิเสทบอกไม่ให้ไป เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยบอกเพื่อนว่าไปไม่ได้ ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมากๆเพราะมันเป็นงานของคนหลายคน คนอื่นไปได้เเต่เราไปไม่ได้รู้สึกตัวเองเป็นตัวถ่วงสุดๆ


อย่างวันนี้เมื่อตอนเช้าท่านดูทีวีอยู่เราอยากได้กระเป๋นคอนเวิร์สเราก็เลยบอกท่านว่า อยากทำงานจะเก็บตังซื้อกระเป๋าซื้อในสิ่งที่อยากได้


เเต่ท่านก็ปฏิเสทท่านบอกว่าจะทำไปทำไมอยากได้อะไรก็บอกสิเด่วซื้อให้เอง หน้าที่ตัวเองมีอะไรก็ทำไปสิ บลาๆๆๆ


อย่างรายงานเราสีหมดเราต้องใช้สีเเต่พ่อกับเเม่ไม่อยู่เราก็เลยไปซื้อเอง เเต่เราไม่ได้บอกพ่อกับเเม่ เพราะถ้าบอกไปไม่ได้เเน่ๆเพราะต้องรอท่านกลับบ้านก่อน ซึ่งกว่าท่านจะกลับก็3-4ทุ่ม ถ้าเป็นตอนนั้นร้านปิดเเล้วเเน่ๆ


เราก็ไปเองไปซื้อมาเเล้วมาทำรายงานเพราะถ้ารอท่านเสร้จไม่ทันเเน่ๆ ท่านไม่รู้ซึ่งเเน่นอนค่ะท่านไม่ให้ไปคงเพราะเป็นห่วง


เเต่เราก็อยากมีเวลาเป็นของเราบ้าง อยากมีเวลาส่วนตัว เวลานอนเราอยากล็อคห้องเเต่ท่านไม่ให้ล็อคก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน



มีอีกหลายเรื่องค่ะ ทำไงดีคะอยากไปไหนมาไหนด้วยตัวเองได้ อยากให้พ่อกับเเม่ปล่อยเเบบพ่อกับเเม่คนอื่น อย่าให้ท่านปล่อยเราแต่เป็นห่วงอยู่ห่างๆ