ขอเกริ่นก่อนนะครับว่า ผมเป็นวัยรุ่นทั่วๆไปคนนึง กิจวัตรประจำวันก็ประมาณว่า นอนดึก ตื่นสาย ตื่นมาก็เก็บกวาดเช็ดถูบ้านเล็กน้อย ซักผ้าบ้างบางวัน เอาง่ายๆว่า งานบ้านอย่าง กวาดเช็ดบ้าน ล้างห้องน้ำ ซักผ้าตากผ้า ซื้อของ ทำกับข้าว เป็นหน้าที่ของผมทั้งหมด
งานบ้านเสร็จ ก็นอนเล่นครับ หาโน่นนี่กิน เบื่อๆก็เล่นคอมฯบ้าง
ตกดึกก็ปิดบ้าน เรียบร้อยก็ขึ้นห้องนอน ผมก็จะมานั่งคุยกับแม่ครับ แม่จะนอนแล้วผมจึงอ่บน้ำ แล้วมาเล่นเกมครับ ส่วนใหญ่ผมจะเล่นเกมตั้งแต่ประมาณ 5 ทุ่ม ถึง เที่ยงคืนกว่าๆ ทำให้ผมนอนดึกประจำ

แม่ของผมอยู่ในวัยทำงานปลายๆครับ ชอบเล่นโทรศัพท์เป็นชีวิตจิตใจ น่าจะคุยกับเพื่อนทางไลน์น่ะครับ
แม่เป็นคนสุขภาพไม่ดีมากเลยครับ ทำงานบ้านไม่ค่อยไหว
ทุกๆวันแม่จะออกไปทำงานแต่เช้า กลับบ้านหัวค่ำ ถึงบ้านถ้าไม่กินข้าว ก็ไปอาบน้ำ นอนเล่นโทรศัพท์ทันทีครับ

ผมมักจะบ่นแม่บ่อยๆถึงการเล่นโทรศัพท์ครับ
ลูกๆนั่งอยู่ตรงหน้า ไม่ค่อยจะคุยด้วยเลย ผมอยากรู้ว่าคนในโทรศัพท์มันเป็นใคร ทำไมแม่ถึงคุยได้ทุกวี่ทุกวัน
ครั้งหนึ่งผมเคยขอร้องแม่ ขอแค่อย่าเล่นโทรศัพท์บนโต๊ะกินข้างครับ ขอให้ครอบครัวเราได้มองหน้า และคุยกัน

อยู่มาวันนึง เป็นวันเสาร์ ก็เป็นวันที่ตื่นสายเช่นเคย
ตื่นแล้วผมก็มาหาแม่ที่ห้องครับ ห้องแม่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แต่แม่บ่นร้อน สงสัยแม่จะไม่สบายละครับวันนั้น
ผมก็เอ่ยถามเลย "แม่จะกินอะไรไหมครับ เดี๋ยวไปทำให้"
แม่นอนนิ่งทำเป็นไม่สนใจ
ถามอีกที "มีสเต็กหมูอ่ะครับ เอาไหม"
แม่พยักหน้าเบาๆ
ว่าแล้วก็รีบไปทำครับ ประมาณ 20 นาที เสร็จแล้วก็มาเรียกแม่
แม่ลงจากห้องนอนมาครับ ถามว่า "ไม่มีข้าวหรอ"
ครับ ไม่ได้หุงไว้
แม่ไม่กินครับ โมโหแล้วตวาดก่อนจะขึ้นห้องนอนไปว่า "ไม่ต้องมาปลุกนะ กูจะไปนอน"
ผมก็งงสิครับ แต่ก็คิดว่าแม่คงอยากพักผ่อน
งั้นผมก็หุงข้าวไว้รอแม่ตื่นละกัน

ตกเย็น ขึ้นไปเรียกแม่กินข้างอีกที ก็เห็นแม่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ครับ
"แม่ครับ ข้าวหุงแล้วนะ เดี๋ยวทอดไข่เจียวให้ด้วย"
แม่นอนนิ่งสักพักก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

แม่ลงไปกินครับ ผมก็ตักข้าวให้เสร็จสรรพ
"ไปเรียกน้องมากินด้วย จะกินด้วยกันสามคน"
พูดเสร็จแม่ก็ตักข้าวเข้าปากเลย
ส่วนผมก็ไปเรียกน้องครับ
น้องมาผมค่อยไปตักข้าว
พอผมเริ่มกิน แม่ก็กินเสร็จละครับ
อ่าว ผมก็งงสิครับ ไหนว่าอยากกินข้าวพร้อมกัน
แต่ไม่เป็นไรครับ แม่ผมเป็นอย่างนี้ประจำอยู่แล้ว กินข้าวไม่รอใคร
กินเสร็จแม่ก็ตรงขึ้นห้องนอนทันที
ผมกับน้องก็ช่วยกันเก็บอาหารบนโต๊ะ และเก็บจานไปล้าง

หลังจากนั้นผมก็ออกไปตลาด ซื้อกับข้าวครับ
กลับมาก็หัวค่ำแล้ว

ประมาณ 3 ทุ่ม
แม่ตะโกนเรียกจากข้างบน
พอขึ้นไปก็ได้ยินเสียกแม่ตวาดน้องครับ
เอาแล้วไง มีเรื่องแน่ๆ

