คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
สำหรับคนอื่นๆ ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่ามองชีวิตคุณว่าอะไร แต่สำหรับเรา โคตรน่าอิจฉาๆๆๆๆๆๆ ที่สุดในสามโลกเลย
1. สภาพอากาศแบบเมืองไทย ณ เวลานี้ มันไม่น่าออกไปรับลมชมแดด เลยซักนิดเดียวนะคะคุณ 41 องศาแล้วจ้า
2. ไม่ต้องวิสาสะกับคนร้อยพ่อพันธุ์แม่ แบบตัวต่อตัว ก็ไม่เลวร้ายอะไรนิ อย่างน้อยมี social skill via online network
ก็อาจจะเพียงพอแล้ว ไม่ถือว่าขาดแคลนทักษะทางสัมคมอะไร
3. การเลี้ยงสัตว์เลี้ยง สามารถทดแทน หรือชดเชยทักษะทางสัมคมระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ได้ค่ะ เผลอๆ ดีกว่าด้วยซ้ำ
เพราะสัตว์เลี้ยงไร้เงื่อนไขใดๆ กับเรา แค่เราเป็นเจ้านาย ( หรือลูกน้อง ) ที่ดีของเขา เขาก็พึงพอใจแล้ว
4. ตกลงงานของคุณ คุณเปิดเวปขายของ โดยมีของฝากให้พี่สาวส่งตลอดเวลา ไม่ก็กิน % นี่ คือสินค้าเป็นรูปแบบไหนอ่ะคะ
แอบอยากรู้นิดนึง เพราะไม่ต้องผลิตเองใช่ป่ะ ยิ่งดีไปใหญ่เลย
สำหรับเรา ( คนเดียวรึเปล่านะ ไม่แน่ใจ ) รูปแบบชีวิตของคุณ ลงตัวมากๆ ไม่ถือว่าแปลกหรือพิสดารอะไรค่ะ
( แอบบอกกันมั่งก็ดีนะ ว่าคุณขายอะไร เราชอบรูปแบบชีวิตของคุณมากๆๆๆๆ เลย จริงๆ ) อิอิ
1. สภาพอากาศแบบเมืองไทย ณ เวลานี้ มันไม่น่าออกไปรับลมชมแดด เลยซักนิดเดียวนะคะคุณ 41 องศาแล้วจ้า
2. ไม่ต้องวิสาสะกับคนร้อยพ่อพันธุ์แม่ แบบตัวต่อตัว ก็ไม่เลวร้ายอะไรนิ อย่างน้อยมี social skill via online network
ก็อาจจะเพียงพอแล้ว ไม่ถือว่าขาดแคลนทักษะทางสัมคมอะไร
3. การเลี้ยงสัตว์เลี้ยง สามารถทดแทน หรือชดเชยทักษะทางสัมคมระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ได้ค่ะ เผลอๆ ดีกว่าด้วยซ้ำ
เพราะสัตว์เลี้ยงไร้เงื่อนไขใดๆ กับเรา แค่เราเป็นเจ้านาย ( หรือลูกน้อง ) ที่ดีของเขา เขาก็พึงพอใจแล้ว
4. ตกลงงานของคุณ คุณเปิดเวปขายของ โดยมีของฝากให้พี่สาวส่งตลอดเวลา ไม่ก็กิน % นี่ คือสินค้าเป็นรูปแบบไหนอ่ะคะ
แอบอยากรู้นิดนึง เพราะไม่ต้องผลิตเองใช่ป่ะ ยิ่งดีไปใหญ่เลย
สำหรับเรา ( คนเดียวรึเปล่านะ ไม่แน่ใจ ) รูปแบบชีวิตของคุณ ลงตัวมากๆ ไม่ถือว่าแปลกหรือพิสดารอะไรค่ะ
( แอบบอกกันมั่งก็ดีนะ ว่าคุณขายอะไร เราชอบรูปแบบชีวิตของคุณมากๆๆๆๆ เลย จริงๆ ) อิอิ
