จะเหลียวดูสุริย์แสงเข้าแฝงเมฆ     ให้วิเวกหวาดองค์พระทรงโฉม
ฟังสำเนียงเสียงคลื่นดังครึ้นโครม   ยิ่งทุกข์โทมนัสในฤไทยทวี
พอเย็นย่ำค่ำพลบลงโพล้เพล้        ท้องทะเลมืดมัวทั่ววิถี
พระห้ามเงือกสองราด้วยปราณี      ประเดี๋ยวนี้ลมกล้าสลาตัน
เห็นละเมาะเกาะใหญ่ที่ไหนกว้าง   หยุดเสียบ้างให้สบายจึงผายผัน
เราหนีนางมาได้ก็ไกลครัน           ต่อกลางวันจึงค่อยไปให้สำราญ ฯ