สวัสดีคะ วันนี้จะมาแชร์ประสบการ์ณเรื่องวิญญาณ&ซิกเซ้นส์ ของเรา ครอบครัวแล้วก็คนรอบตัว
มีประสบการ์ณตายแล้วฟื้นด้วยคะ
ตอนที่เรียนอยู่ประถมศึกษาปีที่6ที่โรงเรียนในญี่ปุ่นแห่งหนึ่งคะ วันนั้นเรารู้สึกไม่สบายเลยไปห้องพยาบาลเพื่อวัดไข้ ไม่แน่ใจนะว่าตอนนั้นมีไข้รึเปล่าแต่ครูเห็นเราไม่ไหวเลยให้นอนพัก เป็นครั้งแรกที่ได้นอนห้องพยาบาลด้วยคะ เตียงนอนจะเป็น2เตียงแยกกัน มีผ้าม่านกั้นรอบๆแล้วก็ระหว่างเตียง แต่ตอนนั้นไม่มีใครอยู่เลยเปิดโล่ง พอเราปิดม่านรอบเตียงก็เข้าไปนอนได้สักพัก ตอนนั้นเหมือนหลับไปแล้วแต่รู้สึกว่ามีใครกำลังเดินเข้ามา พอเราลืมตาก็เห็นเป็นเงาสีดำๆ แต่เราก็คิดแค่ว่าตาเราปรับสีไม่ได้เฉยๆรึเปล่า เราเลยจะพยายามหันไปฝั่งขวาจากที่นอนตะแคงข้างซ้ายอยู่ เงานั้นก็ยังเดินเข้ามาเรื่อยๆแล้วมานั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆเตียง เราก็แบบ เฮ้ยใครว่ะ!? เราอยากรู้มากแต่ร่างกายมันไม่ขยับเลย เห็นเงาลางๆที่หางตาเฉยๆเพราะตะแคงข้างอยู่ ทีนี้เราดิ้นเลยคะ พยายามดิ้นเพราะอยากรู้มาก ไม่ได้กลัวแม้แต่นิดคือตอนนั้นสมองมันคิดไม่ทัน เราแค่คิดว่าครูประจำชั้นมาเยี่ยมรึเปล่า เราพยายามดิ้นหลายครั้งมากสุดท้ายก็เหมือนหลุด ความรู้สึกตอนนั้นคือขยับได้แล้วเว้ยย555 จะได้รู้ว่าเงานั่นเป็นใครแล้ว แต่ทว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดคะ.... ตาฝั่งขวาของเรามันเหมือนบอดไปเลย ทุกอย่างมันมืดไปหมด กระพริบตาได้..แต่กลับมองไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำ ทั้งๆที่ตาฝั่งซ้ายก็ปกติดี เราช็อคมาก ลองกระพริบตาหลายๆครั้งแต่ก็ยังไม่หาย เราเลยลองหันไปอีกฝั่งซ้ายแล้วหันมาฝั่งขวาดูอีกทีว่าจะหายไปรึเปล่า แต่ก็ไม่หายคะ ทั้งอาการมองไม่เห็น แล้วก็เงาดำนั้นคะ...เราพยายามอยู่หลายครั้งจนเหนื่อย แล้วก็เผลอหลับไปทั้งๆที่ไอ้เงาดำๆนั้นยังนั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆอยู่... พอตื่นมาเราเกือบตกเตียงแถมที่นอนก็ยับมากคะ
ผ่านไปหลายอาทิตย์ก็นึกถึงเหตุการ์ณนั้นได้เลยเล่าให้แม่ฟัง ตอนแรกยังปักใจเชื่อว่าเป็นครูประจำชั้นแน่ๆ แต่แม่เรากลับพูดขึ้นว่า ปู่ทวดรึเปล่า แกอาจจะเป็นห่วง...เราขนลุกเลยอ่ะ เพิ่งคิดได้ว่าสิ่งที่เราเจออาจจะไม่ใช่คนธรรมดา-_-; รู้สึกฉลาดน้อย(โง่)มากคะ
ผ่านมาหลายปีก็ยังไม่รู้จะใช่ปู่ทวดเราที่เสียชีวิตไปแล้วรึเปล่านะคะ แต่เหมือนเขาจะไม่อยากให้เราหันไปเห็นเลยอ่ะ...
