สวัสดีค่ะ เริ่มเรื่องเลยนะคะ คือว่าคบกับแฟนมาได้ปีกว่าๆจะสองปีแล้ว พอหลังๆมาเขาเริ่มทำตัวออกห่างค่ะ
คือตอนที่คบกันก้ทะเลาะกันบ่อยๆแต่ทะเลาะแล้วก็คืนดีตลอดเลยนะคะ เราก็มีน้อยใจบ้างชอบร้องไห้บ้าง
เวลาที่น้อยใจ พอหลังๆที่เขาออกห่างเขาก้พุดเสมอว่าแค่อยากอยู่คนเดียวไม่มีใครจริงๆ ทีนี้พอไม่ได้คุยกัน
เกือบอาทิตย์ เราก็ทักไปคุยกับเขาคะเพราะคิดถึงมาก พูดถามขอร้องไห้กลับมาเขาก็บอกว่า "เขาไม่อยากทำให้เรา
เสียใจอีกแล้ว" คือเราไม่เข้าใจคะ แบบคนคบกันถ้าไม่อยากทำให้เสียใจร้องไห้ทำไมไม่ปรับตัวเข้าหากันทำไมเลือกที่
จะเดินออกไปแบบนี้ แล้วเราละ? ทำไมไม่คิดถึงตอนที่เรามีความสุขด้วยกันบ้างใช่มั้ยคะ เราก้ยอมห่างนะคะโอเคเลิกก้เลิกคะ
มีวันนึงเราเข้าไปเจอในเฟรสเขากับผู้หยิงอีกคนซึ่งเป็นเหมือนญาติๆ เขาก้คุยกันมุ้งมิ้งอ้ะไรประมารนี้คืออยู่ด้วยกันทุกวันเลยนะคะ
เพราะแบบเป็นญาติกันบ้านใกล้ๆกัน พอเราถามเขา เขาก็บอกไม่มีอะไรไม่ได้ชอบจริงๆ แต่ผู้ชายอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนั้น
มันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างอยู่แล้วใช่มั้ยคะ? แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้วตอนที่เขาอยู่กับญาติอะคะอยู่ที่ต่างจังหวัดใกล้เปิดเทอมก็กลับมาอยู่ กทม.
เสียใจแต่ก็ยังรัก พี่ๆก็คอยบอกแบบอย่ากลับไปเลยบลาๆ มีใครเคยรู้สึกแบบเราบ้างคะ
คือแบบตอนคบมันก็เสียใจนะ แต่ต้องนึกถึงตอนที่มีความสุขให้มากๆอ้าTT ไม่อยากเลิก ไม่อยากเสียเขาไป เขาคือคนแรกในทุกๆอย่างเลย
วันเกิดเขาเราว่าจะไปเซอร์ไพร ดีมั้ย? จะได้กลับมารักกันมั้ยคะTT อยากไปเซอร์ไพรจริงๆ แล้วแอบเอาแหวนคู่ของเขาที่เคยใส่คู่กันใส่ในเค้กดีมั้ยคะ แง่TT?