สวัสดีครับ

ตั้งแต่ที่สูญเสียคุณแม่ และครอบครัวไป รู้สึกทุกวันนี้มันเหงา ว้าเหว่ และรู้สึกเหมือนกับว่า ไม่รู้จะดิ้นรนทำมาหากินให้เหนื่อยไปทำไม ในเมื่อเหลือเพียงแต่เรา จิตใจมีแต่ความหดหู่

สวดมนต์ไหว้พระ นั่งสมาธิ จิตใจคอยแต่จะนึกถึงเรื่องเก่าๆ ภาพความผูกพัน รอยยิ้มของแม่ เรื่องราวในอดีต ความเจ็บปวดของแม่ในยามที่ป่วย ความไม่ดีของตนที่เคยพูดกับแม่ ความอบอุ่นในครอบครัวที่ไม่มีวันหวนกลับ และอีกหลายๆเรื่องที่ตัดสินใจผิดพลาดในชีวิตที่มีผลต่อครอบครัว

ทำให้ทุกวันนี้จิตใจมีแต่จะตกต่ำลง เพราะมันมีแต่ความเศร้า ความหดหู่ ใครพูดอะไร หรือทำอะไร ที่ทำให้เรานึกถึงครอบครัว นึกถึงแม่ ก็พาลน้ำตาจะไหล คิดแต่ว่า ถ้าแม่ยังอยู่ ครอบครัวเรายังอยู่ ก็คงจะดี

คิดแต่ว่า ทำไมแม่ต้องมาด่วนจากไป อายุไม่เท่าไหร่แท้ๆ ต้องมาจากไปเพราะเหตุที่ตัวเองไม่ได้ก่อ คนกระทำก็ยังลอยนวล กฏหมายเอาผิดไม่ได้

ตัวเองก็ศึกษาธรรมมาบ้าง พอสมควร เข้าใจในเรื่องการตาย การพลัดพราก มาพอสมควร แต่พอโดนเข้ากับตัวจริงๆ ยอมรับเลยว่า ทุกวันนี้ยังทำใจไม่ได้มากนัก

วันสุดท้ายที่ส่งแม่ ไม่ได้ร้องไห้ให้แม่เห็น เพราะกลัวแม่จะเป็นห่วง จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของแม่หมดลง ถึงได้มีร้องบ้าง แต่ไม่ถึงกับฟูมฟาย พยายามระลึกสติไว้กับตัว และทำใจในสิ่งที่เกิด

แต่ทุกวันนี้ จิตมันหม่นๆ แรงกาย แรงใจถดถอย เหมือนอยู่ไปวันๆ เคยคิดสมัยที่พ่อกับแม่ยังอยู่ ว่าถ้าหมดภาระดูแลพ่อแม่เมื่อไหร่ อยากจะออกบวชตลอดชีวิต

แต่ก็ไม่คิดว่า จะเร็วอย่างนี้ ยังรู้สึกว่าตอบแทนบุญคุณท่าน ยังไม่สมกันกับที่ท่านเลี้ยงดูเรามาเลย ท่านเลี้ยงดูเรามาเกือบ 40ปี แต่เราทำงานมา 10 กว่าปี เลี้ยงดูท่านมาได้แค่ 10 กว่าปี ท่านก็มาด่วนจากไป ยังรู้สึกผิดติดค้างในใจอยู่จนถึงทุกวันนี้

ผมจะวางใจอย่างไรดีกับเรื่องนี้ครับ

ขอบคุณทุกๆ ความเห็นนะครับ