สวัสดีครับนี่เป็นการแชร์ประสบการณ์ครั้งแรกของผม เป็นยังไงติชมได้น่ะครับ (ยาวนิดนุงน่ะครับ)
วันที่ 8 มีนาคม 2556 ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ม. 3 อยู่ เป็นช่วงปิดเทอม ผมมีแฟนเป็นรุ่นพี่ ชั้น ม.6 ผมรักเค้ามาก แต่ช่วงนั้นงอลๆกันห่างๆกัน พอดีมีการเเข่งขัน อุบลรัตน์มินิฮาฟมาราธอน ครั้งที่ ๕ ที่ ขก ผมสนใจเลยสมัครลงไปเบ็ดเสร็จเรียบร้อบ พอถึงวันที่ 9 มีนาคม 2556 เป็นวันเดินทางไปแข่ง ผมพกเงินไป1,000พร้อมเสื้อผ้า กะว่าจะไปค้างคืนที่นั้นเลย ตื่นแต่เช้าพ่อไปส่งที่สถาณีรถไฟ เดินทางปกติ เวลานั้นผมคิดถึงแฟนผมมากแต่ตัดสินใจโดยการไม่คุยเพราะงอลอยู่ 55555555 แย่จุง -.- พอถึงสถาณีรถไฟ ขก. (ขออนุญาติย่อชื่อน่ะครับ) ผมนั่งรถตุ๊กๆไปลง บขส.ขก เพื่อจะต่อรถเข้า เขื่อนอุบลรัตน์ จ่ายไป 50 หรือ 60 นี่แหละจำไม่ได้นานแล้ว แหะๆ ถึง บขส ต่อรถเข้าไปเขื่อนใช้เวลานานพอสมควร ถึงเขื่อนแล้ว ผมลงรถเรียกวินมอไซค์ เป็นผู้หญิงอ้วนๆนิดๆ ผมเลยถามว่าการไฟฟ้าเขื่อนอยู่ไหนครับพาไปที เค้าก็พาผมไป ขับวนไปนู้นนี่แต่เท่าที่ผมคำนวณไม่น่าจะถึง 15 กม.กว่าจะได้ที่พัก ขับเข้ามาในตัวเชื่อนได้ โรงแรมเช่าเรียบร้อยจ่ายครึ่งราคา (ราคาเฉพาะนักกีฬาที่มาแข่งเท่านั้น ^^) เงินตอนนั้นเหลือประมาณ 680 บาท ประมาณนี่ เพราะระหว่างทางซื้อไรกินด้วย เสร็จปุ๊บเลยเดินมาหาวิน ถามว่าค่ารถเท่าไหร่ เค้าตอบผมกลับมาว่า 300 บ ผมนี่สตั้นไปช่วงนึง เลยขอถามต่อราคาเค้าลดให้เหลือ 120 พอ 5555 ผมคิดในใจว่า กูไม่ใชคนในพื้นที่เฉยๆน่ะหืมๆ จ่ายตังค์เสร็จผมก็แบกข้าวของเข้าห้อง จำได้ตอนนั้น เบอร์ 135 เป็นห้องใหญ่และมีห้องแยกอีกสองห้อง เป็นห้องน้ำรวม ผมเช้าไปนอนได้สักพักก็ออกมาวิ่งวอมๆก่อนแข่ง วิ่งเสร็จผมกำลังจะกลับมาห้อง เวลาประมาณ 17:20 แต่เข้าห้องผิด ไปเข้าห้องเบอร์ 125 มีคนนั่งอยู่มองเป็นผู้ชายดูว่าผมทำไร เลยถามผมมาว่า"เข้าห้องผิดป่าวครับ"ผมเลยหันมองดู มันเข้าผิดชั้น เลยรีบวิ่งออกมาเลย ไม่ได้เอะปากพูดสักคำ 5555 พอมาถึงห้องเปิดโทรศัพท์ดู เห็นแฟมเล่นทวิตเตอร์ ทวิตว่า "เบื่อ" ในใจผมคิดว่าต้องเบื่อเราแน่ๆ ช่วงเวลานั้นผมเป็นบ้าไรไม่รู้ ผมทวิตประชดแฟนออกแนวนอกใจว่า "วันนี้ไปเที่ยวมาสาวๆที่เชื่อนเพียบน่าฟัดเยอะเลย" 55555 แค่นั้นแหละ แฟนผมเข้ามารีทวิตแต่ไม่ตอบโต้ไร เลยไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวมานอน
เวลา 4:20 ผมรีบตื่นมาล้างหน้าแต่งตัวเพื่อเตรียมที่จะแข่งมาราธอน ชาร์ตโทรศัพท์ไว้ในห้อง และออกไปแข่ง (จากนี่ไม่มีไร แข่งปกติทั่วไป) [แข่ง 16 กิโล]
เวลา 8:18 ผมแข่งเสร็จกลับมาถึงห้อง ตอนนั้นเหนื่อยโฮกมากๆถึงมากที่สุด เปิดดูโทรศัพท์ 7 สายที่ไม่ได้รับ เป็นเบอร์แฟนผม ผมเลยเอ๊ะใจว่ามีไรหรือเปล่า เลยโทรกลับ
แฟน: ฮัลโหล !