ถุงเงินตัวส้ม ถูกใจ, shalimar ถูกใจ, เข้ามากดปุ่ม ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 2233768 ถูกใจ, tottui ทึ่ง, ห้องนี้มีไว้โกหก ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 1035505 ถูกใจ, เกิดมาเพื่อเป็นทาสแมว ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1861707 ถูกใจ, เด็กหญิงปอยหลวง ถูกใจรวมถึงอีก 10 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 24
ถึงคุณไผ่ค่ะ
การดำรงชีวิตตอนนี้ที่คุณไผ่กำลังทำ เป็นการอยากพักฟื้นจิตใจตัวเอง จากเหตุการณ์ที่ทำให้จิตใจคุณไผ่
เกิดความพร่องขึ้น
ซึ่งด้วยความที่คุณไผ่เป็นคนที่มีความสามารถ หาเงินได้เองผ่านธุรกรรมออนไลน์และมีคนช่วยจัดการเรื่อง
ธุรการอื่นๆ คือพี่สาว จึงทำให้ คุณไผ่ ดำรงชีวิตอยู่ได้
ส่วนในด้านจิตใจ ตามปกติแล้วคนที่อยู่คนเดียว จะมีความแห้งแล้งทางใจอย่างมาก
แต่คุณไผ่ มีแมวเป็นเพื่อน และ ได้ ให้ความช่วยเหลือ บุคคลอื่นผ่าน สื่ออินเตอร์เนตและโทรศัพท์
ซึ่ง องค์ประกอบค่อนข้างเกือบครบ สำหรับ ปกติชนคนหนึ่ง ที่ดำรงชีวิตอยู่ได้
ก็คือไม่แห้งแล้งจนเกินไป แบบ พออยู่ไปได้
แต่ในขณะเดียวกัน ก็เกิดคำถามกับตัวเองว่า เราผิดปกติหรือไม่อยู่เสมอ
แต่ในขณะนั้น ก็ไม่อยากก้าวขาออกจากห้อง เพราะขอเดาว่า
มีความรู้สึกกลัวที่จะสูญเสีย สภาพแวดล้อมเดิมๆไป ห้องที่ปิดมิด จอคอมที่คุ้นเคยความมืด
ที่เหมือนเกราะป้องกันจิตใจ ไม่ให้ ได้รับรู้ความเป็นจริงจากโลกภายนอก
6 เดือนที่ผ่านมา มากมายพอที่จะทำให้ จิตใจเราเกิดความเคยชิน จนกระทั่ง จิตใจเราชักจะยอมรับแล้วว่า
นี่คือชีวิตที่เหมาะสมกับเรา ซึ่ง อาจจะไม่จริงก็ได้ เพียงแค่ว่า
ณ เวลานี้ เรารู้สึกว่า อยู่อย่างนี้ปลอดภัย ที่สุด
และ ไม่อยากทำอะไรที่สะเทือนใจ
คุณไผ่คะ การมีใจเป็นจิตอาสา คือ หนทางแห่งความสุขที่คุณไผ่ปฎิบัติอยู่ และ ทำให้ รู้สึกว่า ชีวิตมีคุณค่า
ไม่ใช่เพียง แค่ กินอยู่นอนหลับ
และ นี่คือ สิ่งที่จะนำพา คุณไผ่ให้ก้าวออกจากห้องได้
สังคมข้างนอก ย่อมมีทั้งคนที่จริงใจและไม่จริงใจ หลอกลวงและไม่หลอกลวง
เพียงแต่ว่า เรายังไม่ได้เจอกลุ่มคนที่มีใจ เช่นกับเรา ซึ่งมีแน่นอนค่ะ
ถ้าเราอยู่ในสังคมคนค้าขาย เราจะเห็นแต่เขาคุยเรื่องกำไรขาดทุน
ถ้าเราอยู่ในสังคมจิตอาสา เขาจะคุยกันว่า จะไปช่วยเหลือใครที่ไหนดี
ถ้าเราอยู่ในสังคมคนลดความอ้วน เขาจะหาเมนูคลีนๆมาแชร์กัน
