ผมหวังว่า เรื่องของผม มันจะช่วยให้คนที่กำลัง มีปัญหา ในความรัก เสียใจ อกหัก คิดได้ และ สู้ต่อไปนะครับ
ผมเองก็ไม่ได้ รู้จักอะไร มากมายนักหรอกคับ ไม่เคยมีแฟนสักคน ผมเคยมีความรักครั้งแรก ตอนอายุ 18 ปี ตอนนั้น มันรู้สึก อยู่คนเดียวก็ยิ้ม เวลาลมพัดใบไม้ปลิวเฉยๆก็ยิ้ม ผมแอบรักผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นเพื่อนร่วมห้อง ผมได้แสดง ความรู้สึกผมออกมาให้เธอได้เห็น แต่เธอปฎิเสธ ด้วยความที่ตอนนั้น ผมอ้วน ก็ราวๆ 98 กิโลกรัม หลังจากนั้น เวลาผมอยู่ห้องนอน คนเดียวผมก้นอนร้องให้
"ทำไมน้อ ทำไมเราต้องเกิดมาอ้วน ทำไมเราจีบผู้หญิงไม่เป็นเหมือนคนอื่น ทำไมเรากินนิดกินหน่อยก็อ้วน ทำไมเราต้องเป็นอย่างนี้"
ผมร้องให้เสียใจเกือบอาทิตย์ แต่ ปกปิดไม่ให้พ่อแม่รู้ ผมเลยคิดว่า ถ้าเราหุ่นดี ผู้หญิงคงจะรักเรา
จากนั้น ผมก็ตั้งใจ ลดหุ่น จนตอนนี้เหลือ 74 กิโลกรัม สูงราวๆ 174 ผมสอบเข้าเรียนต่อได้ที่ ม.ดัง อีสานตอนใต้ แห่งหนึ่ง ผมก็ตั้งใจเรียนไปด้วย พยายามหัดจีบผู้หญิงไปด้วย แต่จีบ มาเป็น 10 กว่าคน ไม่ติดเลยสักคน สุดท้ายมันก็ไม่ได้อยู่ที่หุ่น หรือ six pack ผมมีความคิดว่า ถ้ามีแฟนผมจะรัก ดูแล และชื่อสัตย์ ต่อคนคนนั้น จนแก่เฒ่า แต่คงไม่มี
บางครั้งผมก็คิด "น้อยใจตัวเองว่า เราเกิดมาอาภัพรักหรือป่าวน้อ" ทำไมเราจีบคนนั้น ถึงไม่ติด แต่ทำไม ผู้ชายอีกคนแค่มาคุยด้วยไม่นาน ก็คบกับคนนั้นแล้ว เราคุยด้วยแล้วไม่สนุกรึ
ผมคิด น้อยใจตัวเองมาก จนวันๆไม่เป็นอ่านหนังสือ คะแนนสอบออกมา ทำให้ผมคิดหนัก ร้องให้ กลัวเกรดตก กลัวไม่ได้เกียรตินิยม อันดับ 1 มากสุดท้าย ผมรู้สึก ทุกข์ ทรมาน มันเกิดขึ้นในใจ อยากร้องให้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา มันอยู่ในอก อึดอัดไปหมด
ใจมันก็คิดขึ้นมา "เมื่อไหร่เราจะตายสักที น้อ จะฆ่าตัวตายก็ไม่ใช่ทางที่ดี พ่อแม่ คงเสียใจแน่ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเราน้อ ทำไมมันเป็นอย่างนี้ ทุกข์อย่างนี้"
จนอยู่มาวันหนึ่ง ผมได้ ฟังธรรมเทศนา ของหลวงปู่ชา ซึ่งเป็น วีดีโอ ในyoutube นั่นล่ะครับ ในเนื้อหาที่ผมได้ฟัง ผมจะสรุปให้ฟัง ท่านสอนไว้ว่า
"ทุกสิ่งทุกอย่าง มันย่อมมีเหตุ เมื่อดับเหตุได้ผล มันก็ดับ"
พระพุทธเจ้าสอนให้ดูที่ใจตัวเองก่อน จะไปดูใจคนอื่น ผมก็มานั่งพิจารณา อยู่หลายอาทิตย์ จนคิดได้ว่า ผมนั่นต้องการ ความรัก จากคนคนหนึ่ง อยากครอบครองเขา อยากมีเขาเป็นแฟน แต่เมื่อไม่ได้มา เขาไม่รัก ก็ย่อมเสียใจ ร้องให้ ผมเลยตัดสินใจ เอ้า มันจะเป็นอย่างไรก็ช่างหัวมัน เราไม่สามารถบังคับใครให้เขามารักเราได้หรอก
"ไม่ยินดี ในความรัก ไม่ยินร้ายในความรัก แล้วปล่อยวาง"
เมื่อคิดได้ แล้วทำไมเราไม่รัก พ่อแม่เรา น้อ พ่อแม่เราจะ ร้องให้ เหมือนที่เราร้องให้ไหมน้อ มันทำให้ผมหันกลับมามองผู้มีพระคุณ และรักท่านมากขึ้น
ผมค่อยๆ หายทุกข์ใจ สบายใจมากขึ้น โล่งในอก ไม่มีอะไรให้ต้องคิด ใครจะรักไม่รักก็ช่างเขา ซึ่งตอนนี้ ผมคิดแค่ว่า ถ้าชีวิตนี้ต้องใช้ชีวิตโดดเดี๋ยว อาภัพรัก ก็ไม่เสียใจ แล้ว ขอแค่ใช้ชีวิตนี้ ดูแลผู้มีพระคุณ พร้อมทั้งถ้ามีโอกาสจะสืบต่อพระพุทธศาสนาให้ดำรงต่อไป
เอ้าาาา แล้วคนอื่นในโลกนี้เขา โชคดีมาก ใช่ไหม ที่ มีคู่ครอง มีครอบครัว มีคนรัก เรานี่ โชคร้ายใช่ไหม แล้วทำไม??? คู่นั่นถึงได้อย่าร้างกัน ทำไมคู่นั่นถึงได้เลิกกัน สามีภรรยา คู่นั้นทำไมทะเลาะกัน ทำไมคบกันมา 13 ปี ถึงเลิกกัน แล้วฆ่าตัวตาย ช่างงง น่าสงสารแท้ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาได้ความรักแล้วทำไมเป็นเช่นนั้น
ผมไม่มีนิยาม ความรักของผมหรอก นะครับ แต่ผมพอจะมี คำอธิบายความรัก ในแบบของผมให้ อ่านดูนะครับ
ใครหลายคนบอกว่า ความรักไม่ใช่การครอบครอง ความรักคือ ความรู้สึก ที่ดีๆมีให้กัน
น่านนนน ถ้าใคร นิยาม ความรักให้ตัวเองว่ามันคือความรุ้สึกดีๆที่มีให้กัน ผมอยากฝากให้คิดว่า เวลารู้สึกเจ็บเท้าโดนตะปูเสียบ นานๆไปมันหายเจ็บไหม เวลารู้สึกดีใจ นานๆไปมัน ยังดีใจไหม เวลาโกรธ นานๆไปมันโกรธ อยู่ไหม แล้วความรักที่เกิดจากความรู้สึกล่ะ มันจะอยู่ได้นานแค่ใหน??? มันจะอยู่นานพอที่เราอยากให้มันอยุ่ไหม
ผมแบ่งความรักเป็นสองกลุ่ม
1. ความรักหวังครอบครอง ปากอาจจะบอกไม่ได้กะจะครอบครองนี่น่า แต่ในใจ ยังแอบหวัง อย่างงั้นอย่างงี้ แค่นี้ก็ถือว่าอยากครอบครองแล้ว เห็นเขาเดินกับใครที่ดูเหมือนจะเป็นแฟนกันก็แอบหึง แอบน้อยใจ แค่นี้ ก็บอกได้แล้วว่าใจยังแอบหวังอยู่ แล้วเวลาเขามาเป็นแฟนกับเรา ก็หึงหวง ไม่อยากให้เขานอกใจ อย่างนั่นอย่างนี้ นี้ก็กลายเป็นรักที่ หวังครอบครอง พอไปเป็นครอบครัว สักวันก็ต้องทะเลาะกัน มีปัญหา และเกิดทุกข์ ทั้งปวงตามมาในที่สุด ความรักแบบนี้ หาง่ายมีอยู่ทั่วไป ซึ่งเมื่อก่อนผมก็มีความรักแบบนี้
2. ความรักที่เกิดจากความเมตตา รักที่ไม่หวังอันใด เขาจะรักใครก็เรื่องของเขา รู้แค่ว่าเรา รักเขา ก็พอ ไม่ยินดี ไม่ยินร้าย เขาจะมีแฟน หรือยังไงก็ตาม ทุกข์ก็ไม่เกิด ใจก็ยังเป็นสุข เพราะ ความรักที่มีอยู่ รักแบบนี้หายาก และเป็นรักที่อมตะ เพราะไม่ได้เกิดจากความรู้สึก
ผมรู้จักความรักแค่นี้ ล่ะคับ แล้วคุณล่ะ