ผม: โทรมามีไรป่าวเตง ?
แฟน : ทำอะไรอยู่
ผม:อ่อพึ่งตื่น (ไม่อยากให้แฟนรู้ว่ามาแข่ง)
แฟน:เตง เราเลิกกันเถอะ
ผม:อ่ออืมๆ(ตอนนั้นช๊อคและเหนื่อยมากพูดไม่ออกเลย)
แฟน:อย่าพูดถึงกันอีกนะไม่ว่าจะเฟสหรือทวิต
ผม:อือ โชคดีน่ะ
วางสายเสร็จผมมานั่งมองรูปแฟนผมในโทรศัพท์ประมาณครึ่งชั่วโมง ในใจนี่อึนๆตันๆอย่างบอกไม่ถูก พวกเลยหึ๊บตัวเองขึ้นมาพูดในใจว่า "เอาว่ะ ต้องสู้เว้ย" เลยเก็บของเช๊คเอ้าท์ออกจากโรงแรม เดินจากตัวโรงแรมมาหนา้ทางเข้าเขื่อน ตอนนั้นใส่เสื้อกล้ามมาดริคกางเกงวอมขายาว กระเป่าเป้ใบใหญ่ๆรองเท้าผ้าใบ เดินผ่าแดดเดือนมีนาอันร้อนระอุ เดินมองถนนไม่พูดไม่มองใครเลย มาถึงหน้าเขื่อนโทรหาวินที่มาส่งเมื่อวานให้มารับไปส่งที่รถประจำทาง สักพักขับมา พาขับไปส่งเอากับ 40 บาท ผมเลยให้ไป ขึ้นรถเสร็จผมมานั่งนอนหลับๆตื่นได้ 3 รอบ จนถึง บขส.ขก ตอนนั้นเงินในกระเป่าเหลือน้อยมาก ผมเลยเดินจาก บขส.ขก มาถึง สถาณีรถไฟ ขก. ร้อนมากตอนนั้น เสื้อแขนยาวก็ไม่มี พอมาถึงที่ สถาณีก็เลยขอตั๋ว ช่วงนั้นเป็นช่วงรถไฟกำลังทำรางใหม่เลยต้องขึ้นรถทัวส์ "รถออกบ่ายสามกว่าน่ะครับ เดี๋ยวอีกสักหน่อยมาเอาตั๋วละกันครับ"คนจำหน่ายตั๋วบอก ผมเลยเดินข้ามรางมานั่งตรงเก้าอี้ฝั่งชานชราที่ 3 เก้าอี้เป็นเก้าอี้สองฝั่งหลังชนกัน ผมนั่งลงพร้อมวางกระเป่าลง ด้านขวาผมเป็น ผู้ชายโทรมๆนั่งมองอยู่ ด้านซ้ายผมเป็นพระหลายรูปมาก มาจากไหนก็ไม่รู้ ตอนนั้นเวลาประมาณเที่ยง ผมซื้อน้ำเปล่ากับหมากฝรั่งมา ตอนนั้นเงินเหลือประมาณ 25 บาท กำลังจะแกะกิน ผมหันไปมองผุ้ชายทางด้านขวา เค้ามองผมแล้วพูดกับผมว่า
ชายนิรนาม: บักหล่ามาแต่ใด๋ ? "
สำเนียงออกแนวคนอุดร)
ผม: มาแต่เขื่อนครับ" ผุ้ชายคนนั้นเลยลุกมานั่งข้างผม ผมเอามือร้วงหาของที่จะป้องกันตัวเองไว้ ตอนนั้นกลิ่นตัวแกเหม็นมาก
ชายนิรนาม: มาเฮ็ดหยังขอนแก่นละหล่า
ผม: มาแข่งกีฬาครับ
ชายนิรนาม: กีฬาหยังล่ะ ?
