นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลยน่ะ(เราเป็นลูกค่ะ)
เริ่มเรื่องเลยน่ะ คือไม่รู้เราเป็นอะไร คุยดีๆกับแม่ไม่เคยได้เลย แม่พูดอะไรมาก้รู้สึกขัดแย้งไปหมด เรารักแม่น่ะรักมากด้วย แต่เวลาคุยกับพ่อนี่ปกติ คุยถูกคอกันดีสะด้วย บอกก่อนค่ะว่า แม่เราเป็นคนแบบรักลูกมาก แต่เป็นคนเหมือนแข็งๆไม่ค่อยแสดงออกแต่เป็นห่วงลูกชัดเจนดูออกเลย ชอบพูดจาแบบไม่ตรงกับใจอ่ะ เป็นแบบชอบเก็บความทุกข์ไว้กับตัว (ช่วงหลังแม่มีปัญหากับพ่อ เหมือนแม่ต้องการความรักจากลูก)เราบอกอะไรก้ไม่ฟัง เราเข้าใจแม่ทุกอย่างน่ะว่าแม่รู้สึกยังไง คุยด้วยที่ไร ดราม่าตลอด โทหาลูกแต่ล่ะที่ก้เริ่มด้วยคำว่า"ไม่คิดจะโทหาแม่เลยใช่มั้ย??" คือเราก้ไม่รู้จะพูดยังไง ฟังแล้วมันขัดๆทำไมต้องเริ่มด้วยคำนี้รู้อยู่ว่าไม่ได้โทหา แล้วเราก้ถามแม่ว่า "ทำไม่ต้องเริ่มจากคำนี้ หนูรู้ว่าแม่คิดถึงหนูรู้ว่าอยากให้เอาใจ" แล้วเราก้แม่ก้เริ่มดราม่าใส่กันค่ะ คุยกัยที่ไรก้ไม่เคยคุยด้วยกันดีๆ คุยแล้วก้ร้องไห้ใส่แม่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เราอคติกับแม่รืเปล่า มันเป็นที่ตัวเราหรือเปล่าก้สงสัย...
ใครเป็นเหมือนเรา รืได้อ่าน ช่วยให้คำแนะนำหน่อย คือคนเราส่วนใหญ่ก้ไม่เคยมองว่าตัวเองไม่ดีหรอกเนาะ อย่างเช่นเรามองไม่เห็นตัวเองแน่นอนว่างตัวเองเป็นคนแบบไหน อาจรู้ในส่วนหนึ่งที่เป็นจิตสำนึกของตัวเอง...แต่เราไม่สามารถรู้เลยว่าคนอื่นมองเราแบบไหน....งั้นช่วยบอกทีค่ะ??
เคยได้ยินมาว่าตอนไปเข้าค่ายธรรมะเค้าว่า"ถ้าตอนที่แม่ท้อง แล้วไม่พร้อมให้ลูกเกิดในกรณีใดก้ตาม มันจะส่งผลให้ลูกกับแม่ไม่ถูกกัน"อันนี้ความเชื่อส่วนบุคคล กับเราคือตอนที่แม่ท้องเราแกอาจจะยังไม่พร้อมให้เกิด เพราะแม่เราผ่าคลอดลูกคนแรก(เราคนที่สองก้ต้องผ่า) คนผ่าคลอดต้องให้เวลาห่างจากผ่าครั้งแรก2ปี แต่แม่เราแค่ปีเดียวก้มีเราล่ะ คือพ่อเราอ่ะ แกแอบแม่ ไม่รู้แอบแบบไหน...?? ตอนแม่ท้องก้ไม่รู้ตัว(ว่าตอนไหนว่ะ?)
คือเราก้เลยคิดเอาเองว่าเพราะแบบนี้รืป่าว... แต่เอาจิงๆก้ไม่ได้เชื่อมากหรอก แค่รู้สึกเฉยๆ เท่านี้แหละเรื่องที่จะถามและมาเล่าให้ฟัง
อาจเล่างงๆหน่อย(รืงงมาก) ขอบคุณที่มาอ่านกระทู้น่ะค่ะ คิดอย่างไรกับเรา...จัดเต็มที่เลยค่ะ รักคนอ่าน^_^
ทำไม..ถึงพูดดีๆกับแม่ไม่เคยได้เลย เป็นเพราะอะไร???
