ยอมรับว่าแรก ๆ เมื่อรู้เรื่องก็ผิดหวังและเสียใจค่ะ มีร้องไห้แต่ไม่คร่ำครวญ
แต่เวลาเห็นสามีหน้าเครียด หมองเศร้า เพราะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นและเหมือนรู้สึกว่าตัวเขาเองทำผิด
เราก็สงสารและเห็นใจสามีค่ะ เพราะเขาบอกเราว่าเขาไม่รักเราแล้ว

มีคนถามเราว่า เรารักสามีรึเปล่า? ทำไมไม่ทำให้เขากลับมา
เราก็ตอบไม่ถูก แต่ใจเราก็ตอบว่ารักนะคะ แต่ความรักของเราคือการให้ เราอยากเห็นเขามีความสุข
ขอเพียงให้สามีดูแลเรื่องการเงินของเรากับลูก ไม่ทอดทิ้งตรงส่วนนี้ เพราะเราลาออกจากงานตั้งแต่แต่งงาน
ส่วนเขาจะไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนเราก็ทำใจได้ค่ะ

เราสงสัยและถามตัวเองว่า ที่เราคิดแบบนี้เพราะเราไม่รักเขาแต่รักเงินเขาหรือเปล่า?
ก็ตอบตัวเองไม่ถูกค่ะ

เราคุยกับแม่สามีว่าให้ปล่อยเขาไปมีความสุข เพราะยื้อเอาไว้ก็จะมีแต่คนทุกข์
ถ้าปล่อยไปก็จะมีคนมีความสุขเพิ่มขึ้น 2 คน แม่สามีบอกว่าไม่ได้ หลานเขาจะขาดพ่อไม่ได้
แต่ทีนี้พอมองมาที่ลูก ลูกก็ต้องการให้อยู่กันพร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูก
พอคิดถึงลูกเราก็รู้สึกอยากให้สามีเลิกกับผู้หญิงคนนั้น กลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม ถึงแม้จะไม่อบอุ่นนัก
เพราะสามีเราเจ้าอารมณ์ ปากร้าย ฉุนเฉียวง่าย

ทุกวันนี้ก็อยู่ด้วยความอดทนค่ะ พยายามไม่ให้สามีเห็นหน้า เพราะถ้าเขาเห็นหน้าเราเขาจะอารมณ์เสีย
และรู้สึกว่าสามีเอาใจใส่กับลูกมากขึ้นกว่าเดิม ปกติไม่ค่อยสนใจลูก ปล่อยลูกอยู่กับเราทั้งวัน
เราพอทราบมาว่าปลายปีเขา 2 คนจะไปใช้ชีวิตร่วมกัน
เพราะอยู่ในสภาวะแบบนี้ทั้งคู่ก็ไม่แฮปปี้

ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี ใจนึงก็ไม่อยากยื้อเพราะเห็นแก่ความสุขตัวเอง จะได้ไม่ต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขา
แต่อีกใจพอคิดถึงลูก ก็เหมือนเราเห็นแก่ตัวไม่เห็นแก่จิตใจลูกที่ต้องการพ่อ

ขอแนวคิดเพื่อให้สบายใจหน่อยค่ะ