ซึ่ง ตรงนี้ค่ะ เรามีความสุขในการช่วยเหลือผู้คน รู้สึกว่า ความรู้ ประสบการณ์เรามีคุณค่า
เราใช้สิ่งนี้ผลักดันตัวเราออกมา จากสิ่งที่กำลังขวางกั้นเราอยู่ อย่างค่อยเป็นค่อยไป
คุณไผ่ เคยลองอ่านชิ้นงานของพระไพศาลไหมคะ มีหลายเรื่อง ที่ น่าคิด ขอเวบไว้ให้อ่านค่ะ
http://www.visalo.org/
ถ้าเล่น เฟชบุ๊ค คุณไผ่ ลอง เข้าไป ส่องเพจ
พิชิตแพนิคได้ใน 30 วัน ของพี่แอมอร ( ไม่ใช่ ตัว คห ที่ตอบนะคะ)
ลองเข้าไปเป็นสมาชิกกลุ่มไลน์
สมาชิกในห้องนี้ ประสบกับภาวะโรคแพนิค บ้างมากบ้างน้อย
มีประโยชน์มาก แม้ไม่ได้เป็น แพนิค
https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B9%81%E0%B8%9E%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%84%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B8%9A%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99/100256280152279?fref=ts
มีความปราถนาดี อยากให้คุณไผ่ ได้พบ สิ่งที่เหมาะสมกับตัวคุณไผ่
และเชื่อว่า เมื่อคุณไผ่ ได้ก้าวออกจากห้อง
ประสบการณ์ของคุณไผ่จะช่วยเหลือผู้คนอีกมากมาย
การดำรงชีวิตตอนนี้ที่คุณไผ่กำลังทำ เป็นการอยากพักฟื้นจิตใจตัวเอง จากเหตุการณ์ที่ทำให้จิตใจคุณไผ่
เกิดความพร่องขึ้น
ซึ่งด้วยความที่คุณไผ่เป็นคนที่มีความสามารถ หาเงินได้เองผ่านธุรกรรมออนไลน์และมีคนช่วยจัดการเรื่อง
ธุรการอื่นๆ คือพี่สาว จึงทำให้ คุณไผ่ ดำรงชีวิตอยู่ได้
ส่วนในด้านจิตใจ ตามปกติแล้วคนที่อยู่คนเดียว จะมีความแห้งแล้งทางใจอย่างมาก
แต่คุณไผ่ มีแมวเป็นเพื่อน และ ได้ ให้ความช่วยเหลือ บุคคลอื่นผ่าน สื่ออินเตอร์เนตและโทรศัพท์
ซึ่ง องค์ประกอบค่อนข้างเกือบครบ สำหรับ ปกติชนคนหนึ่ง ที่ดำรงชีวิตอยู่ได้
ก็คือไม่แห้งแล้งจนเกินไป แบบ พออยู่ไปได้
แต่ในขณะเดียวกัน ก็เกิดคำถามกับตัวเองว่า เราผิดปกติหรือไม่อยู่เสมอ
แต่ในขณะนั้น ก็ไม่อยากก้าวขาออกจากห้อง เพราะขอเดาว่า
มีความรู้สึกกลัวที่จะสูญเสีย สภาพแวดล้อมเดิมๆไป ห้องที่ปิดมิด จอคอมที่คุ้นเคยความมืด
ที่เหมือนเกราะป้องกันจิตใจ ไม่ให้ ได้รับรู้ความเป็นจริงจากโลกภายนอก
6 เดือนที่ผ่านมา มากมายพอที่จะทำให้ จิตใจเราเกิดความเคยชิน จนกระทั่ง จิตใจเราชักจะยอมรับแล้วว่า
นี่คือชีวิตที่เหมาะสมกับเรา ซึ่ง อาจจะไม่จริงก็ได้ เพียงแค่ว่า
ณ เวลานี้ เรารู้สึกว่า อยู่อย่างนี้ปลอดภัย ที่สุด
และ ไม่อยากทำอะไรที่สะเทือนใจ