คุณเข้าใจ คำว่ารัก ดีแค่ใหน ??? (สำหรับใครที่กำลังอกหัก หรือเสียใจ อยากให้อ่านนะครับ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็ตาม)
ผมเองก็ไม่ได้ รู้จักอะไร มากมายนักหรอกคับ ไม่เคยมีแฟนสักคน ผมเคยมีความรักครั้งแรก ตอนอายุ 18 ปี ตอนนั้น มันรู้สึก อยู่คนเดียวก็ยิ้ม เวลาลมพัดใบไม้ปลิวเฉยๆก็ยิ้ม ผมแอบรักผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นเพื่อนร่วมห้อง ผมได้แสดง ความรู้สึกผมออกมาให้เธอได้เห็น แต่เธอปฎิเสธ ด้วยความที่ตอนนั้น ผมอ้วน ก็ราวๆ 98 กิโลกรัม หลังจากนั้น เวลาผมอยู่ห้องนอน คนเดียวผมก้นอนร้องให้
"ทำไมน้อ ทำไมเราต้องเกิดมาอ้วน ทำไมเราจีบผู้หญิงไม่เป็นเหมือนคนอื่น ทำไมเรากินนิดกินหน่อยก็อ้วน ทำไมเราต้องเป็นอย่างนี้"
ผมร้องให้เสียใจเกือบอาทิตย์ แต่ ปกปิดไม่ให้พ่อแม่รู้ ผมเลยคิดว่า ถ้าเราหุ่นดี ผู้หญิงคงจะรักเรา
จากนั้น ผมก็ตั้งใจ ลดหุ่น จนตอนนี้เหลือ 74 กิโลกรัม สูงราวๆ 174 ผมสอบเข้าเรียนต่อได้ที่ ม.ดัง อีสานตอนใต้ แห่งหนึ่ง ผมก็ตั้งใจเรียนไปด้วย พยายามหัดจีบผู้หญิงไปด้วย แต่จีบ มาเป็น 10 กว่าคน ไม่ติดเลยสักคน สุดท้ายมันก็ไม่ได้อยู่ที่หุ่น หรือ six pack ผมมีความคิดว่า ถ้ามีแฟนผมจะรัก ดูแล และชื่อสัตย์ ต่อคนคนนั้น จนแก่เฒ่า แต่คงไม่มี
บางครั้งผมก็คิด "น้อยใจตัวเองว่า เราเกิดมาอาภัพรักหรือป่าวน้อ" ทำไมเราจีบคนนั้น ถึงไม่ติด แต่ทำไม ผู้ชายอีกคนแค่มาคุยด้วยไม่นาน ก็คบกับคนนั้นแล้ว เราคุยด้วยแล้วไม่สนุกรึ
ผมคิด น้อยใจตัวเองมาก จนวันๆไม่เป็นอ่านหนังสือ คะแนนสอบออกมา ทำให้ผมคิดหนัก ร้องให้ กลัวเกรดตก กลัวไม่ได้เกียรตินิยม อันดับ 1 มากสุดท้าย ผมรู้สึก ทุกข์ ทรมาน มันเกิดขึ้นในใจ อยากร้องให้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา มันอยู่ในอก อึดอัดไปหมด
ใจมันก็คิดขึ้นมา "เมื่อไหร่เราจะตายสักที น้อ จะฆ่าตัวตายก็ไม่ใช่ทางที่ดี พ่อแม่ คงเสียใจแน่ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเราน้อ ทำไมมันเป็นอย่างนี้ ทุกข์อย่างนี้"
จนอยู่มาวันหนึ่ง ผมได้ ฟังธรรมเทศนา ของหลวงปู่ชา ซึ่งเป็น วีดีโอ ในyoutube นั่นล่ะครับ ในเนื้อหาที่ผมได้ฟัง ผมจะสรุปให้ฟัง ท่านสอนไว้ว่า
"ทุกสิ่งทุกอย่าง มันย่อมมีเหตุ เมื่อดับเหตุได้ผล มันก็ดับ"
พระพุทธเจ้าสอนให้ดูที่ใจตัวเองก่อน จะไปดูใจคนอื่น ผมก็มานั่งพิจารณา อยู่หลายอาทิตย์ จนคิดได้ว่า ผมนั่นต้องการ ความรัก จากคนคนหนึ่ง อยากครอบครองเขา อยากมีเขาเป็นแฟน แต่เมื่อไม่ได้มา เขาไม่รัก ก็ย่อมเสียใจ ร้องให้ ผมเลยตัดสินใจ เอ้า มันจะเป็นอย่างไรก็ช่างหัวมัน เราไม่สามารถบังคับใครให้เขามารักเราได้หรอก
