สวัสดีค่ะ
เราเป็นคนหนึ่งที่เริ่มมีอาการแพนิคตอนอายุ 14 ตอนนี้อายุ20แล้วค่ะ
(ปัจจุบันใกล้หายแล้ว แทบไม่มีอาการมาตั้งแต่อายุ18)

เราเริ่มมีอาการครั้งแรกคือตอนอยู่ที่โรงเรียน ตอนนั่งเรียนรู้สึกป่วยๆปวดหัว จู่ๆเราก็หัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่เป็นคนขี้กังวลอยู่แล้ว เลยกังวลใจและตกใจมาก เพื่อนเราก็พาเราไปห้องพยาบาล พยาบาลก็บอกว่าเราทานยาอะไรมาแล้วแพ้รึเปล่ากินเหล้าหรือเมายารึเปล่าว่าไปเรื่อย555 แต่อาการเราเริ่มแย่ขึ้นจนพยาบาลโทรเรียกคุณแม่มารับไปโรงพยาบาล(ระยะเวลาที่รู้สึกใจเต้นแรงมากแค่10กว่านาที แต่ตอนนั้นรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง) หลัวจากนั้นก็ยังมีอาการใจสั่นเรื่อยๆไปพบหมอก็วินิจฉัยว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ เปลี่ยนหมดเป็นว่าเล่น

จนวันหนึ่งเราไปเรียนพิเศษ เราป่วยมีไข้นิดๆปวดหัวบ้างแต่เรารู้สึกกลัวว่าจะตาย(อันนี้ไม่ได้เว่อแต่มันเป็นอาการของคนที่มีอาการแพนิคจริงๆ) เราโทรหาแม่บอกว่าจะกลับบ้านไม่อยากเรียนต่อแล้ว พอกลับถึงบ้านไม่มีใครอยู่เราก็เริ่มคิดมาก จากนั้นก็ใจสั่น พอใจสั่นก็กลัวว่าเราจะตายมั้ย เราเป็นโรคหัวใจรึเปล่าเรารีบโทหาพ่อให้มารับแต่พ่อบอกอีกครึ่งชั่วโมงถึง เราเลยกลัวว่าเราจะหัวใจวาย เลยกระกระสนออกจากบ้าน ตอนนั้นเป็น panic attack ที่แย่ที่สุดแล้ว อาการคือมือเท้าชา ปากซีด เหงื่อแตกทั้งตัว แขนขาสั่นทั้งตัว รู้สึกจะหน้ามือ แต่เราก็ยังไปโบกแท็กซี่ไปโรงพยาบาลได้55555

เราเข้าห้องฉุกเฉินตอนนั้นเริ่มขาสั่นมากขึ้นกลัวว่าจะตายลงตรงนั้น คุณพยาบาลเอาเครื่องมือที่แปะหน้าอกแล้วมันจะขึ้นจอเป็นเส้นๆตามอัตราความเร็วที่หัวใจเต้นอ่ะมาแปะหน้าอกเราแล้วหันมาบอกว่า "หัวใจน้องเต้นเร็วมาก เต้น170" เราไม่เคยคำพูดนั้นเลย เมื่อคุณหมอมาวินิจฉัยคร่าวๆคุณหมอบอกว่าเราร่างกายปกติดีแต่ทำไมหัวใจเต้นเร็วมาก ไม่มีประวัติเป็นโรคหัวใจมาก่อนด้วย หมอคิดว่าน่าจะเป็นเพราะทานอะไรแปลกๆกินยาอะไรที่แพ้หรอ (คือเจอหมอมามากกว่า4-5คนก็บอกโรคอื่นๆพอรักษาก็ไม่ทำให้ดี เคยมีคุณหมอท่านหนึ่งวินิจฉัยว่าน่าจะเป็นไฮเปอร์ไทรอย แต่พอตรวจเลือดตรวจร่างกายกลับไม่พบ)

