ก่อนอื่น!เราเป็นคนเล่าเรื่องแบบพิมพ์ไม่เก่งนะ แต่ก็จะพยายามละกัน อ่านละงงๆเราก็ขออภัยด้วยนะ (เคยแต่อ่านของคนอื่นอย่างเดียว555)
เรื่องราวของเราก็คือ เราอ่ะเป็นตุ๊ดนะเราแอบชอบเพื่อนคนนึงมานานแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยสนใจเราเลย
คือเรารู้จักกันมาตั้งแต่ม.1 จนวันนี้ปี1ละก็ยังคบกันเป็นเพื่อนอยู่ แรกๆเราก็ไม่ได้ชอบหรอก555 พอดีชอบคนอื่นไปทั่วนะแบบชอบเยอะ แต่พอมาช่วงม.ปลายเราก็เริ่มรู้สึกสนใจเขามากขึ้น จำได้ว่าชอบเขาตอนที่เรากำลังเสียใจกับความรักเก่าๆอยู่ ละเราก็อัพทวิตประมาณว่า "บางทีก็ทนแบกความเหงาให้เธออีกไม่ไหวแล้ว"  ละเราก็ปิดเครื่องหนีเลย ละเขาก็ทักเรามา เหมือนเป็นห่วงเรามากๆ แต่เราไม่ได้เปิดเครื่องโทรศัพท์จนถึงเช้าเลย พอมาเรียนเขาก็เลยถามว่าเมื่อคืนแกเป็นอะไร? ตอนนั้นเราก็ยังไม่คิดอะไรเพราะกำลังตัดใจลืมคนเก่าอยู่ แต่เราเป็นคนรักยากถ้าได้รักแล้ว ก็จะลืมยาก เอาเพลงนิว จิ๋วมาฟังมั๊ยละ555  แต่พอมาได้สนิทกันมากๆเราก็เริ่มรู้สึกไหวหวั่น คือแรกๆก็เล่นกันอยู่ดีๆแต่เราเองที่คิดไปไกลแล้ว จินตนาการต่างๆนาๆ เคยแผนสูงทำเป็นแลกที่นั่งกับเพื่อนเพื่อได้ไปนั่งและนอนที่ตักเขา คือฟินดีว่ะและเวลาเล่นกันให้ห้องเราก็ชอบแสดงบทบาทว่าแย่งผู้ชายกันกับเพื่อนชะนี ยิ่งทำให้เรายิ่งชอบเขามากขึ้นไปอีกเพราะเขาไม่ถือตัวเล่นได้กอดได้อ๊ากกก  แต่พอมาช่วงปีใหม่ๆเขาเริ่มมีคนมาคุยมากขึ้น และแล้วเขาก็คบกับเพื่อนที่เรารู้จักกันผช.กับผช.น่ะ(เข้าใจนะ) ตอนนั้นเราหลายอารมณ์มากๆ จะยินดีหรื่อเสียใจดีคือใกล้วันวาเลนไทน์ละ เราก็อยากแสดงความรู้สึกว่าเราก็ชอบเขามากๆเหมือนกัน แต่โคตรกลัวเสียเพื่อนไปเลยอ่ะ แต่ก็เก็บมันไว้ ไม่ได้บอกไป  ดอกไม้ก็ไม่กล้าให้ ให้แต่ติ๊กเกอร์หัวใจติดเสื้อเขาไป และก็มีอยู่วันนึงเขาก็ซื้อหนมมากินมั้ง และก็แถมสตีเกอร์รูปลาตัวสีน้ำเงิน แรกๆเราฟินมากๆแบบเขาให้ฉัน เขาต้องแอบมีใจแน่ๆกรี๊ดเลย มโนเองแท้ๆ เราดีใจมากเลยเอามาแปะที่มือถือแต่ก็กลัวมันขาดก็เลยเอาไปแปะที่โน๊ตบุ๊ค พอมาอีกวันเขาก็ถามว่าติ๊กเกอร์ที่ให้มันหายไปไหน (โมเม้นนั่นแบบเขิลมากๆเขาสนใจด้วยอ่ะ แบบยังถามถึงมันอีก) ทุกวันนี้มันยังแปะอยู่ที่โน๊ตบุ๊คเราอยู่เลย เรื่องราวฟินๆของเราก็ต้องสดุด!!! เมื่อแฟนเขาเข้ามาคือมันใกล้ปิดเทอมม.5 