ก่อนแชร์ประสบการณ์ขอแนะนำตัวก่อนนะคะเราเป็นครูแล้วก้อมีแฟนเป็นครูเหมือนกันคะ...แต่เป็นทอมนะคะ
เราคบกับแฟนมาประมาณ 6 ปี คะ ตอนแรกเราทำงานที่เดียวกันคะแต่เมื่อปีที่แล้วแฟนเรามีอันต้องย้ายไปทำงานอีกที่ระยะห่างประมาณ 200 กิโล แรกๆร้องไห้ทุกวันเลยคะทั้งรัก ทั้งคิดถึง ทั้งห่วง แฟนโทรมาตลอดรายงนตัวตลอดให้เราใจชื้นก้ออยู่ได้พอระยะเวลาผ่านไปแฟนเราก้อเริ่มห่างเราไปเรื่อยๆ เราคิดว่าเขามีสังคมเเล้วจำเป็นต้องมีสังคมจะมีเราแค่คนเดียวไม่ได้ก็ไม่ได้คิดอะไร ไว้ใจคะ
เสาร์ - อาทิตย์หรือวันหยุดแฟนก้อจะมาหามาอยู่ด้วยค่ะ แรกๆเราคิดว่าถึงตัวจะไกลกันแต่เราก้อรักกันได้คะแต่หลังๆเริ่มไม่ใช่ แฟนเริ่มห่างไปเรื่อยๆจากที่โทรหาตลอดเป็นโทรหาวันละคั้งก่อนนอนเท่านั้น แต่ระหว่างวันหายไปเลยโทรไปก็ไม่รับ จนวันหนึ่งมารับรู้ว่าเขาแอบรักเพื่อนร่วมงานคนนึงที่สนิท เพื่อนร่วมงานคนนี้มีลูกมีสามีแล้วคะ มีเรื่องราวโกหกมากมายในระหว่างที่เขาหายไประว่างวัน แอบไปเที่ยวกันบ้าง รับส่งกันตลอด แล้วมาจับได้ว่าแอบมีเฟสลับๆอีกตัวใช้ติดต่อกันเพื่อนปกป้องคนอื่นๆรู้ แฟนเราค่อยข้างแคร์หน้าตาทางสังคมคะประมาณว่าไม่อยากให้ใครมองวาเปนคนไม่ดี พอเราจับได้ เขาพูดว่าใช่เป็นตัวเขาเอง เขาแอบรักเพื่อนร่วมงานคนนี้ ถึงแม้มันจะเปนไปไม่ได้ แต่เขาก็รัก เขายอมรับว่ารักเราไม่เท่าเดิม....เหมือนฟ้าผ่าเลยคะแต่เราก้อทำได้แค่เพียงให้อภัย
เราพร้อมลืมทุกอย่างๆเพื่อรักษารักของเราไว้ ถึงแม้ว่าตอนนี้เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นอย่างไรเราไม่รู้จากเคยรู้กลับเป็นไม่รู้เขาพรำบอกเราเสมอว่าเมื่อไรจะเลิกคิดมาก ไม่มีใครรับรู้เรื่องนี้นอกจากตัวแฟนเราเอง เป็นไปได้หรอคะว่าคนๆหนึ่งจะไม่สามารถรับรู้เรื่องราวเลยว่าอีกคนรู้สึกอย่างไร จะเรียกว่าโง่ หรือแกล้งไม่รู้หรือเรื่องนี้เราเป็นคนถูกหรอกอีกตามเคย เราควรทำอย่างไรต่อไปดี T^T