เริ่มเรื่องเลยน่ะ คือไม่รู้เราเป็นอะไร คุยดีๆกับแม่ไม่เคยได้เลย แม่พูดอะไรมาก้รู้สึกขัดแย้งไปหมด เรารักแม่น่ะรักมากด้วย แต่เวลาคุยกับพ่อนี่ปกติ คุยถูกคอกันดีสะด้วย บอกก่อนค่ะว่า แม่เราเป็นคนแบบรักลูกมาก แต่เป็นคนเหมือนแข็งๆไม่ค่อยแสดงออกแต่เป็นห่วงลูกชัดเจนดูออกเลย ชอบพูดจาแบบไม่ตรงกับใจอ่ะ เป็นแบบชอบเก็บความทุกข์ไว้กับตัว (ช่วงหลังแม่มีปัญหากับพ่อ เหมือนแม่ต้องการความรักจากลูก)เราบอกอะไรก้ไม่ฟัง เราเข้าใจแม่ทุกอย่างน่ะว่าแม่รู้สึกยังไง คุยด้วยที่ไร ดราม่าตลอด โทหาลูกแต่ล่ะที่ก้เริ่มด้วยคำว่า"ไม่คิดจะโทหาแม่เลยใช่มั้ย??" คือเราก้ไม่รู้จะพูดยังไง ฟังแล้วมันขัดๆทำไมต้องเริ่มด้วยคำนี้รู้อยู่ว่าไม่ได้โทหา แล้วเราก้ถามแม่ว่า "ทำไม่ต้องเริ่มจากคำนี้ หนูรู้ว่าแม่คิดถึงหนูรู้ว่าอยากให้เอาใจ" แล้วเราก้แม่ก้เริ่มดราม่าใส่กันค่ะ คุยกัยที่ไรก้ไม่เคยคุยด้วยกันดีๆ คุยแล้วก้ร้องไห้ใส่แม่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เราอคติกับแม่รืเปล่า มันเป็นที่ตัวเราหรือเปล่าก้สงสัย...
ใครเป็นเหมือนเรา รืได้อ่าน ช่วยให้คำแนะนำหน่อย คือคนเราส่วนใหญ่ก้ไม่เคยมองว่าตัวเองไม่ดีหรอกเนาะ อย่างเช่นเรามองไม่เห็นตัวเองแน่นอนว่างตัวเองเป็นคนแบบไหน อาจรู้ในส่วนหนึ่งที่เป็นจิตสำนึกของตัวเอง...แต่เราไม่สามารถรู้เลยว่าคนอื่นมองเราแบบไหน....งั้นช่วยบอกทีค่ะ??
เคยได้ยินมาว่าตอนไปเข้าค่ายธรรมะเค้าว่า"ถ้าตอนที่แม่ท้อง แล้วไม่พร้อมให้ลูกเกิดในกรณีใดก้ตาม มันจะส่งผลให้ลูกกับแม่ไม่ถูกกัน"อันนี้ความเชื่อส่วนบุคคล กับเราคือตอนที่แม่ท้องเราแกอาจจะยังไม่พร้อมให้เกิด เพราะแม่เราผ่าคลอดลูกคนแรก(เราคนที่สองก้ต้องผ่า) คนผ่าคลอดต้องให้เวลาห่างจากผ่าครั้งแรก2ปี แต่แม่เราแค่ปีเดียวก้มีเราล่ะ คือพ่อเราอ่ะ แกแอบแม่ ไม่รู้แอบแบบไหน...?? ตอนแม่ท้องก้ไม่รู้ตัว(ว่าตอนไหนว่ะ?)
คือเราก้เลยคิดเอาเองว่าเพราะแบบนี้รืป่าว... แต่เอาจิงๆก้ไม่ได้เชื่อมากหรอก แค่รู้สึกเฉยๆ เท่านี้แหละเรื่องที่จะถามและมาเล่าให้ฟัง
อาจเล่างงๆหน่อย(รืงงมาก) ขอบคุณที่มาอ่านกระทู้น่ะค่ะ คิดอย่างไรกับเรา...จัดเต็มที่เลยค่ะ รักคนอ่าน^_^