ผ่านไปเกือบเดือนหลังจากเกิด panic attack ที่เลวร้ายที่สุด คุณแม่ได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่งแล้วเพื่อนบอกว่าสามีเค้าเป็นอาการคล้ายเราเลย น่าจะมีอาการแพนิคน่ะ
เมื่อแม่เราทราบเช่นนั้นจึงพาเราไปพบจิตแพทย์(ตอนแรกก็ไม่อยากไป เดี๋ยวคนจะหาว่าเราเป็นบ้า แต่หลังจากได้พบจิตแพทย์จึงเปลี่ยนความคิดดังกล่าวและเข้าใจว่าจิตแพทย์ไม่ได้รักษาเพียงคนบ้า แต่ยังให้คำปรึกษา หรือบำบัดผู้มีอาการเครียด หรืออาการต่างๆ) คุณหมอท่านถามอาการ ระยะเวลาที่ใจสั่น ความรู้สึกและความคิดเราตอนที่เกิดอาการ คุณหมอก็วินิจฉัยว่ามีอาการแพนิคและเริ่มรักษาโดยจะนัดเราคุยทุกๆอาทิตย์ในตอนแรก ถามเรื่องความเครียดของเรา และให้เราทำความเข้าใจกับอาการแพนิคว่า "มันเป็นความรู้สึกที่สมองเราเล่นตลกกับเรา" คุณหมอได้กล่าวไว้  เพราะในความจริงเราไม่ได้ป่วยหรือเป็นโรคหัวใจเลย แต่เหตุที่เรารู้สึกเช่นนั้นเพราะสมองขาดสารเคมีบางตัวประกอบกับพฤติกรรมของเราที่เป็นคนขี้กังวลและเครียด ดังนั้นคุณหมดจึงจ่ายยาซึ่งจะปรับสมดุลสารเคมีในสมองและเราจะรู้สึกดีขึ้น หากเรามีอาการแพนิคให้จดบันทึกไว้ว่าระยะเวลากี่นาที และระหว่างมีอาการให้บอกตัวเองว่าเราสบายดี สมองเล่นตลกกับเรา (ซึ่งมันยากมากในตอนแรกๆเพราะเหมือนเราโกหกตัวเองว่าสบายดีทั้งๆที่รู้สึกใจสั่นปากสั่นตัวซีด) แต่พอผ่านไปครึ่งปีเราสามารถควบคุมตัวเองได้ดีขึ้นประกอบกับใช้ยาที่คุณหมอจ่ายให้ทานทุกๆวัน

เราได้รักษากับคุณหมอท่านแรกเป็นเวลา3ปีค่ะ ต่อมาเราย้ายที่อยู่จึงต้องหาคุณหมอท่านใหม่ รวมเกือบ6ปีแล้วที่รักษาอาการนี้ ปัจจุบันไม่มีอาการแพนิคแล้วค่ะแต่คุณหมอยังจ่ายยาอยู่แต่ลดปริมาณลง เพื่อให้เราสามารถปรับตัวได้โดยไม่ต้องพึ่งยาในอนาคต ตอนนี้ทางเพียงครึ่งเม็ด อาทิตย์ละ2วันค่ะ)

เราอยากจะให้กำลังใจเจ้าของกระทู้น่ะเราเข้าใจว่าตอนเกิดอาการมันรู้สึกแย่มากๆ พูดไปคนก็หาว่าเราโม้ ทำให้เรายิ่งเสียกำลังใจไม่อยากรักษา แต่เจ้าของกระทู้ต้องรักษาน่ะคะอันนี้ควรเลยเพราะการที่พยายามบอกตัวเองให้สงบลงโดยที่ไม่มียามันยากมาก อีกอย่างเราสามารถเล่าอาการให้คุณหมอท่านทราบและท่านก็เข้าใจอาการเราด้วย แต่ระหว่างรักษาอย่าท้อและอย่าหยุดทานยาเลย ทานตามที่คุณหมอสั่ง เพราะเราเคยคิดว่าเราดีแล้วสบายแล้ว หยุดยาเองโดยพ่อแม่ไม่รู้จู่ๆเกิกอาการขึ้นมาอีกต้องได้รับยาเต็มอัตราเหมือนเดิมทั้งๆที่คุณหมอเริ่มลดยาแล้ว

ขอให้เจ้าของกระทู้หายไวๆน่ะคะ

ปล. ถ้าเราเขียนตรงไหนที่เกี่ยวกับอาการนี้ไม่ถูกต้อง ต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ เราไม่ค่อยมีความรู้ทางการแพทย์
และที่เราเขียนมันอาจจะยาวไปแต่อยากให้เจ้าของกระทู้ได้รู้ว่ายังมีคนอีกหลายคนที่มีอาการนี้และสามารถรักษาจนหาย/เกือบจะไม่มีอาการแล้ว
สู้ๆน่ะคะขอให้เจ้าของกระทู้ได้ไปเที่ยวตามความฝันค่ะ