ประสบการ์ณขนหัวลุก-เมื่อเจอผีที่ต่างประเทศ
มีประสบการ์ณตายแล้วฟื้นด้วยคะ
ตอนที่เรียนอยู่ประถมศึกษาปีที่6ที่โรงเรียนในญี่ปุ่นแห่งหนึ่งคะ วันนั้นเรารู้สึกไม่สบายเลยไปห้องพยาบาลเพื่อวัดไข้ ไม่แน่ใจนะว่าตอนนั้นมีไข้รึเปล่าแต่ครูเห็นเราไม่ไหวเลยให้นอนพัก เป็นครั้งแรกที่ได้นอนห้องพยาบาลด้วยคะ เตียงนอนจะเป็น2เตียงแยกกัน มีผ้าม่านกั้นรอบๆแล้วก็ระหว่างเตียง แต่ตอนนั้นไม่มีใครอยู่เลยเปิดโล่ง พอเราปิดม่านรอบเตียงก็เข้าไปนอนได้สักพัก ตอนนั้นเหมือนหลับไปแล้วแต่รู้สึกว่ามีใครกำลังเดินเข้ามา พอเราลืมตาก็เห็นเป็นเงาสีดำๆ แต่เราก็คิดแค่ว่าตาเราปรับสีไม่ได้เฉยๆรึเปล่า เราเลยจะพยายามหันไปฝั่งขวาจากที่นอนตะแคงข้างซ้ายอยู่ เงานั้นก็ยังเดินเข้ามาเรื่อยๆแล้วมานั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆเตียง เราก็แบบ เฮ้ยใครว่ะ!? เราอยากรู้มากแต่ร่างกายมันไม่ขยับเลย เห็นเงาลางๆที่หางตาเฉยๆเพราะตะแคงข้างอยู่ ทีนี้เราดิ้นเลยคะ พยายามดิ้นเพราะอยากรู้มาก ไม่ได้กลัวแม้แต่นิดคือตอนนั้นสมองมันคิดไม่ทัน เราแค่คิดว่าครูประจำชั้นมาเยี่ยมรึเปล่า เราพยายามดิ้นหลายครั้งมากสุดท้ายก็เหมือนหลุด ความรู้สึกตอนนั้นคือขยับได้แล้วเว้ยย555 จะได้รู้ว่าเงานั่นเป็นใครแล้ว แต่ทว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดคะ.... ตาฝั่งขวาของเรามันเหมือนบอดไปเลย ทุกอย่างมันมืดไปหมด กระพริบตาได้..แต่กลับมองไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำ ทั้งๆที่ตาฝั่งซ้ายก็ปกติดี เราช็อคมาก ลองกระพริบตาหลายๆครั้งแต่ก็ยังไม่หาย เราเลยลองหันไปอีกฝั่งซ้ายแล้วหันมาฝั่งขวาดูอีกทีว่าจะหายไปรึเปล่า แต่ก็ไม่หายคะ ทั้งอาการมองไม่เห็น แล้วก็เงาดำนั้นคะ...เราพยายามอยู่หลายครั้งจนเหนื่อย แล้วก็เผลอหลับไปทั้งๆที่ไอ้เงาดำๆนั้นยังนั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆอยู่... พอตื่นมาเราเกือบตกเตียงแถมที่นอนก็ยับมากคะ
ผ่านไปหลายอาทิตย์ก็นึกถึงเหตุการ์ณนั้นได้เลยเล่าให้แม่ฟัง ตอนแรกยังปักใจเชื่อว่าเป็นครูประจำชั้นแน่ๆ แต่แม่เรากลับพูดขึ้นว่า ปู่ทวดรึเปล่า แกอาจจะเป็นห่วง...เราขนลุกเลยอ่ะ เพิ่งคิดได้ว่าสิ่งที่เราเจออาจจะไม่ใช่คนธรรมดา-_-; รู้สึกฉลาดน้อย(โง่)มากคะ
ผ่านมาหลายปีก็ยังไม่รู้จะใช่ปู่ทวดเราที่เสียชีวิตไปแล้วรึเปล่านะคะ แต่เหมือนเขาจะไม่อยากให้เราหันไปเห็นเลยอ่ะ...