มหาสังฆิกะ มีการเปลี่ยนแปลงพระวินัย โดยเจตนาที่ ไม่ตรง ไม่เป็นไปตามเหตุปัจจัย ที่สมควร
    ขัดต่อ พุทธพจน์ จึงมีผลทำให้ มรรคปฏิปทา มีปัญหา ไม่สามารถงอกงามได้ ในเพศบรรชิต
    ดังนั้น จึงมีการเบี่ยงเบียนพระะธรรมคำสอน หลายอย่าง จากปัญหาในการปฏิบัติ
        
             1.เมื่อสมาธิ ไม่สามารถปฏิบัติให้ผล เกิดใด้ ในพระธรรมวินัย ของพระสมณะโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้า
    เพราะได้บิดเบือยพระวินัย โดยเจตนาไม่ชอบ สุดท้าย จึงกลับมาเป็นผล ในทางปฏิบัติแก่  ผู้ที่ผ่าฝืน
   พระธรรมวินัย โดยเจตนาไม่ชอบ คือไม่ ปฏิบัติ สมาธิให้เกิดขึ้นได้
        
                     พระพุทธเจ้าท่านได้ตรัสว่า  สมาธิ เป็นของกลางในโลก
   ดังนั้น วิธี ที่จะทำให้ ผล ของสมาธิเกิด ขึ้นมาได้ คือการ ตั้ง พระพุทธเจ้าองค์อื่นขึ้นมา เพื่อมีเจตนาเลี่ยงหลบ
    พุทธพจน์ ในส่วนนี้ ที่นี้ เจตนา ผู้ที่ตั้ง มีเจตนาแอบแฝงอย่างไร ก็แล้วแต่ ผู้ที่ตั้ง โดยส่วนตัวกระผมคิดว่าไม่สามารถ
    เข้าถึง มรรคผลได้   แต่ ผู้ที่บวชเข้า มาใน ความเชื่อ อันนี้ เป็นผู้ทีมีเจตนาบริสุทธิ์ หากอินทรีย์สั่งสม มาดี ก็เป็นไปได้
   ที่สามารถเข้าถึง มรรคผลได้ แต่ด้วย ปริยัติที่คลาดเคลื่อน ก็มีผลทำให้ ประสบปัญหา ในการปฏิบัติ

             ดังนั้นจะเห็นว่า ใน เซน ท่านที่เข้าใจใน ธรรม จะไม่กล่าวถึง หลักความเชื่อ ของมหาสังฆิกะ แต่จะกล่าวสื่อถึงหลัก
  การของธรรมชาติ เป็นความหมาย ธรรม ตามที่เราได้ยิน ได้ฟัง อยู่บ่อยๆ

           ด้วยหลักของ มหาสังฆิกะ มี ปริยัติ ที่คลาดเคลื่อนทำให้ ไม่ สามารถ ยังผลการปฏิบัติ เหมือนเช่นครั้งพุทธกาลได้โดยปฏิเวธ
จึงประสบปัญหาในเวลา ต่อมา