ผม: มาราธอนครับพ่อใหญ่
ชายนิรนาม: คุยโม้เรื่องการเป็นนักกีฬาที่ดีครับ
สักพักชายนิรนามเลยพูดพร้อมกับดึงเสื้อขึ้น
ชายนิรนาม: เนี้ย ! พ่อใหญ่หนีจากใต้ปกรีดยางมา โดนเค้าไล่ฆ่ามาว่าบ่เฮ็ดงาน พ่อใหญ่สิกลับอุดร(ตัวช้ำเขียวหมด)
ผม:อ่อๆแล้วลูกหลานเจ้าไปไสเบิ่ดพ่อใหญ่ ?
ชายนิรนาม: เค้าทิ่มไปเบิ่ดแล้ว
"มีใครจะไปอุดรรถจอดรอด้านหน้าแล้วน่ะครับ"เสียงโชเฟอร์คนขับรถทัวส์ลงมา
ผม:พ่อใหญ่เข้าฟ้าวไปแหมะ รถเขามาแล้ว เดี๋ยวสิบ่ทันรถเพิลเด้ะ
ชายนิรนาม: พ่อใหญ่ขอน้ำกับหมากฝรั่งได้บ่ ?
ผมเลยให้ไปแล้วบอกแกรีบไป
ชายนิรนาม: ขอบคุณเจ้าหลายๆเด้อ ขอให้เจ้าโชคดีเด้อ
ผม: ฟ้าวไป !
แกรเลยรีบวื่งไปขึ้นรถ
สักพักพระที่นั่งด้านข้างซ้ายผมลุกขึ้นมา ตีเข้าขาผมอย่างแรก ผมเลยเงยหน้ามอง เป็นพระแก่ๆใส่แว่นฟันไม่มีสักเล่ม พระเลยพูดขึ้นว่า
พระ: ไปให้มันเฮ็ดหยัง มันเป็นขี้เหล้าเดะ มันสิเอาเงินไปกินเหล้า (พูดแบบไม่มีฟัน)
ผม: ซ่ามเถาะครับ เค้าเฮ็ดจั่งใด๋ก็ได้จั่งซั่นล่ะ่
พระ: เออดี ทีหลังอย่าไปให้อีกเด้อ
ผมเลยนอนหลับไปประมาณสัก 10 นาที มีพระองค์อื่นเดินมาหาผมกระกิดผมแล้วพูดกับผมว่า
พระ: โยมๆซื้อข้าวให้อัตมาหน่อย ?
ผม:มันเลยเวลาฉันเพลแล้วเด้ครับ ?
พระ: ซ่ามมัน ! อัตมาปวดท้องแฮง ไปซื้อให้จักคราวแน
ผม:สิกินหยังล่ะครับ ?
