เมื่อวันก่อนไปโรงพยาบาลยันฮีมาค่ะ ออกตัวก่อนว่า ไปส่งเพื่อนนะคะ ไม่ได้ไปทำเอง อิอิ
เสร็จธุระทิ้งเพื่อนไว้ที่โรงพยาบาล แล้วจขกท. กับเพื่อนอีกคนก็เดินหาอะไรกินกันเบาๆ เป็นการรองท้องก่อน เพื่อจะเดี๋ยวรอกินมื้อใหญ่ตอนเย็นกัน เลยเลือกกินร้านก๋วยเตี๋ยวในซอยข้างโรงพยาบาล

ไปถึงก็สั่งเลย เพื่อนสั่งเกาเหลาลูกชิ้นเนื้อเปื่อย ข้าวเปล่า (เดี๋ยวๆ ได้ข่าวว่าเมื่อกี๊บอกว่าจะกินเบาๆ ไม่ใช่เรอะ)
ส่วนตัวจขกท. เองสั่งเส้นเล็กลูกชิ้น เนื้อเปื่อย

เรื่องมันเกิดตอนที่เค้ายกมานี่เสิร์ฟนี่แหละ จู่ๆ เพื่อนก็ถามกับน้องเด็กเสิร์ฟว่า
“ที่นี่ซื้อแฟรนไชส์ร้านมาเหรอคะ พี่เคยไปกินที่อีกซอยนึง”
เล่นเอาทั้งเราทั้งเด็กเสิร์ฟสตั๊นท์ไปสิบวิ เด็กเสิร์ฟทำหน้าเลิ่กลั่ก แล้วน้องเค้าก็เลยเรียกเจ้าของร้านมาให้คุยด้วย

เจ้าของร้านก็ดีใจหาย เดินมาคุยมาเล่าให้ฟังว่า ร้านเดิมเป็นร้านของแม่อยู่ซอยจรัญ 72 เปิดมา 50 กว่าปีแล้ว
แต่ตอนนี้ตัวเค้าเองอยากสืบทอดกิจการของที่บ้าน ก็เลยทิ้งงานเอนจิเนียร์มาเปิดร้านสาขาที่ยันฮี

“น้ำซุปหวานม๊ากกกกเลยตัวเธอ” เพื่อนบอกว่างี้

จขกท. ตักน้ำซุปชิมก็จริงอย่างว่า น้ำซุปหวาน กลมกล่อม มากๆ เห็นใสๆ แบบนี้นี่แหละ ส่วนตัวลูกชิ้นเจ้าของเค้าเล่าว่า คัดมาแต่เนื้อส่วนขาหลังมาทำ มันเคี้ยวเด้งมาก เนื้อเปื่อยก็เป็นเนื้อลาย เปื่อย นุ่ม ไม่เหนียวติดซอกฟันเลย กินแบบไม่ต้องใส่เครื่องปรุงเลยยังได้ จะได้รสชาติของธรรมชาติแท้ๆ

เพื่อนก็ชวนเค้าเม้าท์อยู่นั่น กับเรามัวแต่ถ่ายรูป จนเจ้าของร้านบอกว่า
“กิน(ซะที)เถอะครับ เดี๋ยวมันจะเย็นไปซะก่อน - - ”

ชามนี้เล็กน้ำ


ชามนี้เกาเหลา


ได้กินและได้ฟังเรื่องราวแล้วก็ประทับใจ ทำให้นึกถึงหนังญี่ปุ่นเรื่องอุด้งเลย
ที่พระเอกต้องมาสืบทอดกิจการร้านอุด้งของพ่อ แกะสูตรซุปจนได้รสชาติของน้ำซุปแบบธรรมชาติดั้งเดิมแท้ๆ

ตอนแรกก็กะว่าจะกินเบาๆ แต่จังหวะนั้นต้องกินเอาอิ่มแล้วล่ะค่ะ ทั้งอิ่มท้องทั้งอิ่มใจ เหมือนได้เจอขุมทรัพย์
ใครผ่านไปแถวๆ ยันฮี ก็ลองไปชิมกันดูนะคะ น้ำซุปเด็ดมากจริงๆ