คุณไผ่คะ การมีใจเป็นจิตอาสา คือ หนทางแห่งความสุขที่คุณไผ่ปฎิบัติอยู่ และ ทำให้ รู้สึกว่า ชีวิตมีคุณค่า
ไม่ใช่เพียง แค่ กินอยู่นอนหลับ
และ นี่คือ สิ่งที่จะนำพา คุณไผ่ให้ก้าวออกจากห้องได้
สังคมข้างนอก ย่อมมีทั้งคนที่จริงใจและไม่จริงใจ หลอกลวงและไม่หลอกลวง
เพียงแต่ว่า เรายังไม่ได้เจอกลุ่มคนที่มีใจ เช่นกับเรา ซึ่งมีแน่นอนค่ะ
ถ้าเราอยู่ในสังคมคนค้าขาย เราจะเห็นแต่เขาคุยเรื่องกำไรขาดทุน
ถ้าเราอยู่ในสังคมจิตอาสา เขาจะคุยกันว่า จะไปช่วยเหลือใครที่ไหนดี
ถ้าเราอยู่ในสังคมคนลดความอ้วน เขาจะหาเมนูคลีนๆมาแชร์กัน
ซึ่ง ตรงนี้ค่ะ เรามีความสุขในการช่วยเหลือผู้คน รู้สึกว่า ความรู้ ประสบการณ์เรามีคุณค่า
เราใช้สิ่งนี้ผลักดันตัวเราออกมา จากสิ่งที่กำลังขวางกั้นเราอยู่ อย่างค่อยเป็นค่อยไป
คุณไผ่ เคยลองอ่านชิ้นงานของพระไพศาลไหมคะ มีหลายเรื่อง ที่ น่าคิด ขอเวบไว้ให้อ่านค่ะ
http://www.visalo.org/
ถ้าเล่น เฟชบุ๊ค คุณไผ่ ลอง เข้าไป ส่องเพจ
พิชิตแพนิคได้ใน 30 วัน ของพี่แอมอร ( ไม่ใช่ ตัว คห ที่ตอบนะคะ)
ลองเข้าไปเป็นสมาชิกกลุ่มไลน์
สมาชิกในห้องนี้ ประสบกับภาวะโรคแพนิค บ้างมากบ้างน้อย
มีประโยชน์มาก แม้ไม่ได้เป็น แพนิค
https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B9%81%E0%B8%9E%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%84%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B8%9A%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99/100256280152279?fref=ts
มีความปราถนาดี อยากให้คุณไผ่ ได้พบ สิ่งที่เหมาะสมกับตัวคุณไผ่
และเชื่อว่า เมื่อคุณไผ่ ได้ก้าวออกจากห้อง
ประสบการณ์ของคุณไผ่จะช่วยเหลือผู้คนอีกมากมาย
สมาชิกหมายเลข 6871705 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4917752 ถูกใจ, ถุงเงินตัวส้ม ถูกใจ, ด้วยใจรัก ถูกใจ, littleimp ถูกใจ, thai orchid ถูกใจ, ทิวากาล ถูกใจ, เข้ามากดปุ่ม ถูกใจ, muminah ถูกใจ, hkid ถูกใจรวมถึงอีก 9 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 6
ก็อย่างนี้ เขาเรียกโรคจิตชนิดหนึ่ง ถ้าคนญี่ปุ่น เขาเรียก ฮิคิโคโมริ พระเพทขังตัวเองอยู่ห้อง ไม่ต้องการเจอใคร
ปิดประตูหน้าต่างทุกอย่าง คุณมีหมา มีแมว ตามธรรมของสัตย์ เขาต้องพามันออกไปเดินเล่นบ้าง ได้วิ่งเล่นตามธรรมชาติบ้าง
คุณไปจับมันขังไว้กับคุณ คุณกําลังทําร้ายเขานะ
