ตามหัวข้อเลยแหละ อยากจะบอกก่อนว่า คนที่อยู่ด้วยไม่ใช่แม่เเต่เป็นป้าพี่สาวแม่แท้ๆของเรา เราอยู่ช.2แล้ว ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไรทำอะไรเองได้ด้วยไม่ต้องถึงเค้าเลยส้ะนิด แต่คือแบบมันโครตจะอึดอัดเป็นบ้า เดียวก็ดี เดียวก็ร้าย เดียวก็พูดดี เดียวก็พูดร้ายพอบอกจะไปนั้นนี่ ก็ถามแบบไม่พอใจขนาดไปห้างใกล้ๆแค่รู้ว่าไปกลับเพื่อน ก็ไม่ให้ไปเเล้วไปไ
ไปไหนมาไหนก็คนเดียวตลอด เวลาที่จะได้ไปกับเพื่อนบ้างก็ตอนที่เค้าไปทำงานเป็นอาทิตย์นั้นเเหละ เเต่ไม่บ่อยมาก ตอนนั้น รู้สึก ชีวิตโครตสบายเป็นอิสระมากๆรร.ก็ไปไม่ให้เสียการเรียนหรอกอยากไปไหนก็ไป พอเบื่อ ก็กลับบ้าน บอกเลยว่าโครตดีสบายใจสุดๆติดเเค่ว่าถ้าทำงานอะนะคงจะดีกว่านี้อีก เเล้วพอกลับมาเท่านั้นแหละ ชีวิตก็เหมือนหมาโดนขัง แค่นั่งอยู่รร.ไม่ได้ไปไหน ก็ยังบอกเลยว่า ทำไมกลับช้าอะมัวแต่คุยอยู่กับเพื่อนนั้นแหละ ไปนูนก็ไม่ได้ไปนี่ก็ไม่ได้ บางครั้งก็ไปได้ แต่ถ้ามีคำว่าเพื่อนเมื่อไหร่ จะตะคอกเเล้วไม่ให้ไปทันที ปากก็บอกได้ พอแป็ปๆเดียวก็ไม่ได้ พอทำอะไรไม่พอใจ ก็ด่าเเล้วอย่าให้กูขึ้น พูดความจริงอะไรนิดอะไรหน่อย ก็รับไม่ได้ ห่วงหวงมากเกินไปเคเาไม่อึดอัด เเต่คนโดนแบบเราอะโครตอึดอัดเลยว่ะ ที่ผ่านมาก็ปลอยไป ทำใจเออๆไม่เป็นชั่งมันใจเย็นไว้อย่างน้อยก็มีบุญคุณ เเต่ดวลาเค้าด่าอะไรไม่สนใจหรอกว่าจะรู้สึกยังไร ด่ายันว่าไม่ต้องเรียน ไม่เป็นนูไป แรงกว่านี่ก็อีกเยอะ แต่ก็ทน ทำไรไม่ได้ บางครั้งถ้าเค้าหมดความอดทน ก็ลงไม้ลงมือ เเต่เพราะโตเเล้ว ส่วนใหญ่จะด่า เเต่พอนานๆไป เค้าว่าอะไรก็จะกัดฟันไม่สนใจเเล้วก็ทนพูดดีด้วย เพราะถ้าใส่อารมณ์ตอบไป ก็จะโดน สายที่เรียนก็จะเลิกเรียนเร็วบางครั้งก็อยู่เเต่รร.จนถึง5โมงกว่า บางครั้งก็ไปที่อื่นกับเพื่อนบ้าง  ยอมรับว่าทำอะไรที่ห้ามเเต่ก็โกหกเค้าไป รู้ว่าบาป แต่ทำไงได้ บางที่ก็โมโหกลับบ้างเเต่ต้องเก็บเพราะด่าไม่ได้ ต่อยไม่ได้เพราะจะบาปโครตๆ มีด่าในใจ เเต่ก็ งัดขอโทดไว้ ก็คงไม่ทันล้ะแหละคงบาปไปเเล้ว บอกเลยว่า ถ้าเลือกชีวิตได้ อยากอยู่ ใกล้เเม่เเท้ๆ เเล้วให้ป้าไปอยู่กับยายเเทน อยากไปไหนก็ไปบอกเเม่ว่าไปที่นี่ๆไปกับใครเดียวกลับตอนนี้เวลานี่ พอกลับจากเรียนก็เข้าไปกอดแบบแม่ไม่ต้องบ่นว่าร้อนรำคารจะไปเรียนที่ไกลๆก็ให้ไป ไม่มีห้ามหรือบังคับ พอเวลาทำงานก็อยากจะเเบ่งเงินใช้ตอบเเเทนบ้าง มีเเบบนี้คงจะดีเหมือนเพื่อนคนอื่นเค้าที่ให้เรียนรู้เอง รู้ทันเอง ให้เป็นอิสระแบบพอดี เเบบนี้จะดีกว่าเยอะ เเล้วอยากจะบอกว่า ใครที่เป็นแบบเดียวกันอะ ถ้าพ่อเเม่พอคุยกันได้ ก็คุยให้รฟุ้เรื่องไปเลยว่าเราต้องการแบบไหน อะไรยังไงเดียวเค้าก็เข้าใจเอง เเต่ถ้าพ่อเเม่บางคนคุยไปก็เท่านั้นแทมได้คำด่ากลับมาอีก บอกได้เลยว่าต้องทำใจ ใจเย็นแล้วต้องคิดให้ได้ อยากเป็นร้องซึมเศร้าอะไรประมาณเด็ดขาด เหมือนเลี้ยงอะไรกันดเวยไม่มีเราน้อยใจได้ แต่ต้องใจแข็ง พอจบ ช.3 ม.6 ก็ออกมาทำให้เค้ารู้ เเล้วอยากจะบอกเลยว่า ใครที่เลี้ยงลูกเเบบนี้ บอกเลยว่าถ้าโดนเลี้ยงมาเเบบนี้อะก็หน้าจะเข้าใจบ้างนะว่าต้องการแบบไหน รู้ว่าห่วงหวง แต่ก็ควรปล่อยให้เป็นอิสระบ้าง โดนเลี้ยงแบบนี้ แรงกว่าคนที่โดนเลี้ยงแบบปล่อยนะ ปล่อยลูกให้เรียนรู้เองบ้างเราเเค่คอยเตือนคอยสอนให้เค้าทำอะไรเอง ผิดพลาดเอง รุกเองบ้าง อย่าไปซํ้าเติมอย่าไปเปรัยบเทียบมันเจ็บรู้ป่าว รู้ว่าเหนื่อยจากงานของตัวเอง เเต่คนเรา มันก็เหนื่อยกันคนล้ะอย่างคนล้ะแบบเพราะเรียนมันก็สบายกว่าทำงานก็จริงเเต่ถ้าไม่เรียนจะหางานไหนทำ ต่างกันกะคนที่ทำงานได้งานไปเเล้วเรียบร้อยนิ อยากบอกไว้เลยว่า ถ้ารักลูกจริงก็อย่าเลี้ยงแบบนี้ ทำร้ายทางอ้อมป่าวๆ (อ่านให้จบ) (เชื่อว่ามันก็ต้องมีคนที่แบบเอ้าเค้าก็เป็นหวงอย่างงั้นอย่างงี้ บอกเลยว่าชีวิตไม่เหมือน ชีวิตไม่ได้โดนแบบนี้ ไม่รู้ซึงหรอก) [ถึงเค้าจะเป็นแบบนี้ถึงเค้าจะเป็นป้าถึงเค้าจะด่าจะว่าแรงๆแต่ก็ยังรักอยู่เหมือนเดิม เเค่ต้องการชีวิตอิสระบ้างเเค่ไม่เปรียบเทียบก็พอเเล้ว] (อึดอัดอะบอกเลย)