สิ่งที่เล่ามาเป็นเรื่องจริงทั้งหมดครับ อยากมาแชร์ให้น้องๆฟังกัน

"รับน้อง" หลายๆคนรู้จักคำนี้ดี บางคนอาจเคยผ่านเหตุการณ์นี้มา บางคนอาจยังไม่เคยได้สัมผัส กับการ "รับน้อง"

ผมรับไม่ได้กับการรับน้องที่ทารุณ และไม่อยากให้มีการรับน้องที่ไม่สร้างสรรค์

ผมไปรับน้องที่แก่งกระจาน เพชรบุรี ตอนออกจากรุงเทพไปก็ไม่มีอะไร พอระหว่างทางก็มีกิจกรรมบนรถทัวร์ ร้องเพลง เต้น มากมาย
ผมนั่งกับผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งดูคนอื่นเค้าสนุกสนานกัน สักพักมีรุ่นพี่ ให้น้องๆทุกคน อมลูกอมต่อๆกันมา
พอมาผม ผมบอกว่าไม่อม ผมไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ เหตุผลส่วนตัวคือ"มันไม่ถูกสุขลักษณะ"

รุ่นพี่ก็บอก พ่- มึ- ตายหรอ รู้มั้ยว่ากูเป็นใคร กูบอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ คนใต้เปล่า เห็นหน้าเข้มๆ ผมบอกใช่ครับ
ถามผมคนที่ไหน ผมบอกนครศรีธรรมราชครับ

รุ่นพี่ก็บอก พวกสันดาน หัวรุนแรง พวกขยะประเทศ ผมก็เงียบไม่พูดอะไร

สักพักก็ถามผมว่าจะอมไม่อมหรือจะอมตีนกู หรือจะให้พ่อแม่มาอมตีนกูด้วยด็ได้น่ะ  ลูกคุณหนูให้อมขี้ปากแค่นี้อมไม่ได้

แล้วมาผลักผม ผมก็เลยสู้ครับ เลยต่อยกับรุ่นพี่บนรถทัวร์ เค้าต่อยสู้ผมไม่ได้ ผมเอาเก้าอี้พับตีรุ่นพี่คนนั้นจนแขนหัก ส่งโรงพยาบาลเขาย้อย
คนอื่นๆก็มาห้ามและมาด่าผมว่าอยู่ที่นี้ต้องเชื่อฟังพวกพี่เท่านั้น

เป็นว่าวันนั้น หมดสนุกกัน เพราะผมคนเดียว ผมรู้สึกแย่นิดหน่อย ผมผิดหรอที่ไม่ชอบให้ใครมาบังคับหรือมาทำอะไรที่ไม่ถูกต้อง

พอถึงแก่งกระจานลงรถทัวร์ รุ่นพี่ทุกๆคนก็มองผมแปลก แต่เพื่อนๆที่ไปด้วยกันก็คุยดีกับผม

พอตกตอนเย็น รุ่นพี่ให้ผู้หญิง ถอดเสื้อเหลือแต่ชุดชั้นใน แล้วเอานมข้นหวานตาหมีเทลงบนเสื้อชั้นในแล้วให้พวกเพื่อนผู้ชายเลีย
ผมสงสารผู้หญิงบางคนมาก บางคนไม่ทำ บางคนทำ บางคนร้องให้
แล้วก็ให้ผู้ชายถอดกางเกงใน แล้วเอากล้วยหอมผูกไว้ แล้วให้เพื่อนผู้หญิงกิน บางคนสนุกสนาน บางคนเครียด บางคนไม่ทำ

ผมก็เลยตะโกนว่าใครจะทำก็ทำ กูไม่ทำ รับน้อง Here อะไร นี้มันแกล้งกันชัดๆ
รุ่นพี่ก็บอกว่าไม่ทำก็กลับไป เค้ามาสามคมมาผลักผม บอกมีปัญหาตั้งแต่บนรถแล้ว ก็เลยมารุมต่อยผม ผมก็ต่อยกับพวกรุ่นพี่สามคนนั้น
แต่ผมสู้ไม่ได้ครับ ผมตัวคนเดียว ผมปากแตกหัวโน เพื่อนๆก็มาห้ามกัน รุ่นพี่ก็ไล่ผมให้กลับกรุงเทพ

ตอนนั้นใกล้ค่ำแล้ว ผมไม่มีมือถือครับตอนนั้น แต่เพื่อนผู้หญิงผมมี และเป็นระบบ ฮัทซ์ ไม่มีสัญญาณ

ผมก็เลยตัดสินใจเดินออกมาจากที่รับน้อง โดยมีเพื่อนผู้หญิงที่นั่งมาด้วยกันขอกลับด้วย ผมกับเพื่อนผู้หญิงเดินกันมาหลายกิโลได้ มืดก็มืด โชคดีเจอรถยนต์มาก็เลยขอติดรถมาลง บริเวณ Swiss Sheep Farm ในปัจจุบัน

รถทัวร์ก็ไม่มีครับ ตอนนั้นยังไม่มีความรู้เรื่องเส้นทางดีเท่าในปัจจุบันก็ไม่รู้จะทำยังไง รถตู้ก็ไม่มีเหมือนสมัยปัจจุบัน

ก็เลยโบกรถข้างทางมาลงที่มหาชัย พอดีรถขนของแวะกินข้าวข้างทาง ผมเข้าไปถาม เค้าบอกมาส่งของที่มหาชัยพอดี
ผมเลยขอติดรถมา มาถึงก็ดึกมากแล้วครับ ตอนนั้นบ้านผมอยู่บางลำพู บ้านเพื่อนผู้หญิงอยู่ที่แถวโรงพยาบาลศิริราช ตอนที่มาถึงมหาชัยได้ขึ้นรถเมล์สาย 105 คันสุดท้ายพอดี นั่งมาลงท่าน้ำคลองสาน ผมก็นั่งสาย 3 มาลงสนามหลวงต่อสาย 91 แล้วไปส่งเพื่อนที่โรงพยาบาลศิริราช ส่วนผมเดินกลับจากโรงพยาบาลศิริราชมาบางลำพู เพราะขากลับไม่มีรถดึกมากแล้ว สมัยก่อนรถไม่เยอะเหมือนสมัยนี้

หลังจากนั้นมา ผมไปมหาวิทยาลัยได้ 12 วัน ก็ไม่ไปอีกเลย ทนแรงกดดันไม่ไหว
เลยตัดสินใจมาเรียนที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น

***อยากเตือนน้องๆทุกคน เวลาไปรับน้องควรบอกผู้ใหญ่ ผู้ปกครองที่บ้าน เวลามีเหตุฉุกเฉินจะได้มีคนช่วยเหลือ สำหรับผม คือไปกันเอง ไม่เกี่ยวกับมหาวิทยาลัย ยิ่งน้องๆผู้หญิง ยิ่งควรระมัดระวังตัวให้มากขึ้น ปัจจุบัน สังคมเรา ผู้คนจิตใจเสื่อมทรามลงทุกวัน

ปัจจุบันก็เรียนจบมาหลายปีแล้วกับเพื่อนผู้หญิงที่มาเรียนด้วยกัน
ได้ยินข่าวรับน้องบ่อย ก็เลยอยากมาแชร์ให้ฟังไม่อยากให้น้องๆหลายๆคนต้องมาเจออะไรแย่ๆแบบผม

อีกอย่างผมนิสัยไม่ดีเองด้วยที่ไม่ยอมคน เลยเป็นปัญหาเรื่องการปรับตัว

แค่อยากมาเล่ามาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังเฉยๆ