ช่วงที่เราเริ่มทำงานหลังจากเรียนจบ เราคิดมากก่อนนอนทุกคืนแต่อาจจะคนละประเด็นกับเจ้าของกระทู้
แต่ก็คิดไปเรื่อยๆไม่หลับไม่นอน แต่ก็ต้องไปทำงาน
ช่วงที่ไปทำงานก็รู้สึกว่าชีวิตรันทดมาก ทำไมชั้นต้องมาอยู่จุดๆนี้ มันไม่ใช่ชั้นเลย

เราเครียดหนักสะสมๆไม่ระบายออกไป จนวันนึง อยู่ๆตอนที่นั่งคิดมากตอนกลางคืนนี่แหละ เราก็ร้องไห้ออกมาแบบร้องพรั่งพรูมหาศาล
และตอนนั้นเลย เพื่อนก็ไลน์มา ก็คุยกันว่าเครียดว่ะไรงี้ แล้วเพื่อนก็โทรมาเลย ถามว่าเป็นอะไร แล้วก็คุยกันเป็นชั่วโมง
หลังจากวางสาย มันทำให้เรารู้เลยว่า ที่เราเครียดเพราะเราไม่ได้ระบาย
เราแค่ต้องการคนรับฟังปัญหา อยากปรึกษาใครได้บ้าง
ไลน์เราเล่นทุกวันก็จริง แต่มันแค่พิมพ์ไม่ได้พูด เพราะงั้นแค่พิมพ์นี่ช่วยอะไรไม่ได้มากหรอกจริงๆ

ตอนทำงาน เราทำงานที่บ้าน แต่ทำคนเดียวไม่มีลูกจ้าง
ทำให้เราทำงานแบบไม่มีเพื่อนคุย คุยกับลูกค้าก็ไม่ได้อีกเพราะลูกค้าเราคือเด็ก
เวลากลับบ้านเราก็ระบายบอกพ่อแม่ไม่ได้ด้วยเหมือนกัน
เพราะมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย แต่ปัญหาหลักของเราคือเราไม่มีเพื่อนคุย
ซึ่งปกติเราเป็นคนเฮฮาพูดเยอะ ชีวิตทำงานทำให้เรากลายร่างเป็นอีกคนเลยทีเดียว

ถ้าก่อนลองไปพบจิตแพทย์ เจ้าของกระทู้ลองระบายหรือคุยกับใครสักคนแบบพูดออกมาต่อหน้า หรือโทรคุยดูค่ะ
เพราะเราว่า มันอาจช่วยได้ก็ได้
สิ่งสำคัญคือคุณต้องเปิดใจคุยและระบายให้เค้ารับรู้ จะได้ปล่อยหนักๆครั้งเดียวและกลับมาสู้ต่อได้

ลองทำดูนะ จะได้รู้ว่าวิธีนี้ผ่านรึเปล่า ^^