ในวันที่ไม่มีใคร .. คือมันไม่มีใครจริง ช่วงที่กลับมาอยู่รอเรียนต่อ หลังจากเรียนจบ มันได้เห็นอะไรหลายอย่าง ในสิ่งที่เรารู้และไม่เคยรู้ ครอบครัวเราถ้ามองจากภายนอกเหมือนมีคนวามสุข แต่จริงๆแล้ว คนในบ้านเก็บกดมาก และเราเพิ่งรู้คนที่เก็บทุกอย่างในบ้านทั้งดีและไม่ดีคือ แม่ เราสงสารแก ทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันในบ้านส่วนใหญ่ก็พ่อนี่แหละ แม่จะเป็นคนคอยรองรับอารมณ์ตลอด เราสงสารแกมากทั้งทีเราจบเป็นปัญญาชนแล้วยังช่วยเหลืออะไรแม่ไม่ได้เลย เรารู้แม่เราเหนื่อย และร้องไห้บ่อยครั้ง เรานี่ใจแทบขาด บอกไม่ได้หรอกว่ารู้สึกยังไง แต่มันแย่มาก

แม่ตื่นเช้าที่สุดในบ้าน ไม่มีเวลาที่ชัดเจนรู้แต่ว่าเช้า แม่จะไปซื้อกับข้าว ทำกับข้าว ถ้าเราตื่นทันจะพาไปซื้อของที่ตลาดกับแม่ คนที่ตื่นตามหลังแม่อีกคือพ่อ พ่อจะมานั่งงรอแม่ซื้อของมาให้กิน รอแม่มาชงกาแฟให้ ทั้งที่เรื่องแค่นี้เขาน่าจะทำเองได้ และเมื่อถึงเวลากินข้าวพ่อจะมานั่งอยู่เฉยๆ รอแม่ตักข้าวให้กิน เอาน้ำมาให้หลังกินข้าวเสร็จ เป็นอย่างนี้ทุกมื้อ ทุกวัน และเป็นอย่างนี้มานานแล้ว(น้าบอก เพราะแต่ก่อนแกอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวใหญ่) เราเพิ่งมาอยู่กับแม่นานๆก็ตอนนี้แหละตอนเรียนจบ เพิ่งเห็นว่าแม่อยู่ในสภาพแบบนี้มานานมากก แม่คงเหนื่อย เชื่อไหม..แม่เคยบ่นให้ฟังแต่ไม่นึกว่า มันจะขนาดนี้ หลังจากที่ต้องดูแลปากท้องของคนในบ้าน แม่ต้องมานั่งเย็บผ้าอีก ไม่ได้หยุดพักเลย ส่วนพ่อน่ะเหรอ นอน และในบางครั้งเวลาไปตลาดแม่ขับรถไม่เป็นต้องเดินไปตลาดซึ่งไกลมาก เพื่อไปซื้อของ และเดินไปซื้ออย่างนี้ทุกเช้าและเย็น ทั้งที่ตอนเย็นพ่อจะพาไปได้เพราะแกขับรถเป็น แต่ไม่..แม่ต้องเดินไปเอง เวลาพ่อหิวก็จะบอกแม่ว่าหิว แม่ก็ต้องเดินออกไป และอีกอย่างชอบขโมยตังในกระเป๋าแม่ ทีละ 100 500 ถึง 1000 บาทเกือบทุกวัน ครั้งร้ายแรงสุดเอาตังค่าเทอมเราที่แม่เก็บไว้ไปใช้หลายหมื่นเลย จนแม่เราต้องยืมญาติมาให้ก่อน พอแม่ถามก็ตะคอกใส่ เราไม่รู้ที่พ่อทำอยู่ทุกวันนี่รักเราหรือเปล่า ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก เรามีน้องชายคนนึง อยู่ม.2 มันยังพูดเลยว่า"ป่ะชวนแม่หนี" ปกติน้องเรามันไม่ค่อยพูด พอมันพูดคำนี้ออกมา เรากลั้นน้ำตาไม่ไหวเลย น้องเราอยู่กับพ่อ แม่ด้วยตลอด มันคงเห็นอะไรๆ ที่แย่ๆเยอะมาก เราแค่อยากระบายและอยากหาทางออกกับเรื่องนี้

และตอนนี้เรามาทะเลาะกับแฟนอีก เรารู้สึกแย่กว่าเดิมอีก.. เหนื่อยใจจัง..