นี่เป็นกระทู้เเรกของเรานะคะ คือมันทนไม่ไหวกับนิสัยตัวเองแล้วจริงๆค่ะ ก่อนอื่นขอเล่าก่อนนะคะเรามีพี่น้อง3คน เราเป็นคนกลางค่ะ ส่วนพี่คนโตก็แต่งงานมีลูกไปแล้ว เหลือเรากับน้องชาย แล้วก็พ่อกับแม่
ตอนแม่คลอดเรามา แม่ก็จ้างแม่นมเลี้ยงเรา ตอนเด็กๆเราไม่เคยกินนมแม่เลยค่ะ อยู่แต่กับแม่นม ตอนนั้นแม่นมก็จนมาก กว่าจะได้กินนมแต่ละที แม่นมเราต้องลำบากมาก แต่ตอนนั้นเราก็ยังเด็ก เราไม่รู้เรื่องอะไร มารู้ตอนที่แม่นมเราให้ฟัง (ตอนนี้เราอายุ16แล้วค่ะ)
เรารักแม่นมมาก เพราะเค้าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก (แม่นมเรามีลูกผญ อยู่3คนนะคะ พี่ทั้ง3คนตอนนี้อายุประมาณ 20กว่าๆกันแล้ว มีการงานที่มั่นคง มีชีวิตที่ดี พี่ทั้ง3คนรักเราเหมือนน้องแท้ๆ ตอนด็กๆเรามีความสุขมาก) เราจำได้ว่าตอนเราเรียนอนุบาล แม่นมเดินจูงมือเราไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน เราเป็นคนที่เกียดขี้หมามาก55555 ยิ่งตอนที่ฝนตกแล้วขี้หมามันจะน่าขยะแขยงมาก เรานี่เดินไปร้องไห้ไป แม่นมเลยเอามือปิดตาเรา แล้วก็จูงมือเราเดินไป
แต่พอ ตอนเราขึ้น ป.1 แม่นมก็ต้องย้ายบ้าน ย้ายไปอีกจังหวัดนึง คือตอนนั้นเราคุกเข่าร้องไห้เลย เราอยากไปอยู่ด้วย แต่ก็ไปไม่ได้ เพราะต้องเรียน ร้องไห้อยู่ 3-4 วัน เราก็เลยต้องมาอยู่กับแม่แท้ๆจนถึงตอนนี้ เรากับแม่แท้ๆ ไม่ค่อยสนิทกัน แม่เราเป็นคนใจร้อน ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ แม่ก็จะด่า จะตีเรา แต่น้องเราไม่เคยโดนด่า โดนตีเลยสักครั้ง บางทีน้องทำอะไรผิด แม่โมโหก็จะมาลงที่เรา ยอมรับค่ะ กว่าจะทำใจกับเรื่องแบบนี้ได้ มันยากจริงๆ เราเกียดความไม่ยุติธรรมที่สุด บางทีเราพยายามอธิบายให้แม่ฟังว่าเราไม่ผิด แต่แม่ไม่เคยฟังเลย แม่จะตีเรา แล้วบอกว่าเราเถียง เราเป็นคนคิดมากค่ะ เราเกือบจะฆ่าตัวตายเพราะเรื่องแบบนี้มา10กว่าครั้งแล้ว เราเหมือนเด็กเก็บกด เราอิจฉาน้อง อิจฉาที่พ่อแม่รักน้องมากกว่า อิจฉาทุกอย่าง จนตอนนี้เรายังเกียดน้องตัวเองเลย เราพยายามไม่เกียด แต่มันทำไม่ได้จริงๆค่ะ พอตอนมอต้น เรารู้สึกว่าตัวเองโตแล้ว อยากออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆบ้าง แต่เราไม่เคยได้ออกค่ะ แม่ให้เราอยู่แต่ในบ้าน บางทีวันหยุดเราจำเป็นต้องไปโรงเรียนเพื่อไปจัดบอร์ด แม่ก็ไม่ให้เราไป จนตอนนี้เรากำลังจะขึ้น ม.4 เราก็ยังไปไหนกับเพื่อนไม่ได้ ทุกวันนี้ เรากลายเป็นคนคิดมาก เรื่องเล็กๆก็คิดมาก ขนาดเพื่อนสนิทเราติด0ติด ร แล้วไม่ยอมไปแก้ เราก็เก็บมาคิดมาก ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เรากลายเป็นเด็กขี้อิจฉา อิจฉาทุกอย่าง ให้ใครมีดีกว่าก็อิจฉา ขี้งอนขี้น้อยใจ แล้วที่สำคัญคือ น้ำตาเราไหลง่ายมาก คือไหลได้ตลอดเวลาเลยค่ะ แค่โดนอาจารย์ตำหนิ นิดหน่อยน้ำตาก็ไหลแล้ว เราไม่อยากเป็นคนแบบนี้เลยค่ะ ไม่รู้จะแก้ยังไงจริงๆ เราเกียดนิสัยตัวเองมาก ใครมีวิธีแก้นิสัยแบบนี้ไดมั่งค่ะ เราขอร้องละ ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
เป็นเด็กมีปม แก้ยังไงดีคะ
ตอนแม่คลอดเรามา แม่ก็จ้างแม่นมเลี้ยงเรา ตอนเด็กๆเราไม่เคยกินนมแม่เลยค่ะ อยู่แต่กับแม่นม ตอนนั้นแม่นมก็จนมาก กว่าจะได้กินนมแต่ละที แม่นมเราต้องลำบากมาก แต่ตอนนั้นเราก็ยังเด็ก เราไม่รู้เรื่องอะไร มารู้ตอนที่แม่นมเราให้ฟัง (ตอนนี้เราอายุ16แล้วค่ะ)
เรารักแม่นมมาก เพราะเค้าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก (แม่นมเรามีลูกผญ อยู่3คนนะคะ พี่ทั้ง3คนตอนนี้อายุประมาณ 20กว่าๆกันแล้ว มีการงานที่มั่นคง มีชีวิตที่ดี พี่ทั้ง3คนรักเราเหมือนน้องแท้ๆ ตอนด็กๆเรามีความสุขมาก) เราจำได้ว่าตอนเราเรียนอนุบาล แม่นมเดินจูงมือเราไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน เราเป็นคนที่เกียดขี้หมามาก55555 ยิ่งตอนที่ฝนตกแล้วขี้หมามันจะน่าขยะแขยงมาก เรานี่เดินไปร้องไห้ไป แม่นมเลยเอามือปิดตาเรา แล้วก็จูงมือเราเดินไป
แต่พอ ตอนเราขึ้น ป.1 แม่นมก็ต้องย้ายบ้าน ย้ายไปอีกจังหวัดนึง คือตอนนั้นเราคุกเข่าร้องไห้เลย เราอยากไปอยู่ด้วย แต่ก็ไปไม่ได้ เพราะต้องเรียน ร้องไห้อยู่ 3-4 วัน เราก็เลยต้องมาอยู่กับแม่แท้ๆจนถึงตอนนี้ เรากับแม่แท้ๆ ไม่ค่อยสนิทกัน แม่เราเป็นคนใจร้อน ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ แม่ก็จะด่า จะตีเรา แต่น้องเราไม่เคยโดนด่า โดนตีเลยสักครั้ง บางทีน้องทำอะไรผิด แม่โมโหก็จะมาลงที่เรา ยอมรับค่ะ กว่าจะทำใจกับเรื่องแบบนี้ได้ มันยากจริงๆ เราเกียดความไม่ยุติธรรมที่สุด บางทีเราพยายามอธิบายให้แม่ฟังว่าเราไม่ผิด แต่แม่ไม่เคยฟังเลย แม่จะตีเรา แล้วบอกว่าเราเถียง เราเป็นคนคิดมากค่ะ เราเกือบจะฆ่าตัวตายเพราะเรื่องแบบนี้มา10กว่าครั้งแล้ว เราเหมือนเด็กเก็บกด เราอิจฉาน้อง อิจฉาที่พ่อแม่รักน้องมากกว่า อิจฉาทุกอย่าง จนตอนนี้เรายังเกียดน้องตัวเองเลย เราพยายามไม่เกียด แต่มันทำไม่ได้จริงๆค่ะ พอตอนมอต้น เรารู้สึกว่าตัวเองโตแล้ว อยากออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆบ้าง แต่เราไม่เคยได้ออกค่ะ แม่ให้เราอยู่แต่ในบ้าน บางทีวันหยุดเราจำเป็นต้องไปโรงเรียนเพื่อไปจัดบอร์ด แม่ก็ไม่ให้เราไป จนตอนนี้เรากำลังจะขึ้น ม.4 เราก็ยังไปไหนกับเพื่อนไม่ได้ ทุกวันนี้ เรากลายเป็นคนคิดมาก เรื่องเล็กๆก็คิดมาก ขนาดเพื่อนสนิทเราติด0ติด ร แล้วไม่ยอมไปแก้ เราก็เก็บมาคิดมาก ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เรากลายเป็นเด็กขี้อิจฉา อิจฉาทุกอย่าง ให้ใครมีดีกว่าก็อิจฉา ขี้งอนขี้น้อยใจ แล้วที่สำคัญคือ น้ำตาเราไหลง่ายมาก คือไหลได้ตลอดเวลาเลยค่ะ แค่โดนอาจารย์ตำหนิ นิดหน่อยน้ำตาก็ไหลแล้ว เราไม่อยากเป็นคนแบบนี้เลยค่ะ ไม่รู้จะแก้ยังไงจริงๆ เราเกียดนิสัยตัวเองมาก ใครมีวิธีแก้นิสัยแบบนี้ไดมั่งค่ะ เราขอร้องละ ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