หลายครั้งที่ผมเดินทางด้วยเครื่องบิน คงไม่มีอะไรต้องตื่นเต้นแล้ว หากแต่ครั้งนี้ ผมต้องพาคุณยายของผม ในวัย 93 ปีขึ้นบินเป็นครั้งแรกนี่ซิ จะเป็นยังไงนะ
สิ่งที่กังวลคือยายอายุมากแล้ว เกรงว่าจะมีปัญหา เพราะยายไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาก่อนเลย ยากหล่ะซิทีนี้ แต่ผมจะพยายามพายายขึ้นเครื่องบินให้ได้ เราเดินทางจากเชียงราย อ.เวียงป่าเป้า มาขึ้นเครื่องที่สนามบินเชียงใหม่ เรามาด้วยกันทั้งหมด 5 คน มีแม่ ป้า ยาย น้องสาว และผม จุดหมายปลายทางของเราคือ สนามบินดอนเมืองกรุงเทพ ระหว่างทาง จากเชียงราย มาเชียงใหม่ ยายพูดไม่หยุดเลย คงดีใจและตื่นเต้นน่าดู แต่สิ่งที่ห่วงคือ ยายจะหอบมั้ยพูดเยอะขนาดนี้ 55
เมื่อมาถึงสนามบินเชียงใหม่ ยายเงียบกริ๊บและสังเกตุทุกอย่างโดยรอบ ราวกับเป็นสิ่งแปลกใหม่ของเด็กคนหนึ่งในโลกใบใหญ่ แต่ไม่พูดนะ เราบอกอะไรยายก็ทำตามอย่างดี (ปกติยายดื้อ) ผมเช็คอินเรียบร้อย ที่เคาท์เตอร์ Thai lion Air เจ้าหน้าที่สังเกตุเห็นยาย แต่ก็ไม่ได้เรียกอะไร คือกลัวว่าเขาจะไม่ให้ยายขึ้น เสดสรรพรีบเดินหันหลัง แต่พนักงานเช็คอินเดินออกจากเคาร์เตอร์เรียก ในใจคิดว่า เอาแล้วเขาจะให้ยายขึ้นมั้ยน้อ?
"ผู้โดยสารคะ คุณยายเดินไหวมั้ย ใช้รถวีลแชร์บริการจะดีกว่า เกรงว่าคุณยายจะเหนื่อย" สีหน้าเปลี่ยน คือดีใจอ่ะ เขาบริการดีจัง ทั้งยายและป้า อายุมากเลยได้วิลแชร์ 2 คน แต่จะบริการที่สนามบินดอนเมืองนะ เนื่องจากที่สนามบินเชียงใหม่ เดินไม่ไกล ถึงขนาดนั้น เมื่อขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 2 ยายเหนื่อย และขอหยุดพักเป็นระยะ ในใจคิดว่า"ยายจะไหวมั้ยนะ"จนกระทั่งผ่านจุดตรวจบัตรโดยสาร ผมทำแทนยายข้างๆทุกอย่าง จนกระทั่งมาถึงที่บริเวรทางเดินลงไปยังเครื่อง แอร์โฮสเตรส ก็ออกมารับยาย
และพาเดินไปยังที่นั่งผู้โดยสาร ช่วงนั้นอาจจะช้าหน่อย ผมเกรงใจผู้โดยสารท่านอื่น แต่ทุกคนยิ้มและ มีท่าทีเป็นมิตรกับยายมาก คนไทยใจดีจริงๆ
ยายดูตื่นเต้น แต่ใบหน้าก็มีรอยยิ้มตลอดเวลา ยายคิดอะไรอยู่นะ เห็นไม่พูดเลยต่างจากสักครู่นี้ที่พูดไม่หยุด
ยายสังเกตุไปรอบๆ
ผมพยายามถามยายเป็นไงบ้างเรื่อยๆกลัวจะเหนื่อย และกลัว
พอขึ้นเครื่องได้สักพัก ความตื่นเต้นคงลดลง ยายสังเกตุเห็น สาวไทย กับฝรั่งเบาะหน้า เขาซบไหล่กัน
ยายชี้มือ และสื่อสาร ทำท่าทีให้รู้ว่า ทำไมเขาไม่อายคนอื่นนะ ผมก็เลยหัวเราะเบาๆ ยายนี่ไม่เบายังแอบนินทาเขาอีก
แสดงว่าเริ่มคลายความกังวลลงแล้วระหว่างนั้นผมจับมือยายไว้ตลอด ยายส่องมองลอดช่องหน้าต่าง และดูจะสนใจเป็นพิเศษ ก่อนเครื่องออก ชี้มือถามนั่นนี่ เหมือนเด็กๆ การเดินทางครั้งแรกของยายยังไม่จบ เดี๋ยวจะมาเล่าต่อนะครับ