เปิดฉากแล้วครับ แม่ด่าผมว่า

- กุไม่สบาย คิดจะมาดูกูบ้างไหม
- วันๆทำอะไรบ้าง (งานบ้าน)
- เคยคิดจะเก็บบ้านให้มันน่าอยู่บ้างไหม (บ้านรก)
- เลี้ยงมาจนโต ทำให้กูได้แค่นี้หรอ
- งานบ้านไม่สั่ง ก็ไม่ทำ ขนาดสั่งแล้วก็ยังไม่ทำ
- เงินกู ใช้มันเข้าไป กูก็หาให้อย่างเดียว คิดจะทำงานบ้านบ้างไหม

แม่เครียดมากครับ ผมก็ตอบแม่อย่างใจเย็นสุดๆ ทุกคำถามที่แม่ถามมา ผมรู้ว่าแม่เลี้ยงผมมาเหนื่อย เพราะอย่างนั้นงานบ้านทุกอย่างผมจึงเต็มใจทำครับ บางอย่างอาจทำได้ไม่ดีก็ขอโทษจริงๆครับ แม่อยากให้ผมทำอะไรเพิ่ม แค่สั่งมา ผมจัดการให้อยู่แล้ว

แม่พูดต่อ โทรศัพท์ก็ไม่ให้กูเล่น กูจะอ่านข่าวก็ไม่ให้ จะให้กูคุยกับอย่างเดียว กูเครียด
ผมเคยบอกแล้วครับว่า ขอแค่ตอนกินข้าว ให้เราได้มองหน้าคุยกัน
แม่พยายามหาเรื่องอื่นมาด่าต่อ สุดท้ายก็ตะโกนเครียดๆ อยากตาย แล้วก็ทุบตีตัวเอง

ผมพยายามจัดการสถานการณ์นั้นด้วยเหตุผลและคำพูดอย่างใจเย็น
ประมาณ 5 ทุ่ม ทุกอย่างเริ่มโอเคละครับ แม่ใจเย็นลง ผมให้ทานยา แล้วก็หลับไป

วันอาทิตย์รุ่งขึ้น เป็นวันที่แม่จะพาผมและน้องจะไปเรียนพิเศษกันครับ
วันนี้ผมตื่นเช้ามาใส่บาตร ก็ไปงีบต่อ
แม่ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มานั่งที่โต๊ะกินข้าว
ผมก็รีบไปทอดไข่เจียวมาเลยครับ น้องตักข้าว จัดวางเรียบร้อย แม่บอกจะกินพร้อมกัน 3 คนอีกเช่นเคย
"ไข่เจียดทอดน้อยไป" แม่พูดขณะที่ทุกคนกำลังกินกันอยู่
ผมก็ลุกขึ้นไปทอดเพิ่มมาครับ
ทอดเสร็จ เอามาวางปั๊บ แม่กินเสร็จ ลุกจากโต๊ะทันที
ผมก็อึ้งสิครับ
เอ่อ.. ไม่เป็นไรๆ เป็นเรื่องปกติ
กลายเป็นว่า ไข่ที่ทอดมาเพิ่ม กับไข่ฟองเก่าที่เหลือ ผมนั่งกินคนเดียวกับน้องที่นั่งเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ

แม่ไปนอนอยู่โซฟาหน้าบ้านครับ
ฉากสองได้เริ่มแล้วครับ ถ่านไฟเก่าจากเมื่อวานปะทุ
"ทำไมไม่ทอดไข่ให้เสร็จก่อนแม่จะลงมา"
"เมื่อวานเพิ่งด่าไป ผ่านไปแปบเดียวก็เหมือนเดิม"
"ยกเลิกเรียนทันไหม แม่ไม่ไปแล้ว"
ว่าเสร็จก็ตรงขึ้นห้องนอนทันที

ก็ตามกันไปเคลียร์ต่อบนห้องสิครับ
แม่ก็ไล่ให้ผมกับน้องไปเรียนกันเอง
มีเรื่องกลุ้มใจแบบนี้ ผมกับน้องคงเรียนไม่เข้าหัวแล้วล่ะครับ ก็หงอยกันไป

ต่อจากผมก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก แต่ก็อยากมาระบายครับ

ที่ผมรู้สึกคือ เหมือนแม่ทนเหนื่อยเลี้ยงเรามาเพื่อใช้งาน
เราก็คิดนะว่า ความรักเนี่ย ต้องการสิ่งตอบแทนด้วยหรอ เอ๊ะ หรือแม่ไม่ได้รักเรา

หรือเป็นผมที่ผิดเอง หรือผมเป็นลูกที่ไม่ดีพอกันนะ เป็นเรื่องที่ผมคิดหนักมากครับ

หลายสิ่งที่เกิดขึ้นมานี้ ผมขอบอกเลยว่าส่วนหนึ่งเกิดมาจากการเล่นโทรศัพท์มากเกินไปนี่ล่ะครับ ทำให้ครอบครัวไม่ได้หันหน้าเข้าหากัน ไม่ได้แชร์ความทุกข์ความสุข ทำให้ทุกๆคนไม่ได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา
เมื่อทนไม่ไหว ก็เป็นอย่างที่เล่ามานี่ล่ะครับ

ขอบพระคุณที่รับฟังครับ
ปล. พิมพ์ผิด พิมพ์ตกยังไง ขออภัยด้วยครับ