พระ: เข่าผัดกระเพราหมูสับไข่ดาวพิเศษ
เสร็จให้ตังค์ผมมา 30 บาท ผมเลยเเบกกระเป๋าเดินไปซื้อแถววงเวียนสถาณีรถไฟ สั่งเสร็จข้าวราคา 50 บาท ผมเลยเอาตังผมออกไปก่อน 20 ตังค์ตอนนั้นเหลือ 5 บาท ผมเลยเอาข้าวไปให้ท่าน แล้วมานั่งสักพักหิวน้ำมากๆ ช่วงเวลานั้นไม่ได้คิดถึงเเฟนเลย คิดถึงตัวเองว่าจะรอดจากนี้ไปถึงบ้านมั้ย ผมเลยตัดสินใจแลกตังค์แล้วเดินไปหยอดประตูห้องน้ำ 4 บาท (เป็นประตูหยอดเพื่อเข้าห้องน้ำ) ตังค์เหลือ 1 บาท เลยเดินไปตรงอ่างล้างหน้า เปิดก๊อกน้ำกินน้ำก๊อกเลย ใช้เงิน 4 บาทให้คุ้มที่สุด ล้างหน้าฉี่ เสร็จมานั่งสักพักเค้าเรียกไปรับตั๋ว ผมเลยเดินไป เห็นเด็กพี่น้องสองคนชายหญิงเดินจับมือมาด้วยกันสองคน เลยไม่เอะใจ พอรับตั๋วเสร็จ ตอนนั้นต้องใช้บัตรประชาขน เด็กสองคนนั้นเดินมาขอตั๋วแต่ไม่มีบัตรประชาชน เพราะไม่มีผู้ปกครองมาเลยเค้าเลยไม่ให้ ช่วงนั้นคนยืนเยอะ แต่ไม่มีคนช่วยเด็ก ผมเลยเดินไปบอกกับพนักงานขายตั๋วว่า "เด็กสองคนนี่มาด้วยกันกับผมเองครับ" พนักงานเลยให้ตั๋วมาสองใบ ผมเลยยื่นให้น้องคน แล้วถามว่ามาทำไรขอนแก่น พ่อมแม่ไปไหนถึงได้มาสองคน "มาหาพ่อ พ่อป่วยอยู่ รพ " เด็กชายตอบ แล้วแม่ไปไหน "แม่ทิ้งพวกผมไป" ผมเลยบอกว่า ดูแลตัวเองด้วยระวังตัวด้วย เด็กเลยยกมือไหว้เเล้วเดินไป ผมขึ้นรถทัวส์มาลงบ้านไผ่ ตอนนั้นหิวโครตๆ ผมนั่งชิดกระจกฝั่งซ้าย ข้างผมเป็นผู้หญิงอ้วนๆนิดๆวัยรุ่นๆ ถือ KFC กับ Mr.donut มาสองถุงนั่งข้างผม ระหว่างรถแล่นผู้หญิงข้างๆผมเขาแกะไก่กับโดนัทกินอย่างอเร็ดอร่อย ผมมองด้วยหางตา ในใจคิดว่า "อีปอบสิมานั่งแดรกล่อหน้ากูหาสิแตกติ" (ขออภัยหยาบนิดๆ 5555) ผมหลับไปประมาณครึ่งนาที ตื่นมาถึงบ้านไผ่ ผมรีบวิ่งลงรถไปเพื่อจะจองที่นั่ง 55555 คนมันเยอะเลยรีบแต่เผือกได้นั่งฝั่งมีแดด เลยนั่งไป ตรงข้ามกะผมเป็นชายหัวล้านหน้าตาหื่นๆนั่งต่อหน้าผม ผมเลยไม่สนใจ ใส่หูฟังเพลง สักพักผู้ชายหัวล้านคนนั้นมองผู้หญิงที่นั่งอยู่หลังฝั่งขวาผม ผมเลยหันไปมอง หน้าตาน่ารักมาก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ (ผมพึ่งเลิกมาหมาดๆไง 55555)
ผู้ชายหัวล้านคนนั้นทำหน้าหื่นยิ้มเยิ้มๆแล้วมองผู้หญิงคนนั้นเหมือนโรคจิต ผมเลยย้ายที่นั่งไปนั่งด้านหลังตรงที่ผมนั่ง ตากแดดตามเคย มาถึงที่หมายพี่ชายมารับกลับบ้านโดยสวัสดิ์ภาพ
ปล.เรื่องบอกเลิกไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องที่เกิดต่อจากนั้นน่ะสิ 5555555555555 ไงก็ติชมน่ะฮั้ฟ 555 อิอิอิอิ
ประสบการณ์จริง ณ "ขอนแก่น"
