เนื่องจากท่านเตชะปัญโญเชื่อว่าคนเราเกิดมาตายแล้วจบกัน (หรือท่านจะบอกว่า ไม่มีเรามาเกิดแต่แรกจึงไม่มีเราตายก็ได้ครับ เป็นที่รู้กัน) ผมเดาว่าเป้าหมายของท่านคือ ทำปัจจุบันให้มีความสุข มีความว่างก็พอ (ซึ่งท่านใช้คำว่านิพพาน หรือนิพพานชั่วคราว)

เมื่อเรามีความสุขจากนิพพานชั่วคราวหรือนิพพานถาวรแล้ว ในแต่ละวันก็ทำนิพพานไปเรื่อยๆ มีความสุขทุกวัน จนกว่าจะตายไป ทุกอย่างก็จบสิ้น

ผมเข้าใจแบบนี้ถูกต้องหรือไม่ครับ ไม่มีอะไรเกินกว่านี้ (หรือเกินไปกว่าชีวิตนี้)

ถ้าเป็นอย่างนั้น นักบวชในศาสนาพราหมณ์ หรืออย่างอาจารย์ของพระพุทธเจ้า คือ อุทกดาบส และอาฬารดาบส นั่งสมาธิได้ฌาณขั้นสูงสุด ว่างเกินว่าง สุขเกินสุข ในเมื่อท่านบอกว่าตายแล้วจบกัน ทำไมสุขแค่นี้ถึงยังไม่เพียงพอครับ ทำไมจึงต้องเพิ่มวิปัสสนาเข้าไปด้วย อะไรคือสิ่งที่แตกต่างกันครับ