เมื่อผมพาคุณยายในวัย 93 ปี ขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรก
สิ่งที่กังวลคือยายอายุมากแล้ว เกรงว่าจะมีปัญหา เพราะยายไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาก่อนเลย ยากหล่ะซิทีนี้ แต่ผมจะพยายามพายายขึ้นเครื่องบินให้ได้ เราเดินทางจากเชียงราย อ.เวียงป่าเป้า มาขึ้นเครื่องที่สนามบินเชียงใหม่ เรามาด้วยกันทั้งหมด 5 คน มีแม่ ป้า ยาย น้องสาว และผม จุดหมายปลายทางของเราคือ สนามบินดอนเมืองกรุงเทพ ระหว่างทาง จากเชียงราย มาเชียงใหม่ ยายพูดไม่หยุดเลย คงดีใจและตื่นเต้นน่าดู แต่สิ่งที่ห่วงคือ ยายจะหอบมั้ยพูดเยอะขนาดนี้ 55
เมื่อมาถึงสนามบินเชียงใหม่ ยายเงียบกริ๊บและสังเกตุทุกอย่างโดยรอบ ราวกับเป็นสิ่งแปลกใหม่ของเด็กคนหนึ่งในโลกใบใหญ่ แต่ไม่พูดนะ เราบอกอะไรยายก็ทำตามอย่างดี (ปกติยายดื้อ) ผมเช็คอินเรียบร้อย ที่เคาท์เตอร์ Thai lion Air เจ้าหน้าที่สังเกตุเห็นยาย แต่ก็ไม่ได้เรียกอะไร คือกลัวว่าเขาจะไม่ให้ยายขึ้น เสดสรรพรีบเดินหันหลัง แต่พนักงานเช็คอินเดินออกจากเคาร์เตอร์เรียก ในใจคิดว่า เอาแล้วเขาจะให้ยายขึ้นมั้ยน้อ?
"ผู้โดยสารคะ คุณยายเดินไหวมั้ย ใช้รถวีลแชร์บริการจะดีกว่า เกรงว่าคุณยายจะเหนื่อย" สีหน้าเปลี่ยน คือดีใจอ่ะ เขาบริการดีจัง ทั้งยายและป้า อายุมากเลยได้วิลแชร์ 2 คน แต่จะบริการที่สนามบินดอนเมืองนะ เนื่องจากที่สนามบินเชียงใหม่ เดินไม่ไกล ถึงขนาดนั้น เมื่อขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 2 ยายเหนื่อย และขอหยุดพักเป็นระยะ ในใจคิดว่า"ยายจะไหวมั้ยนะ"จนกระทั่งผ่านจุดตรวจบัตรโดยสาร ผมทำแทนยายข้างๆทุกอย่าง จนกระทั่งมาถึงที่บริเวรทางเดินลงไปยังเครื่อง แอร์โฮสเตรส ก็ออกมารับยาย
และพาเดินไปยังที่นั่งผู้โดยสาร ช่วงนั้นอาจจะช้าหน่อย ผมเกรงใจผู้โดยสารท่านอื่น แต่ทุกคนยิ้มและ มีท่าทีเป็นมิตรกับยายมาก คนไทยใจดีจริงๆ
ยายดูตื่นเต้น แต่ใบหน้าก็มีรอยยิ้มตลอดเวลา ยายคิดอะไรอยู่นะ เห็นไม่พูดเลยต่างจากสักครู่นี้ที่พูดไม่หยุด
ยายสังเกตุไปรอบๆ
ผมพยายามถามยายเป็นไงบ้างเรื่อยๆกลัวจะเหนื่อย และกลัว
พอขึ้นเครื่องได้สักพัก ความตื่นเต้นคงลดลง ยายสังเกตุเห็น สาวไทย กับฝรั่งเบาะหน้า เขาซบไหล่กัน
ยายชี้มือ และสื่อสาร ทำท่าทีให้รู้ว่า ทำไมเขาไม่อายคนอื่นนะ ผมก็เลยหัวเราะเบาๆ ยายนี่ไม่เบายังแอบนินทาเขาอีก
แสดงว่าเริ่มคลายความกังวลลงแล้วระหว่างนั้นผมจับมือยายไว้ตลอด ยายส่องมองลอดช่องหน้าต่าง และดูจะสนใจเป็นพิเศษ ก่อนเครื่องออก ชี้มือถามนั่นนี่ เหมือนเด็กๆ การเดินทางครั้งแรกของยายยังไม่จบ เดี๋ยวจะมาเล่าต่อนะครับ