เรากับเพื่อนก็อยากหางานทำกันเราก็เลยไปหาแถวๆเอกมัย และเขากับแฟนเขาก็ขอไปด้วย แรกๆเราก็โอเคอ่ะ แต่พอตอนกลับบ้านคือแบบอึดอัดมากๆ เราเดินอยู่กับพวกเขา2คนแบบเดินห่างๆอยู่ข้างหลัง ได้แต่มองเราสวีตกัน เราก็เลยรีบขอตัวกลับก่อน แต่เรากับเขาบ้านก็อยู่แถวเดียวกัน แฟนของเขากับเขาก็เลยบอกให้เรานั่งไปด้วย เราก็ปฏิเสธบอกไปเลยไม่เป็นไร แต่เขาก็บอกให้รีบขึ้นแท๊กซี่มาคือไปก็ไปว่ะ ซึ่งเราก็นั่งหน้ากับคนขับอ่ะและเขา2คนก็นั่งข้างหลัง ตอนนั้นจำได้เลยว่าน้ำตาใหลเลย เป็นเอามากๆ คือ2คนนั้นสวีทกันมาก เราอ่ะไม่กล้าหันไปมองเลยได้ยินแต่เสียง ดูพวกเขารักกันมากๆเลย แต่พอผ่านช่วงเวลานั้นมา เราก็รู้เลยว่าเราต้องรีบตัดใจจากเขาให้เร็วที่สุด แต่พอเวลาผ่านมาจนปีสุดท้ายของม.ปลาย  ตอนนั้นเรียนหนัก มีงานกลุ่มที่ต้องทำด้วยกันเยอะมากๆ ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้บอกความรู้สึกของเราออกไป ได้แต่สนใจแต่เรื่องของเขาจนทำให้เขาไม่ชอบ และเขาก็พูดกับเราตรงๆเลย แบบที่เรื่องของเขาที่คนอื่นรู้กันเร็วเป็นเพราะเรา คือโคตรเสียใจอ่ะแบบยอมรับว่าพูดจริงๆ แต่ไม่ไช่เราคนเดียวป่ะว่ะ ง่ายๆเขาก็รู้แหละว่าใครพูดบ้าง ตอนนั้นคือเดินไปร้องไห้เลยในห้องน้ำเลย เจ็บมากๆแต่บอกให้เขาเข้าใจไปก็เท่านั้น เรานอยไปหลายวันเลยเราไม่กล้ามองหน้าหรือคุยเลย กลัวเขาเกลียดมาก และเขาก็เป็นคนมาทักก่อนเขาทำตัวปกติมากๆไม่เหมือนตอนทำหน้าไม่พอใจแบบจิกมาก! คือเข้าใจความรู้สึกคนที่ชอบป่ะ แบบอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง ว่าตอนเลิกเรียนละไปไหน แต่ก็ช่างเถอะ เราก็เลยเงียบๆไปพักนึงจนมาถึงตอนที่เขามีปัญหากับแฟนแบบทะเลาะกันเลย เราเองก็เป็นห่วงเขานะจริงๆก็ห่วงทั้ง2คนเลย แต่ไม่อยากไปยุ่งอะไรมากกลัวโดนว่าอีก แต่ไม่นานเขาก็ดีกัน ตอนนั้นเราก็ไม่มีความสุขนะ ถึงเขาจะมีเวลามาอยู่เล่นกับเราและเพื่อนเยอะก็เหอะ ในตาของเขาก็ยังดูเศร้าๆอยู่ดี ตอนนั้นเราก็แอบพยายามทำให้ตัวเองดูดีขึ้นมานะ แบบเรียนเก่งขึ้น พยายามทำให้ตัวเองดูขาว แต่ปลวกอย่างเราคงอีกนานกว่าจะสวย555 แต่เขาก็ไม่สนใจแต่เขาคงรู้ละว่าเราชอบ แต่ก็ทำเป็นปกติเงียบๆทำเป็นไม่รู้ เราเองก็ดูอาการออกนะ ก็ยิ่งแสดงอาการมากเกินไปแบบสุดๆอ่ะ แบบเมารั่วมากๆบอกออกมากหมดเลย ทำอะไรก็ไม่รู้ เพ้อมากๆ กอดเขา หอมหัวเขา เป็นมากๆ แต่ไม่รู้ตัวเองเลย หนักหัว พอหายเมาเราก็ถามเขาว่าโกรธไหมที่ทำไปน่ะ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ทำตัวปกติ คือแบบเราอ่ะอยากรู้ความรู้สึกของเขามากๆแต่เขากับเงียบแบบใจเราจะสลายมาก แต่เราก็ต้องตัวปกติเหมือนกัน จนเขาก็กับมาคบกับแฟนของเขา แต่ตอนนั้นต่างคนต่างเรียนคนละที่กันหมดละ ความรู้สึกชอบเขาก็เริ่มลดลงๆ ถึงเราจะมีคนมาคุยก็ตามแต่ในใจเราก็ยังคิดถึงเขา แต่ก็ลืมๆได้ละ แต่เวลากลับมาเจอกันทีไร มันก็เหมือนจุดไฟในเตาถ่านเดิมๆทุกครั้ง มันก็เลยลืมเขาไม่ได้จริงๆ เป็นความรู้สึกขัดกันเองในใจมาก มีความสุขก็ชอบต่อ แต่ถ้าเจ็บซ้ำๆเพราะทำตัวเองก็เลิก เป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ จนเมารั่วอีกครั้งก็ทำตัวเหมือนเดิม และเราก็คิดว่านี่ครั้งล่ะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะร้องไห้กับความรักที่ไม่มีจริงที่เราแอบชอบมากตลาด3ปีมันควรจะจบไดละจริงๆ ตอนนั้นเราตัดใจากเขาเกือบได้แต่ต้องมารู้แบบเดิมอีกตอนที่เขาทะเลาะกับแฟน ซึ่งตอนนั้นเราไม่อยากจะแสดงความคิดเห็นอะไรมากเวลาที่เขาถาม แต่จะพยามยามตอบละกัน ช่วงนั้นเขาคงเสียใจและเศร้ามากๆ เราก็ได้แต่แอบเป็นห่วงอย่างห่างๆ จนมาเขาเลิกกัน และเราก็เกือบจะหมดรักเขาไปแล้ว ตั้งแต่รู้ว่าเขาไม่รักตัวเองเลย แต่เขาก็คิดได้และกลับมาร่าเริงอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขาก็ปกติเหมือนเดิมแต่อะไรหลายๆอย่างมันก็ทำให้ดูว่าเขาเปลี่ยนไป แต่เราก็ยังชอบอยู่ เพราะเวลาอยู่ด้วยละก็ฟินดี แต่มันก็เจ็บจี๊ดในใจว่าทำไมเราไม่ตัดใจสักที ไม่เหนื่อยเหรอกับความรู้สึกที่ทุ่มให้ไป พยายามทุกอย่างๆทุกอย่างจริงๆ หมดละความหวังลมๆแล้งๆที่ทำไปก็เหมือนว่าไม่มีใครรับ ตอนนี้เรานี้เราอยากจะสละความรู้สึกแบบนั้นทิ้ง และมีความสุขกับคำว่า"เพื่อน"เหมือนเดิม เอาจริงๆนะเราก็แค่อยากรู้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเรา ถึงมันจะดีหรือจะเลวร้าย ยังไงก็อยากรับฟัง  เฮ้ออออ....อีกสักพักเราคงเหมือนเดิม
เราก็เลยอยากรู้ว่าใครพอจะมีวิธีที่ทำให้ตัดใจและลืมได้เร็วๆบ้าง?  
ปล.ขอบคุณทุกคนมากๆที่อ่านเรื่องราวของเรานะ