ตามหัวข้อเลยครับ ผมว่าเรื่องการเสพสิ่งบันเทิง มันเป็นเรื่องของความชอบมากกว่านะ แต่ถามว่าทำไมผมถึงไม่ชอบหนัง/เพลงไทย เอาเรื่องเพลงก่อน ผมเชื่อว่าเพลงกว่า80-85% มันวนเวียนอยู่แค่ ฉันรักเธอ-เธอรักฉัน เธอทิ้งฉัน-ฉันทิ้งเธอ ฉันนอกใจเธอ-เธอนอกใจฉัน ฉันคิดถึงเธอ-เธอคิดถึงฉัน เหงา-เจ็บ-รอ-จากลา ที่มันเพราะก็คงเป็นเพราะทำนองกับดนตรีแหละ เนื้อหาไม่ได้มีอะไรเลย แล้วที่ผมฟังเพลงสากลก็เพราะเนื้อหามันกล่าวถึงสิ่งที่ไกลออกไปนอกจากความรัก ความเชื่อ การผจญภัย ธรรมชาติ การเดินตามความฝัน โรค ประเทศ สงคราม หรือเรื่องการใช้ชีวิต ผมว่ามันหาสาระได้มากกว่าเพลงไทยอ่ะ แล้วเรื่องหนังไทยเลย ถ้าใครว่าไม่จริง เถียงได้นะ ไม่ว่าจะเป็นหนังแนวไหน สุดท้ายจะมาจบที่ความรัก หนังผี หนังตลก หนังบู้ สุดท้ายก็ไม่ต่างกัน ผมเคยดูตัวอย่างบางเรื่องนะ หนังผีหลอนๆเลย หนังบู้ยิงกันบ้านพัง ก็เลยคิดว่ามันน่าจะมีอะไรดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน พอหลงเข้าไปดู... ไม่รู้จะพูดยังไง กี่ปีๆก็เหมือนเดิม ถ้าหนังบู้ประเทศนอก ก็คือบู้เลยยิงกันหัวขาด หนังผีก็มีแต่ผีกับบรรยากาศหลอนๆ ไม่มีนะแบบพระ-นางมายืนหยอดมุขปัญญาอ่อนกันอ่ะ ผมเห็นเกือบทุกปีนะ มีทีมงานไทย producerไทย บางปีก็ผู้กำกับ-ผู้เขียนบทเลย ไปช่วยประเทศนอกทำหนัง พอกลับมาทำหนังประเทศตัวเอง ก็ย่ำอยู่กับที่ ไม่ได้พัฒนาอะไรเลย แล้วก็เอาไปคุยโวว่าหนังเรื่องนั้นเรื่องนี้มีคนไทยไปช่วยทำ สื่อก็เขียนอวยเหลือเกิน อึฮึ เก่งเนาะ เก่งเหลือเกิน เกาะหนังเขาดังแหละ หนังตัวเองไม่มีอะไรหรอก ที่จะบอกก็มีแค่นี้แหละครับ เพราะผมโดนแซะว่ากระแดะบ่อยเกิน ถ้ามันไม่ถูกใจใคร ผมก็ยอมรับนะ แต่ในมุมของผมมันคือเรื่องจริง