วันที่ 8 มีนาคม 2556 ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ม. 3 อยู่ เป็นช่วงปิดเทอม ผมมีแฟนเป็นรุ่นพี่ ชั้น ม.6 ผมรักเค้ามาก แต่ช่วงนั้นงอลๆกันห่างๆกัน พอดีมีการเเข่งขัน อุบลรัตน์มินิฮาฟมาราธอน ครั้งที่ ๕ ที่ ขก ผมสนใจเลยสมัครลงไปเบ็ดเสร็จเรียบร้อบ พอถึงวันที่ 9 มีนาคม 2556 เป็นวันเดินทางไปแข่ง ผมพกเงินไป1,000พร้อมเสื้อผ้า กะว่าจะไปค้างคืนที่นั้นเลย ตื่นแต่เช้าพ่อไปส่งที่สถาณีรถไฟ เดินทางปกติ เวลานั้นผมคิดถึงแฟนผมมากแต่ตัดสินใจโดยการไม่คุยเพราะงอลอยู่ 55555555 แย่จุง -.- พอถึงสถาณีรถไฟ ขก. (ขออนุญาติย่อชื่อน่ะครับ) ผมนั่งรถตุ๊กๆไปลง บขส.ขก เพื่อจะต่อรถเข้า เขื่อนอุบลรัตน์ จ่ายไป 50 หรือ 60 นี่แหละจำไม่ได้นานแล้ว แหะๆ ถึง บขส ต่อรถเข้าไปเขื่อนใช้เวลานานพอสมควร ถึงเขื่อนแล้ว ผมลงรถเรียกวินมอไซค์ เป็นผู้หญิงอ้วนๆนิดๆ ผมเลยถามว่าการไฟฟ้าเขื่อนอยู่ไหนครับพาไปที เค้าก็พาผมไป ขับวนไปนู้นนี่แต่เท่าที่ผมคำนวณไม่น่าจะถึง 15 กม.กว่าจะได้ที่พัก ขับเข้ามาในตัวเชื่อนได้ โรงแรมเช่าเรียบร้อยจ่ายครึ่งราคา (ราคาเฉพาะนักกีฬาที่มาแข่งเท่านั้น ^^) เงินตอนนั้นเหลือประมาณ 680 บาท ประมาณนี่ เพราะระหว่างทางซื้อไรกินด้วย เสร็จปุ๊บเลยเดินมาหาวิน ถามว่าค่ารถเท่าไหร่ เค้าตอบผมกลับมาว่า 300 บ ผมนี่สตั้นไปช่วงนึง เลยขอถามต่อราคาเค้าลดให้เหลือ 120 พอ 5555 ผมคิดในใจว่า กูไม่ใชคนในพื้นที่เฉยๆน่ะหืมๆ จ่ายตังค์เสร็จผมก็แบกข้าวของเข้าห้อง จำได้ตอนนั้น เบอร์ 135 เป็นห้องใหญ่และมีห้องแยกอีกสองห้อง เป็นห้องน้ำรวม ผมเช้าไปนอนได้สักพักก็ออกมาวิ่งวอมๆก่อนแข่ง วิ่งเสร็จผมกำลังจะกลับมาห้อง เวลาประมาณ 17:20 แต่เข้าห้องผิด ไปเข้าห้องเบอร์ 125 มีคนนั่งอยู่มองเป็นผู้ชายดูว่าผมทำไร เลยถามผมมาว่า"เข้าห้องผิดป่าวครับ"ผมเลยหันมองดู มันเข้าผิดชั้น เลยรีบวิ่งออกมาเลย ไม่ได้เอะปากพูดสักคำ 5555 พอมาถึงห้องเปิดโทรศัพท์ดู เห็นแฟมเล่นทวิตเตอร์ ทวิตว่า "เบื่อ" ในใจผมคิดว่าต้องเบื่อเราแน่ๆ ช่วงเวลานั้นผมเป็นบ้าไรไม่รู้ ผมทวิตประชดแฟนออกแนวนอกใจว่า "วันนี้ไปเที่ยวมาสาวๆที่เชื่อนเพียบน่าฟัดเยอะเลย" 55555 แค่นั้นแหละ แฟนผมเข้ามารีทวิตแต่ไม่ตอบโต้ไร เลยไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวมานอน
เวลา 4:20 ผมรีบตื่นมาล้างหน้าแต่งตัวเพื่อเตรียมที่จะแข่งมาราธอน ชาร์ตโทรศัพท์ไว้ในห้อง และออกไปแข่ง (จากนี่ไม่มีไร แข่งปกติทั่วไป) [แข่ง 16 กิโล]
เวลา 8:18 ผมแข่งเสร็จกลับมาถึงห้อง ตอนนั้นเหนื่อยโฮกมากๆถึงมากที่สุด เปิดดูโทรศัพท์ 7 สายที่ไม่ได้รับ เป็นเบอร์แฟนผม ผมเลยเอ๊ะใจว่ามีไรหรือเปล่า เลยโทรกลับ
แฟน: ฮัลโหล !
