อ่านแล้วพลอยสงสัยด้วย เลยไปค้น google มานิดหน่อย

---------------------------------------------
ปาปมุต แปลพยัญชนะว่า ผู้พ้นจากบาป,  แปลตามความหมายว่า ผู้ไม่มีใครถือโทษ
ความหมายรวมๆ คือ  คนที่ทำอะไรก็ตาม คนส่วนใหญ่จะไม่เอามาถือสาเพ่งโทษ

ใช้กับคนสองประเภท  
ประเภทแรก คือคนที่ถูกเชื่อกันว่าเป็นพระอรหันต์ ไม่มีเจตนาบาปแล้ว, หรือได้รับความเคารพศรัทธามาก คนจึงไม่เพ่งโทษโจทอาบัติ.
ประเภทที่สอง ตรงข้ามกับประเภทแรก คือคนประเภทคนสติเลอะเลือน เช่น คนแก่ คนบ้าปัญญาอ่อน ทำอะไรแผลงๆ ก็ไม่ควรถือสาหาความ.

แต่ผมสงสัยว่า นี่จะเป็นเพียงประเพณีนิยมท้องถิ่น มากกว่าพระวินัยเดิมแท้ๆ หรือเปล่า?
คืออาจจะอ้างโยงถึง  แต่ไม่เหมือนกันเสียทีเดียว
-------------------------------------------------------------


พระวินัยของพระ  ที่ใกล้เคียงกับกรณี ปาปมุต (ที่ผมค้นเจอตอนนี้)

กรณีพระอรหันต์  
1 เมื่อท่านโดนภิกษุอื่นโจทอาบัติท่าน  ถ้าท่านร้องขอ "สติวินัย" ต่อคณะสงฆ์
ถ้าคณะสงฆ์เห็นว่า ผู้ร้องขอเป็นพระอรหันต์มีสติบริบูรณ์ ไม่มีทางมีเจตนาทำผิดวินัยนั้นๆ  คณะสงฆ์ก็จะสวดประกาศสติวินัยให้ภิกษุผู้ร้องขอ
แล้วคดีที่โดนภิกษุอื่นโจทอาบัติ ก็จะหลุดโดยทันที ไม่ต้องพิจารณาต่อ

แล้วต่อไป ถ้าท่านจะโดนฟ้องด้วยอาบัติอย่างนั้นอีก ก็ถือว่าการฟ้องเป็นโมฆะ เพราะท่านมีสติวินัยคุ้มครอง
แต่กรณีนี้คือ ภิกษุรูปดังกล่าวต้องร้องขอสติวินัยต่อสงฆ์ก่อน ไม่ใช่ได้โดยอัตโนมัติ


2 คล้ายข้อ 1 ต่างกันแต่ว่า เมื่อถูกโจทแล้ว  พระพุทธเจ้าทรงสอบสวน แล้วทรงประกาศรับรองเองว่า ภิกษุนั้นๆ บริสุทธิ์
เพราะวาสนาแต่เก่าก่อน เป็นต้น


3 เป็นไปได้ว่า ภิกษุใดๆ ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นพระอรหันต์แล้ว แม้ยังไม่เคยขอ "สติวินัย"  
แต่ภิกษุอื่นๆ ก็พลอยไม่คิดเพ่งโทษโจทอาบัติท่านโดยอัตโนมัติ เพราะศรัทธาว่าท่านมีสติอันยิ่ง ไม่มีเจตนาบาปแล้วเช่นกัน



กรณีภิกษุเลอะเลือน
4 คล้ายกับข้อ1  ต่างกันภิกษุเป็นบ้าไปล่วงอาบัติ  ภายหลังหายเป็นบ้า แต่ยังถูกตามโจทอาบัติในอดีตไม่หยุด
คณะสงฆ์จะประกาศ อมูฬหวินัย เพื่อให้ยกฟ้องอาบัติเสีย