สวัสดีค่ะทุกท่าน จขกท มีเรื่องจะปรึกษาค่ะ นั้นคิดนอนคิดจนผ่านมาปีกว่าๆแล้ว จะขอเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเองซักนิด
เผื่อจะเป็นแนวทางในการให้ทุกท่านช่วยคิดนะค่ะ
จขกท ปีนี้อายุ 27 แต่งงานมาได้ปีกว่าๆแล้วค่ะ ทำงายทั้งคู่กับสามี รายได้กลางๆตามวัยนะคะ
หลังแต่งงานเจอภาวะกดดันมากมายเรื่องลูก สามีและที่บ้านสามีอยากมีลูกมากค่ะ สามีมีน้องชาย 1 คน น้องชายมีลูกแล้วตอนนี้อายุได้ขวบกว่าๆ
น้องชายสามีเพิ่งจะมีงานทำและโตเป็นผู้ใหญ่เพราะมีลูกมีเมียเนี๊ยแหละค่ะเพราะทำแฟนสาวอายุ 18 ท้อง ตอนนี้ขวบกว่าๆ เวลา จขกท ไปเยี่ยมก็จะเจอค่ะ
คราวนี้สามี จขกท ก็ยิ่งอยากมีบ้าง เค้ารักเด็กอะค่ะ แต่ จขกท ไม่ชอบเด็ก ไม่เคยเลี้ยง ไม่อยากอยู่ใกล้ๆเลยคะ คือมันแว็ปๆมาเป็นบางทีว่าเด็กน่ารัก
แต่พอนั้งคิดไปคิดมาก็กลับไปไม่ชอบเด็กเหมือนเดิม จขกท มีน้องสาว อายุไล่ๆกัน เริบโตมาในครอบครัวเล็กๆ มีคุณย่า คุณอา(ผู้หญิง) คุณพ่อ และน้องสาวค่ะ
ชีวิตแทบไม่สับผัสกับเด็กเลย คือถ้าเจอจะเดินหนีไม่เข้าไปเล่นอะค่ะ
ปัญหามันก็เกิดตรงที่ จขกท เริ่มสับสน บางทีดูรายการทีวีที่ครอบครัวดาราพาลูกๆที่โตแล้วมาออกรายการ เห็นแล้วตื้นตันแทนเค้าที่พอลูกโตก็เหมือนเพื่อน
มาเติมเต็ม แต่พอคิดจะมีเองก็กลัวว่าจะหงุดหงิดและต้องเสียสละอะไรในชีวิตตั้งมากมาย
จขกท ตื่นทำงานสายๆได้ แต่ถ้ามีลูกคงไม่ได้ ไหนจะให้นม ดูแล คือพอคิดก็เริ่มเครียดค่ะ
กดดันว่าจะมีดีหรือไม่ดี เจอคนรู้จักที่มีบูก ก็ถามเค้าตลอดว่ามีลูกเป็นไงบ้าง ดีหรือเปล่า คือเหมือนเครียดตลอดเวลาอะค่ะ
เวลาสามีพูดว่าอยากมี จขกท เครียดทันที แต่ทำนิ่งๆไม่ตอบเค้าค่ะ ให้เหตึผลว่ายังไม่พร้อมหลายๆอย่าง
สามีบอกว่า ถ้ารอพร้อมก็ไม่มีวันที่จะพร้อมหรอก พอเรามีอย่าง เราก็จะหามาเพิ่ม ไม่มีวันพอ
จขกท อยู่อาพาท์เม้นท์ค่ะ มีบ้านอยู่ห่างจากอาพาท์เม้นท์ประมาณ ครึ่งชั่วโมงถึง แต่ด้วยความอยากเป็นส่วนตัวเลยออกมาอยู่กับสามีสองคนค่ะ
คราวนี้ก็คิดว่าถ้าจะมีลูก เราอยู่ห้องแคบๆแบบนี้จะเลี้ยวเด็กได้หรือเปล่า ไหนจะเตียง ของเล่น แล้วก็เปรียบเทียบกับตัวเองตอนเด็ก ที่บ้านกว้างขวาง
มีหลายชั้นอยู่สบาย ของเล่นเต็มมีพื้นที่ให้ทำอะไรได้หลายอย่าง
พอคิดแบบนี้ก็ยิ่งเครียดค่ะ ถ้ามีลูกก็กลัวลูกจะไม่ที่เล่น จะหัดเดินก็คงมีพื้นที่แคบๆ
พอคุยกับสามี สามีบอกว่าแลิวคนที่เค้าอยู่ห้องเช่า ไม่มีเงินซื้อบ้านทำไมเค้ามีลูกได้ มีความสุขดีตามอัตภาพของเค้า
เราก็ยังเครียดอยู่ ถ้าจะย้ายกลับไปอยู่บ้านเราก็กลัวจะอึดอัดเพราะต้องอยู่กันหลายคน ตามที่บอกข้างต้น แต่บ้าน จขกท มีสนาม มีสวน มีพื้นที่ค่ะ
พอคิดหลายๆเรื่องเข้าก็เครียด เครียดอยู่คนเดียวจะคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้วค่ะ นอนไม่ค่อยหลับ
พอสงกรานต์ไปเยี่ยมที่บ้านสามี ญาติเค้าก็พูดประมาณว่า เล่นกับหลานไปก่อนตัวเองยังไม่มีปัญญามี (T-T) คือเราไม่ใช่ไม่มีปัญญามีแต่เราคุมอยู่อะค่ะ
ไม่อยากอธิบายมากว่ามีลูกมันต้องใช้เงิน ใช้ความใส่ใจหลายอย่าง พูดไปกลัวเค้าจะไม่ชอบเรา