ผม: โทรมามีไรป่าวเตง ?
แฟน : ทำอะไรอยู่
ผม:อ่อพึ่งตื่น (ไม่อยากให้แฟนรู้ว่ามาแข่ง)
แฟน:เตง เราเลิกกันเถอะ
ผม:อ่ออืมๆ(ตอนนั้นช๊อคและเหนื่อยมากพูดไม่ออกเลย)
แฟน:อย่าพูดถึงกันอีกนะไม่ว่าจะเฟสหรือทวิต
ผม:อือ โชคดีน่ะ
วางสายเสร็จผมมานั่งมองรูปแฟนผมในโทรศัพท์ประมาณครึ่งชั่วโมง ในใจนี่อึนๆตันๆอย่างบอกไม่ถูก พวกเลยหึ๊บตัวเองขึ้นมาพูดในใจว่า "เอาว่ะ ต้องสู้เว้ย" เลยเก็บของเช๊คเอ้าท์ออกจากโรงแรม เดินจากตัวโรงแรมมาหนา้ทางเข้าเขื่อน ตอนนั้นใส่เสื้อกล้ามมาดริคกางเกงวอมขายาว กระเป่าเป้ใบใหญ่ๆรองเท้าผ้าใบ เดินผ่าแดดเดือนมีนาอันร้อนระอุ เดินมองถนนไม่พูดไม่มองใครเลย มาถึงหน้าเขื่อนโทรหาวินที่มาส่งเมื่อวานให้มารับไปส่งที่รถประจำทาง สักพักขับมา พาขับไปส่งเอากับ 40 บาท ผมเลยให้ไป ขึ้นรถเสร็จผมมานั่งนอนหลับๆตื่นได้ 3 รอบ จนถึง บขส.ขก ตอนนั้นเงินในกระเป่าเหลือน้อยมาก ผมเลยเดินจาก บขส.ขก มาถึง สถาณีรถไฟ ขก. ร้อนมากตอนนั้น เสื้อแขนยาวก็ไม่มี พอมาถึงที่ สถาณีก็เลยขอตั๋ว ช่วงนั้นเป็นช่วงรถไฟกำลังทำรางใหม่เลยต้องขึ้นรถทัวส์ "รถออกบ่ายสามกว่าน่ะครับ เดี๋ยวอีกสักหน่อยมาเอาตั๋วละกันครับ"คนจำหน่ายตั๋วบอก ผมเลยเดินข้ามรางมานั่งตรงเก้าอี้ฝั่งชานชราที่ 3 เก้าอี้เป็นเก้าอี้สองฝั่งหลังชนกัน ผมนั่งลงพร้อมวางกระเป่าลง ด้านขวาผมเป็น ผู้ชายโทรมๆนั่งมองอยู่ ด้านซ้ายผมเป็นพระหลายรูปมาก มาจากไหนก็ไม่รู้ ตอนนั้นเวลาประมาณเที่ยง ผมซื้อน้ำเปล่ากับหมากฝรั่งมา ตอนนั้นเงินเหลือประมาณ 25 บาท กำลังจะแกะกิน ผมหันไปมองผุ้ชายทางด้านขวา เค้ามองผมแล้วพูดกับผมว่า
ชายนิรนาม: บักหล่ามาแต่ใด๋ ? "
ผม: มาแต่เขื่อนครับ" ผุ้ชายคนนั้นเลยลุกมานั่งข้างผม ผมเอามือร้วงหาของที่จะป้องกันตัวเองไว้ ตอนนั้นกลิ่นตัวแกเหม็นมาก
ชายนิรนาม: มาเฮ็ดหยังขอนแก่นละหล่า
ผม: มาแข่งกีฬาครับ
ชายนิรนาม: กีฬาหยังล่ะ ?
