บางคนอาจจะมีความคิดที่ต้องวุ่นวายกับตัวเอง คือ เเค่นั้นก็มากพอล่ะ มันก็จริง เเต่ความจริงมันมีมากกว่านั้นไง ชีวิตที่เราไม่ได้อยากจะวุ่นวายกับคนอื่นเเต่คนอื่นต่างหากที่ดึงเราให้เข้าไปวุ่นวายเเละมาทิ้งปัญหาไว้ให้เราเเล้วมันก็สะบัดตูดหนีไปอย่างไม่ได้เเคร์อะไร เอาเเค่เรื่องที่ว่า เพื่อน อันที่จริงเราก็ไม่ได้ ฟิกนะว่าคนไหนสนิทมากสนิทน้อย เเต่พอเริ่มอยู่กับคนหนึ่งมากกว่าเพราะอีกคนไม่ว่าง อีกคนก็งอลว่าเราไม่สนใจ สนใจอีกคนมากกว่า  ซึ่งไม่เลย ใครคุยด้วยก็คุย ใครไม่ได้ยุ่งอะไรกับเราเราก็เฉย ๆ ซึ่งบางทีมันทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนถึงขั้นเป็นเรื่องที่ทะเลาะกันได้ อันนี้ก็ไม่เข้าใจ จะต้องเเคร์ทุกคนบนโลกใบนี้เลยเหรอ มีคนมาด่าเราหาว่าเรานิสัยไม่ดี ยุเเยงให้คนอื่นเกลียดเรา ซึ่งเราว่ามันไม่ใช่ป่าวว่ะ เธออาจจะรู้จักเราเเค่ชื่อเล่นเเต่เธอทำเหมือนเธอกับเราคลอดมาจากมารดาคนเดียวกัน อันที่จริงก็ไม่ได้จะบอกใครว่าเราอ่ะนิสัยดีหรือไม่ดีเเต่รู้จักกันจริงๆ ก่อนไหมค่อยบอกว่าเราเป็นยังไง ไม่ใช่เเค่เห็นด้านมืดเรา ก็เอาไปพูดว่าเราจะมีเเค่ด้านมืดเราอย่างเดียว อยากรู้จริงๆ ถ้าเค้าเกลียดเราเค้าจะยุ่งกับเราทำไม มันรู้สึกตอนนี้ชีวิต เซง ๆ มีเเต่เรื่องที่เกิดจากคนอื่นทั้ง ๆ ที่ไม่ต้องคิดเเต่เรื่องพวกนี้ก็มักจะย้ำให้รู้สึกเอง ว่าทำไม  บางทีอยากจะปลีกวิเวกหายไปเลย เเต่มันก็มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ทำอย่างที่อยากไม่ได้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ อยู่กับคนหมู่มากจะให้ทำตัวยังไง เอาใจตลอดเวลา มีด้านนางฟ้าทุกครั้งที่เจอหน้ากันมันก็ใช่เรื่อง จะให้เอาอกเอาใจ เอาใจใส่คนทุกคนมันก็คงจะไม่ไหว
นี่น่ะหรือชีวิตน้อยๆ ที่ต้องเดินต่อไป เบื่อจริงๆเลยครัช