คือบ้านสามีค่อนข้างจะหัวโบราณนิดนึง ประมาณว่าแต่งงานแล้วต้องมีลูก มีเยอะๆ เลี้ยงธรรมดาไม่ต้องอะไรมาก เรียนโรงเรียนแถวบ้าน ไม่ต้องจบสูง
แนวๆนั้นอะค่ะ คือเรามามองย้อนไปถ้าเราจะมีบูกเราไม่อยากเป็นภาระทั้งบ้านเราหรือบ้านแฟน
ประเภทมีแต่ไม่เลี้ยวเอาไปฝากให้ย่า ยายเลี้ยงตามมีตามเกิดเราไม่อยากทำแบบนั้น เราไม่ได้ว่าคนทำแบบนั้นไม่ดีนะค่ะ
บางทีเค้าอาจจำเป็น แต่เราไม่อยากทำแบบนั้น น้องชายแหนจบแค่ ม3 ไม่เรียน ขับมอเตอร์ไซด์เกไปวันๆ ขอเงินพ่อแม่แฟนใช้ จบฝนไปทำแฟนท้อวแฟนยังไม่จบ ม6
พอคลอดก็ยังไม่ทำงาน ให้พ่อแม่ทำงานเลี้ยงทั้งตัวเอง ลูก เมีย พอทำงานก็พักๆก็ลาออกไปทะเลาะกับเค้า
แม่แฟนลงทึนให้ขายโจ๊กก็ขายไม่ดีก็จบไป คือค่าใช้จ่ายแทบทุกอย่างพ่อแม่แฟนรับผิดชอบ
เราก็มองว่าทำไมญาติสามีมองว่าการทำแบบนี้มันดี ไม่มีใครว่าอะไรซักคำที่น้อวเค้าสร้างปัญหา
แต่เรากับโดนกดดันแบบนี้ โทรมาก็ถามเรื่องเมื่อไหร่จะมีลูก คือถ้ามีแล้วเลี้ยงแบบนั้นเราไม่เอา เราอาจจะยึดติดกับสิ่งที่ที่บ้านเราเลี้ยงเรามา
ส่งเราเรียนโรงเรียนเอกชนดีๆ ซื้อของเล่นให้พัฒนาทุกด้านทั้งๆที่บ้านเราไม่ได้รวยแต่พ่อเราทำทุกอย่าง
พอมาเจอที่บ้านสามีเป็นอีกสังคมเรารู้สึกแย่ค่ะ

หลังๆสามีคุยเรื่องลูกกัยเรา เราด้วยความเครียดอยู่แล้ว (คือคิดช่างใจอยู่ตลอดแต่ไม่ได้ยอกสามี) พอสามีถามมากๆก็ทะเลาะกันใหญ่เลยค่ะ
คือเค้าอยากมีมาก เราบอกขอเวลาก่อน
เราหาข้อมูลอ่านกระทู้เก่าๆใน pantip ที่มีคนมาตั้งมาตอบมากมาย เราก็ยังลังเล
เราอยากรู้ว่า เราไม่รักเด็ก เราจะมีลูกได้มั๊ย เราคุยกับคุณอา คุณอาเราเป็นสาวโสดไม่มีลูก
เลี้ยงเรากับน้องมาตั้วแต่เด็ก เค้ายอกว่ากว่าเราจะโตเหนื่อยมาก พอเราโตเค้าถึงจะเป็นอิสระ
เค้าบอกว่าตัวคนเดียวสบายจะตาย มีลูกก็ไม่รู้มันจะเลี้ยงหรือเปล่า ไหนจะเงิน ไหนจะปัญหา
คุณอาเราห้าวๆ การงานดีค่ะ พอเราฟังเราก็ยิ่งเขว่ เราก็บอกว่า ถ้าอาแก่ก็มีเราดูแล แต่ถ้าเราหล่ะ เราครอบครัวเล็ก มีกันแค่นี้
ญาติก็ห่างมาก
เรากลัวอีกอย่าง บ้านเรา อะไรที่เราสร้างมา ถ้าเราไม่มีลูกเราจะให้ใคร หรือสุดท้ายก็จะต้องยกให้คนอื่นที่เป็นญาติห่างๆ
หรือมูลนิธิหน่ะหรอ เราคิดไปไกลขนาดนั้น จะว่าเราคิดมากก็ได้ แต่ชีวิตเราและเด็กคนนึงมันทำให้เราต้องคิดทุกทาง
พอเราไปคุยกับเพื่อน เพื่อนบอกเราคิดมากไป แต่เรากลัว เราเป็นคนทำอะไรวางแผนตลอด มีทางเลือกหลายทาง เพราะเรากลัวความผิดพลาด
จนมันทำให้เราเป็นคนกังวลไปทุกอย่างอย่างนี้ เราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ กังวลไปหมดทุกอย่างในชีวิต กลัวความผิดหวัง
พอเรื่องลูกเราเลยคิดหนัก

เรื่องที่เราเล่าอาจจะไม่หมดอาจจะดูงงๆ เราพิมสดๆจากมือถือ เราเครียดจริงๆ เราเคยเห็นความช่วยเหลือ และความคิดดีๆมากมาย
จากทุกท่านใน pantip เราจึงอยากจะขอความเมตรตา ช่วยเราคิดเรื่องนี้ทีเราพยายามหาคำตอบเองแล้วแต่เราทำไม่ได้จริง
เพราะเหตุการของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ขอให้ทุกท่านอย่าว่าเราเลยนะค่ะถ้าเราพิมผิดบ้าง งงบ้าง สอบถามเราเพิ่มเติมได้ค่ะเราจะตอบ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