ผม: มาราธอนครับพ่อใหญ่
ชายนิรนาม: คุยโม้เรื่องการเป็นนักกีฬาที่ดีครับ
สักพักชายนิรนามเลยพูดพร้อมกับดึงเสื้อขึ้น
ชายนิรนาม: เนี้ย ! พ่อใหญ่หนีจากใต้ปกรีดยางมา โดนเค้าไล่ฆ่ามาว่าบ่เฮ็ดงาน พ่อใหญ่สิกลับอุดร(ตัวช้ำเขียวหมด)
ผม:อ่อๆแล้วลูกหลานเจ้าไปไสเบิ่ดพ่อใหญ่ ?
ชายนิรนาม: เค้าทิ่มไปเบิ่ดแล้ว
"มีใครจะไปอุดรรถจอดรอด้านหน้าแล้วน่ะครับ"เสียงโชเฟอร์คนขับรถทัวส์ลงมา
ผม:พ่อใหญ่เข้าฟ้าวไปแหมะ รถเขามาแล้ว เดี๋ยวสิบ่ทันรถเพิลเด้ะ
ชายนิรนาม: พ่อใหญ่ขอน้ำกับหมากฝรั่งได้บ่ ?
ผมเลยให้ไปแล้วบอกแกรีบไป
ชายนิรนาม: ขอบคุณเจ้าหลายๆเด้อ ขอให้เจ้าโชคดีเด้อ
ผม: ฟ้าวไป !
แกรเลยรีบวื่งไปขึ้นรถ
สักพักพระที่นั่งด้านข้างซ้ายผมลุกขึ้นมา ตีเข้าขาผมอย่างแรก ผมเลยเงยหน้ามอง เป็นพระแก่ๆใส่แว่นฟันไม่มีสักเล่ม พระเลยพูดขึ้นว่า
พระ: ไปให้มันเฮ็ดหยัง มันเป็นขี้เหล้าเดะ มันสิเอาเงินไปกินเหล้า (พูดแบบไม่มีฟัน)
ผม: ซ่ามเถาะครับ เค้าเฮ็ดจั่งใด๋ก็ได้จั่งซั่นล่ะ่
พระ: เออดี ทีหลังอย่าไปให้อีกเด้อ
ผมเลยนอนหลับไปประมาณสัก 10 นาที มีพระองค์อื่นเดินมาหาผมกระกิดผมแล้วพูดกับผมว่า
พระ: โยมๆซื้อข้าวให้อัตมาหน่อย ?
ผม:มันเลยเวลาฉันเพลแล้วเด้ครับ ?
พระ: ซ่ามมัน ! อัตมาปวดท้องแฮง ไปซื้อให้จักคราวแน
ผม:สิกินหยังล่ะครับ ?