"ไม่ยินดี ในความรัก ไม่ยินร้ายในความรัก แล้วปล่อยวาง"
เมื่อคิดได้ แล้วทำไมเราไม่รัก พ่อแม่เรา น้อ พ่อแม่เราจะ ร้องให้ เหมือนที่เราร้องให้ไหมน้อ มันทำให้ผมหันกลับมามองผู้มีพระคุณ และรักท่านมากขึ้น
ผมค่อยๆ หายทุกข์ใจ สบายใจมากขึ้น โล่งในอก ไม่มีอะไรให้ต้องคิด ใครจะรักไม่รักก็ช่างเขา ซึ่งตอนนี้ ผมคิดแค่ว่า ถ้าชีวิตนี้ต้องใช้ชีวิตโดดเดี๋ยว อาภัพรัก ก็ไม่เสียใจ แล้ว ขอแค่ใช้ชีวิตนี้ ดูแลผู้มีพระคุณ พร้อมทั้งถ้ามีโอกาสจะสืบต่อพระพุทธศาสนาให้ดำรงต่อไป
เอ้าาาา แล้วคนอื่นในโลกนี้เขา โชคดีมาก ใช่ไหม ที่ มีคู่ครอง มีครอบครัว มีคนรัก เรานี่ โชคร้ายใช่ไหม แล้วทำไม??? คู่นั่นถึงได้อย่าร้างกัน ทำไมคู่นั่นถึงได้เลิกกัน สามีภรรยา คู่นั้นทำไมทะเลาะกัน ทำไมคบกันมา 13 ปี ถึงเลิกกัน แล้วฆ่าตัวตาย ช่างงง น่าสงสารแท้ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาได้ความรักแล้วทำไมเป็นเช่นนั้น
ผมไม่มีนิยาม ความรักของผมหรอก นะครับ แต่ผมพอจะมี คำอธิบายความรัก ในแบบของผมให้ อ่านดูนะครับ
ใครหลายคนบอกว่า ความรักไม่ใช่การครอบครอง ความรักคือ ความรู้สึก ที่ดีๆมีให้กัน
น่านนนน ถ้าใคร นิยาม ความรักให้ตัวเองว่ามันคือความรุ้สึกดีๆที่มีให้กัน ผมอยากฝากให้คิดว่า เวลารู้สึกเจ็บเท้าโดนตะปูเสียบ นานๆไปมันหายเจ็บไหม เวลารู้สึกดีใจ นานๆไปมัน ยังดีใจไหม เวลาโกรธ นานๆไปมันโกรธ อยู่ไหม แล้วความรักที่เกิดจากความรู้สึกล่ะ มันจะอยู่ได้นานแค่ใหน??? มันจะอยู่นานพอที่เราอยากให้มันอยุ่ไหม
ผมแบ่งความรักเป็นสองกลุ่ม
1. ความรักหวังครอบครอง ปากอาจจะบอกไม่ได้กะจะครอบครองนี่น่า แต่ในใจ ยังแอบหวัง อย่างงั้นอย่างงี้ แค่นี้ก็ถือว่าอยากครอบครองแล้ว เห็นเขาเดินกับใครที่ดูเหมือนจะเป็นแฟนกันก็แอบหึง แอบน้อยใจ แค่นี้ ก็บอกได้แล้วว่าใจยังแอบหวังอยู่ แล้วเวลาเขามาเป็นแฟนกับเรา ก็หึงหวง ไม่อยากให้เขานอกใจ อย่างนั่นอย่างนี้ นี้ก็กลายเป็นรักที่ หวังครอบครอง พอไปเป็นครอบครัว สักวันก็ต้องทะเลาะกัน มีปัญหา และเกิดทุกข์ ทั้งปวงตามมาในที่สุด ความรักแบบนี้ หาง่ายมีอยู่ทั่วไป ซึ่งเมื่อก่อนผมก็มีความรักแบบนี้
2. ความรักที่เกิดจากความเมตตา รักที่ไม่หวังอันใด เขาจะรักใครก็เรื่องของเขา รู้แค่ว่าเรา รักเขา ก็พอ ไม่ยินดี ไม่ยินร้าย เขาจะมีแฟน หรือยังไงก็ตาม ทุกข์ก็ไม่เกิด ใจก็ยังเป็นสุข เพราะ ความรักที่มีอยู่ รักแบบนี้หายาก และเป็นรักที่อมตะ เพราะไม่ได้เกิดจากความรู้สึก
ผมรู้จักความรักแค่นี้ ล่ะคับ แล้วคุณล่ะ