ตนนี้บ่าย 3 แล้ว แต่เรายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย
แค่คิดว่าต้องออกไปเจอคนข้างนอก ไปนั่งกินข้าวคนเดียว มันก็ไม่อยากไปแล้ว
มันคงจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้ารู้ว่ามีใครบางคนกำลังรอทานข้าวกับเราอยู่
ต่อให้ไกลหรือลำบากแค่ไหน มันก็เต็มใจที่จะเดินทางไปหาแค่เพื่อ "ทานข้าว"
เข้าใจความรู้สึกของคนที่ดั้นด้นไปทานข้าวเที่ยงกับแฟน หรือทานข้าวเย็บกับครอบครัวเลย
ทีแรกเคยคิดว่าจะไปให้ลำบากทำไม ต่างคนต่างกินก็อิ่มเหมือนกันแหละ
ตอนนี้เข้าใจดีแล้ว

แต่เรานี่จะออกไปก็ไปคนเดียว ทานคนเดียว กลับคนเดียว
ทั้งเบื่อ ทั้งเฉา ทั้งเหงาไปหมด
ความรู้สึกที่หัวใจว่างเปล่า ไม่มีแฟน ไม่มีกระทั่งคนที่แอบชอบ ไม่มีใครอยู่ในใจเลย
มันก็ไม่ได้มีอะไรให้เศร้านะ แต่มันไม่สุขอ่ะ รู้สึกว่ามันขาดอะไรไปจริงๆ
ไม่ใช่ว่าเราอยู่คนเดียวไม่ได้ ไม่ใช่ว่าตอนนี้เราทุกข์ เราแค่สุขไม่สุด แค่นั้นเอง..