ปิดประตูหน้าต่างทุกอย่าง คุณมีหมา มีแมว ตามธรรมของสัตย์ เขาต้องพามันออกไปเดินเล่นบ้าง ได้วิ่งเล่นตามธรรมชาติบ้าง
คุณไปจับมันขังไว้กับคุณ คุณกําลังทําร้ายเขานะ
สมาชิกหมายเลข 1146088 ถูกใจ, Top_General ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3851054 ถูกใจ, เข้ามากดปุ่ม หลงรัก, RoadRider ถูกใจ, จากนิรันดร์กาลจนถึงนิรันดร์กาล ถูกใจ, แม่ ถูกใจ, panotpun ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3288832 ซึ้ง, ดุจทานตะวัน ถูกใจรวมถึงอีก 3 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ผมอยู่ในห้อง มา6เดือนแล้ว ไม่เจอแดด ไม่เจอผู้คน ไม่เจอใคร
คุณว่าผมแปลกไหม ท้าวความไปเดือนตุลาก่อน ผมชื่อไผ่อายุ24ปี หรือป่าวไม่แน่ใจ ไผ่ครบกับแฟนมา6ปี อ้อ I AM GAY น่ะ
วันที่6ตุลาปี57 เลิกกับแฟน แฟนหนีไปกับคนอื่นด้วยความเสียใจ ผมคิดสั้น แต่ไม่เปนไรเข้า ร.พ อยู่7วันกลายเป็นผู้ป่วย ของแผนกจิตรเวชไปโดยปริยาย
หลังจาก ออกจาก ร.พ ไผ่รู้สึกไม่อยากเจอใคร เบื่อ การตีสีหน้าใส่ใคร ไม่อยากเจอใคร ในบริเวณห้องที่เป็นกระจกไผ่เอาผ้าม่านปิดวั้ยทุกจุดไม่ให้แสงเข้ามา อยากอยู่คนเดียวมาก สิ่งที่ไผ่ทำทุกวัน ดูหนังฟังเพลง ทำงานในโน๊ตบุค ไผ่เปิดเว๊ปขายของ เวลาออเดอร์เข้าถ้าไม่ส่งต่อแล้วหักเปอเซ็น ไผ่ก็จะให้พี่สาวเอาของไปส่งให้ ส่วนการกินอยู่ พี่สาวจะเตรียมวั้ยให้ ไผ่เริ่มพูดกับใครน้อยลง ไม่ยิ้ม ไม่ร่าเริง ห้องไผ่จะประกอบด้วยห้องนอน2ห้อง ห้องน้ำ1ห้อง ห้องครัว ก็ห้องคอนโดอะครับ คงนึกออกน่ะ
ไผ่เริ่มอยากคุยกับคนปกติน้อยลง แต่ไผ่มักจะชอบคุยกับคนที่หมดกำลังใจเป็นโรคร้ายแรง ใช้ประสบการ กับความรู้ที่มีช่วยเหลือคนอื่น ทางเว๊ปบ้าง ทางโทรศัพบ้าง นั้นคงเป็นเรื่องเดียวที่ไผ่ทำแล้วมีความสุข เพราะคนเล่านี้มักจิงใจในการเล่า หรือการพูดจากัน ไผ่เป็นแบบนี้มา6เดือน เท้าไม่เคยก้าวออกพ้นเขตประตูห้อง ไม่เคยลงไปข้างล่าง ไม่เคยไปร้านค้า ไม่เคยเจอแสงสว่าง ไม่ว่าจะเอาอะไรเวลาพี่ออกไปข้างนอกไผ่จะฝากซื้อมาเก็บวั้ยหมด ไผ่มีน้องหมา1ตัว น้องแมวที่เก็บมาจากวัด2ตัวอยู่เป็นเพื่อนในแต่ละวัน จากที่ไผ่เล่ามา เพื่อนๆ คิดว่าผมเป็นอะไร
หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เป็นเพราะผมเบื่อหลอ หรือเพราะอะไรที่ทๆให้คนๆหนึง หลบเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเอง