" .. ยกตัวอย่างอย่างผู้หญิงคนหนึ่งมีลูก ลูกคนนั้นเป็นลูกกาลกรรณี ภาษาเราเรียกกาลกิณี
ไปอยู่ในท้องแม่ ๆ ก็หาขอทานไม่ได้กิน อดอยากขาดแคลน
หมู่เพื่อนต้องเอามาให้ ทั้ง ๆ ที่ไปกับหมู่เพื่อน

หมู่เพื่อนได้ ไปเที่ยวหาขอทานกินหมู่เพื่อนได้ ผู้หญิงคนนั้นมีท้อง
ลูกตัวเสนียด..ตัวแสบ ๆ มันอยู่ในท้อง แม่ก็เลยแสบท้องไปด้วยไม่ได้กินข้าว
ไปขออะไรก็ไม่ได้กิน หมู่เพื่อนที่ไปขอทานด้วยกันต้องเอามาแจกให้กินไม่งั้นตาย

ตกคลอดออกมาแล้วก็เหมือนกันอีก ถ้าวันไหนเอาลูกไปขอทานด้วยวันนั้นแห้ง ท้องแห้งเลย
วันไหนเอาลูกทิ้งไว้ในบ้านแล้วไปเฉพาะตัวเองวันนั้นพอทำเนาว่างั้น

ในตำราท่านบอกไว้ชัดเจน นั่นเห็นไหมเป็นภัยไหม
นี่อยู่ในท้องแม่ก็พาให้แม่ตาย ตกออกมาแล้ว
วันไหนไปด้วยแล้วแม่ก็จะตายอีก นี่ละตัวตระหนี่ถี่เหนียว

คนคนนี้เกิดมาแต่ก่อนตระหนี่ถี่เหนียวมาก เพราะฉะนั้นโทษของนั้นจึงตามมา ท่านแสดงไว้
ใครจะไปรู้เรื่องราวเหล่านี้ยิ่งกว่าพระพุทธเจ้า ใครจึงไม่ควรเห็นว่า
ความตระหนี่ถี่เหนียวนี้จะเป็นมิตรเป็นสหาย เป็นคู่พึ่งเป็นพึ่งตาย เราอย่าเข้าใจ

นี้ละตัวเสนียด... ตัวเป็นพิษเป็นภัย ตัวเกาะกินตับกินปอดเจ้าของ
แล้วก็เกาะกินตับกินปอดคนอื่นอีกด้วย คบใครก็ไม่ค่อยได้แหละคนตระหนี่ถี่เหนียว
คบใครเขาไม่อยากคบ ไปที่ไหนแตกฮือ ๆ นี่โทษของมันเป็นอย่างนั้น

เพราะมีจะเอาแต่เขาท่าเดียวนี่ ท่าที่จะให้เขาไม่มี ความตระหนี่ต้องเป็นอย่างนั้น
ความเห็นแก่ตัวมากก็เพราะความตระหนี่เป็นต้นเหตุ ความโลภมาก
ทุกสิ่งแง่ใดมุมใดที่ควรจะได้ มันจะพยายามเสาะแสวงหากอบมาโกยมาจนได้ ความตระหนี่ตัวนี้ละตัวสำคัญ .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๓๖