พระ: เข่าผัดกระเพราหมูสับไข่ดาวพิเศษ
เสร็จให้ตังค์ผมมา 30 บาท ผมเลยเเบกกระเป๋าเดินไปซื้อแถววงเวียนสถาณีรถไฟ สั่งเสร็จข้าวราคา 50 บาท ผมเลยเอาตังผมออกไปก่อน 20 ตังค์ตอนนั้นเหลือ 5 บาท ผมเลยเอาข้าวไปให้ท่าน แล้วมานั่งสักพักหิวน้ำมากๆ ช่วงเวลานั้นไม่ได้คิดถึงเเฟนเลย คิดถึงตัวเองว่าจะรอดจากนี้ไปถึงบ้านมั้ย ผมเลยตัดสินใจแลกตังค์แล้วเดินไปหยอดประตูห้องน้ำ 4 บาท (เป็นประตูหยอดเพื่อเข้าห้องน้ำ) ตังค์เหลือ 1 บาท เลยเดินไปตรงอ่างล้างหน้า เปิดก๊อกน้ำกินน้ำก๊อกเลย ใช้เงิน 4 บาทให้คุ้มที่สุด ล้างหน้าฉี่ เสร็จมานั่งสักพักเค้าเรียกไปรับตั๋ว ผมเลยเดินไป เห็นเด็กพี่น้องสองคนชายหญิงเดินจับมือมาด้วยกันสองคน เลยไม่เอะใจ พอรับตั๋วเสร็จ ตอนนั้นต้องใช้บัตรประชาขน เด็กสองคนนั้นเดินมาขอตั๋วแต่ไม่มีบัตรประชาชน เพราะไม่มีผู้ปกครองมาเลยเค้าเลยไม่ให้ ช่วงนั้นคนยืนเยอะ แต่ไม่มีคนช่วยเด็ก ผมเลยเดินไปบอกกับพนักงานขายตั๋วว่า "เด็กสองคนนี่มาด้วยกันกับผมเองครับ" พนักงานเลยให้ตั๋วมาสองใบ ผมเลยยื่นให้น้องคน แล้วถามว่ามาทำไรขอนแก่น พ่อมแม่ไปไหนถึงได้มาสองคน "มาหาพ่อ พ่อป่วยอยู่ รพ " เด็กชายตอบ แล้วแม่ไปไหน "แม่ทิ้งพวกผมไป" ผมเลยบอกว่า ดูแลตัวเองด้วยระวังตัวด้วย เด็กเลยยกมือไหว้เเล้วเดินไป ผมขึ้นรถทัวส์มาลงบ้านไผ่ ตอนนั้นหิวโครตๆ ผมนั่งชิดกระจกฝั่งซ้าย ข้างผมเป็นผู้หญิงอ้วนๆนิดๆวัยรุ่นๆ ถือ KFC กับ Mr.donut มาสองถุงนั่งข้างผม ระหว่างรถแล่นผู้หญิงข้างๆผมเขาแกะไก่กับโดนัทกินอย่างอเร็ดอร่อย ผมมองด้วยหางตา ในใจคิดว่า "อีปอบสิมานั่งแดรกล่อหน้ากูหาสิแตกติ" (ขออภัยหยาบนิดๆ 5555) ผมหลับไปประมาณครึ่งนาที ตื่นมาถึงบ้านไผ่ ผมรีบวิ่งลงรถไปเพื่อจะจองที่นั่ง 55555 คนมันเยอะเลยรีบแต่เผือกได้นั่งฝั่งมีแดด เลยนั่งไป ตรงข้ามกะผมเป็นชายหัวล้านหน้าตาหื่นๆนั่งต่อหน้าผม ผมเลยไม่สนใจ ใส่หูฟังเพลง สักพักผู้ชายหัวล้านคนนั้นมองผู้หญิงที่นั่งอยู่หลังฝั่งขวาผม ผมเลยหันไปมอง หน้าตาน่ารักมาก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ (ผมพึ่งเลิกมาหมาดๆไง 55555)
ผู้ชายหัวล้านคนนั้นทำหน้าหื่นยิ้มเยิ้มๆแล้วมองผู้หญิงคนนั้นเหมือนโรคจิต ผมเลยย้ายที่นั่งไปนั่งด้านหลังตรงที่ผมนั่ง ตากแดดตามเคย มาถึงที่หมายพี่ชายมารับกลับบ้านโดยสวัสดิ์ภาพ
ปล.เรื่องบอกเลิกไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องที่เกิดต่อจากนั้นน่ะสิ 5555555555555 ไงก็ติชมน่ะฮั้ฟ 555 อิอิอิอิ