เคยอ่านหนังสือเล่มนึงที่กล่าวถึงงานวิจัยแปลกๆ (ที่แปลกคือหัวข้อวิจัย แต่ขั้นตอนการวิจัยเป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์และสถิติ)

หนึ่งในหัวข้อนึงก็คือการวิจัยหามุขตลกที่สุดในโลก โดยวิธีวิจัยคือนำมุขมาให้คนโหวดนั่นแหละ ซึ่งมุขที่ถูกโหวดว่าตลกที่สุดของชาวอังกฤษที่ยุคสมัยนั้นคือมุขโฮล์มตื่นมาวิเคราะห์ดวงดาวอย่างจริงๆจังในขณะที่วัตสันกลับพูดว่าทำไมถึงไม่รู้ว่าว่าที่เห็นดาวเพราะเตนท์โดนขโมยไป

รายละเอียดเรื่องมุขผมไม่ขอพูดถึง เพราะอารมณ์ขันเป็นเรื่องส่วนบุคคลและค่อนข้างจะวัดอะไรยาก มุขเดียวกันไม่ได้ทำให้ทุกคนรู้สึกตลกได้เหมือนกัน แต่ประเด็นคือนักวิจัยกลุ่มนี้ทำการวิเคราะห์ว่าทำไมเราถึงหัวเราะหรือรู้สึกตลก

สิ่งที่ได้คือสาเหตุนึงที่ทำให้คนเรารู้สึกตลก ก็คือเมื่อเรารู้สึกว่าคนอื่นตกต่ำนั่นเอง ยิ่งเป็นคนที่สมบูรณ์แบบทำอะไรผิดพลาดคนยิ่งรู้สึกตลก ซึ่งก็สอดคล้องกับมุขโฮล์มที่ฉลาดขนาดนั้นแต่ดันผิดพลาดมองข้ามเรื่องง่ายๆที่ว่าเตนท์ถูกขโมย และมุขที่ได้รับการโหวดรองๆลงมาก็เช่นเดียวกัน ส่วนใหญ่คือมุขบุคคลเก่งๆหรือบุคคลสำคัญทำอะไรป้ำๆเป๋อๆผิดพลาดแทบจะทั้งนั้น

ร่ายมาซะยาวขอเข้าเรื่องกระทู้นี้เลยก็แล้วกัน -*- คือผมจะบอกว่าเพราะปัจจัยนึงของความตลกมันเกิดจากความรู้สึกว่าเห็นคนอื่นตกต่ำ หรือพูดง่ายๆว่าเป็นการเหยียดรูปแบบนึง(เป็นแค่ปัจจัยนึงนะ ไม่ใช่ทั้งหมด เราไม่ได้หัวเราะเพราะรู้สึกเหยียดคนอื่นอย่างเดียว) ดังนั้นพวกมุขตลกเจ็บตัว มุขทำอะไรโง่ๆเซ่อๆให้โดนด่า มุขพูดผิด หรืออะไรก็ตามที่มันทำให้คนธรรมดาทำอะไรผิดพลาดไปในทางแย่ๆ ก็เลยถูกนำมาใช้เป็นชุดรูปแบบมาตรฐานของมุขตลก ยิ่งตกต่ำเท่าไหร่ความรู้สึกยิ่งตลกเท่านั้น ก็เลยต้องดึงเรื่องต่ำๆมาใช้