ช่วงนี้เราเริ่มทะเลากันมากขึ้น เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อก่อนเราเคยเป็นชู้กับคนอื่นนอกจากแฟน  แต่เรารู้ความผิดพลาดของเรา  เราผิด เราเสียใจที่ทำไป  แต่เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว  เราเลือกที่จะเดินออกมาทั้ง 2 ฝ่าย  และเราคิดจะเริ่มต้นใหม่กับคัยสักคนเราจะไม่นอกใจแฟนอีก  เพราะเรารุว่ามันผิดมันเกินกว่าจะยอมให้อภัยได้  จากนั้นเราก็เริ่มคุยกับแฟนคนปัจจุบัน  ซึ่งแฟนถามอะไรเราก้อตอบเราไม่ปิดบัง  ดูเหมือนแรกๆแฟนเราไม่รุ  แต่พอคบเราแล้วรุรายละเอียดลึกมากขึ้น  เหมือนกับว่าแฟนเรารับไม่ได้กับสิ่งที่เราเคยทำ (เพราะแฟนเราก้อเลิกกับเเฟนมาหาเรา แล้วแฟนเก่าเค้าก็ดีมาก เค้าเปนคนแรกของกันและกัน แฟนเราไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้จึงคิดหนัก) ต่อมาแฟนก็มีตอกย้ำความผิดที่เราเคยทำมากขึ้น  ซึ่งเราเข้าใจว่าเราผิดจริง เรายอมรับ  แต่เราก็บอกไปว่าเราอยุกับปัจจุบัน เรากลับไปแก้ไขในอดีตไม่ได้  แต่เราเลือกที่จะทำให้ปัจจุบันดีที่สุด และเราไม่คิดจะทำผิดอีก  แฟนก้อเข้าใจแต่ก้อมีบอกว่าเมื่อไหร่ที่คิดเค้าก็จะหาเรื่องเรา  โดยเปนอารมของเค้าเค้าไม่ได้ตั้งใจ  ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเราเสียใจมาก มันเหมือนกับแฟนเราไม่เชื่อใจเรา เหมือนจะลากเราลงแต่อดีต ทั้งๆที่เราอยากจะลืมมัน  บางครั้งเราก้ออยากจะตายซะเลย เผื่อความผิดของเราจะได้ตายไปกับเรา แล้วเราเกิดใหม่คงจะดี  
เราร้องไห้หนักมาก ที่เราร้องไห้เพราะเเฟนเราไม่อยุกับเราในปัจจุบัน มัวแต่คิดเรื่องอดีต จนบางครั้งเราก้อไม่กล้าที่จะทำหรือพูดอะไรที่ทำให้มันโยงเข้าหาอดีต  เหมือนเราทำอะไรก้อผิดไปหมด เราทำตัวไม่ถูก แต่ก้อคิดว่าเราผิดเองเราก้อต้องยอมรับมันและต้องก้าวผ่านให้ได้  เราก้อมักจะให้กำลังตัวเองตลอด เค้าจะให้เราทำอะไรเราก้อทำได้ ถ้าทำให้แล้วเค้าสบายใจ เรายอม เพราะเรารักเค้า แต่บางครั้งเราก้อไม่รุว่าแฟนเรารักเราจริงหรือเปล่า เหมือนจะเย็นชาใส่เรา ไม่สนใจเรา ตอบกวนตีนใส่เรา เราก้อได้แต่พยายามปรับตามอารมแฟนให้ได้  ซึ่งอารมน้อยใจของผู้หญิงก้อมี เราเคยไม่อยากทำอะไรอยากอยุเฉยๆ เหมือนเปนโรคซึมเศร้าไปเลย เรานอนร้องไห้ทั้งวัน เราอยากจะลืมเรื่องไม่ดีในอดีต มันคงเปนผลกรรมที่เราทำไว้ ความผิดมันก้อติดตัวเราไปจนตายนั่นแหละ... แต่เราเสียใจจิงๆนะ