เราอายุ 16 ปี เป็นคนร่าเริง แจ่มใสเหมือนคนปกติทั่วไป เมื่อวานเราเป็นอะไรไม่รู้ พอเย็นกลับบ้านเจอพ่อกับแม่เราก็น้ำตาไหล รู้สึกเบื่อหน่าย ซึมเศร้า พ่อเรียกให้กินข้าวเย็น แต่เราก็ไม่ยอมกินทั้งที่เรากินข้าวเที่ยงน้อยมาก เราร้องไห้จนหลับโดยไม่รู้ตัว ตอนเช้ามืดแม่มาปลุกเราไปนอนในห้องแอร์เย็นๆ เราก็เข้าไปนอนแต่โดยดี สภาพตอนนั้นเราเหมือนคนเหม่อลอย ใจลอย สักพัก เราก็เริ่มน้ำตาไหล เรารีบลุกจากเตียงเดินออกห้อง ไปนอนห้องรับแขกแทน แม่ตามออกมา ถามว่าเป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้ เราบอกแม่ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูดแต่ว่าเรารู้สึกหดหู่ เหนื่อยใจ จนพูดอะไรไม่ออก เราก็เลยเงียบแทน สักพักแม่เริ่มร้องไห้ บอกว่าอยู่ที่ทำงานแม่ก็เครียดมากพอแล้ว เขาไม่ยอมให้แม่ลาออกจากงานมาทำที่ใหม่ แม่อยากไปส่งเราเรียนพิเศษวันเสาร์(โรงเรียนเราบังคับนักเรียนม.ปลายให้เรียนเพิ่มเติมวันเสาร์) ก็เลยพยายามหางานที่หยุดวันเสาร์ได้ เราฟังก็สงสารแม่มาก อยากปลอบแม่ใจจะขาด แต่เราก็นอนร้องไห้เงียบๆ จนแม่ต้องเข้าไปนอนร้องไห้ในห้อง เรารู้สึกผิดหวังในตัวเองมาก ร้องไห้จนหลับเหมือนเดิม ตอนเช้าตื่นสายกันทั้งบ้าน พ่อกับแม่ก็รีบๆไปทำงาน แต่ก็ทักทายเราเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย แต่พอพ่อกับแม่ไปทำงานน้ำตาก็ไหลออกมาอีก เราร้องไห้อยู่สองชั่วโมง พอคิดว่าหยุดร้องเราก็ไปอาบน้ำ กินข้าว ดูรายการตลกที่ชอบในยูทูปแก้เครียด เราก็คิดว่า เอ้อ น่าจะหายแล้วล่ะมั้ง พอเราหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่าง กะว่าจะนอนพักสายตาสักชั่วโมง เราก็ร้องไห้อีกแล้ว เรารู้สึกหงุดหงิด เบื่อตัวเอง เป็นอะไรกันนักกันหนา เกลียดตัวเองมาก ตอนนี้ตาบวม แสบตามาก ปวดหัว ปวดตาไปหมด
ตอนนี้ได้แต่ถามตัวเองว่าจะร้องไห้ทำไม ร้องแล้วมีอะไรดีเกิดขึ้น แต่ก็ไม่หยุดร้องสักที ทำยังไงดีคะ