สวัสดี ^^ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าใช้ภาษาผิดหรือพิมพ์เป็นงงๆไม่รู้เรื่อง ก็ให้อภัยกันนะ
วันนี้เรามีเรื่องจะมาปรึกษาเพื่อนๆ ตอนนี้เราสับสน รู้สึกแย่ รู้สึกผิดไปหมด ขอเหล้า เย้ยยย !! ขอเล่าเลยละกัน
เรามีแฟนแล้ว (ขอใช้นามสมมติแฟนของเราว่า "บอ" แล้วกัน) เรากับบอคบกันมาจะสองเดือนแล้ว ช่วงนี้เรากับบอไม่ค่อยได้คุยกัน บางวันไม่คุยกันเลยก็มี จนเรารู้สึกว่าเราใช่แฟนกันอยู่ไหม ตั้งแต่คบกันมานับครั้งได้เลยว่าอยู่ด้วยกันกี่ครั้ง หาเวลาอยู่ด้วยกันยากมากกกกก พออยู่ด้วยกันก็ต่างคนต่างก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ ขนาดดูหนังบอก็ยังมีเพื่อนมาด้วยตลอดจนเราอึดอัด เราจะทำอะไรจะพูดอะไรก็ไม่กล้า บอเป็นนักฟุตบอลและประธานนักเรียนก็เข้าใจนะว่าต้องรู้จักคนเยอะเป็นธรรมดาแต่ทำไมต้องผู้หญิงด้วย วันสงกรานต์ไปเล่นด้วยกัน ยังมีผู้หญิงมาทักมาปะแป้ง ที่สำคัญน่ารักด้วย !! (ผมนี่หึงเลยครับ ) แต่วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่าเรากับบอเป็นแฟนกันจริงๆ เรามีความสุขมากที่ได้เล่นสงกรานต์กับบอ แต่บอก็ชอบทำให้เราคิดมาก ผู้หญิงคนอื่นที่บอคุยด้วยเราไม่ใส่ใจหรอกนะเพราะรู้ว่าไม่มีอะไร แต่แฟนเก่านี่สิ !! ขึ้นชื่อว่าแฟนเก่าถึงจะคุยกันเฉยๆแต่มันก็อดคิดไม่ได้เพราะมันคือคนที่เคยรัก ความรู้สึกเดิมๆจะกลับมาตอนไหนก็ไม่รู้ ทำไมเรารู้สึกว่ายิ่งคบยิ่งเหนื่อย มันยิ่งห่าง แต่ถ้าจะให้เราบอกเลิกบอเราคิดว่าเราทำไม่ได้ อาจเป็นเพราะรู้สึกรักไปแล้ว ไม่อยากเสียบอไป เพราะบอทำให้เรามั่นใจว่าบอรักเรา บอเสมอต้นเสมอปลาย บอรู้ว่าเราคุยกับคนอื่นแต่บอก็เลือกที่จะอยู่ข้างเราไม่ไปไหน แถมยังพาเราไปหาแม่ของบอด้วย (เขินเลย )
ความเหงา..มันก็เลยทำให้เราอยากมีใครสักคนมาคุยเป็นเพื่อน และแล้วก็มีจริงๆ
เรารู้จักผู้ชายคนหนึ่งก่อนจะคบกับบอได้สามวัน (ขอใช้นามสมมติว่า "เบ") เราก็คิดว่าจะคุยกับเบเฉยๆไม่คิดอะไร แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เราสนิทกับเบเร็วมากและมากขึ้นเรื่อยๆ เราอยากไปไหนเบก็พาไป เราอยากกินอะไรไกลแค่ไหนก็พาไป เราบ่นว่าอ้วนเบก็พาไปออกกำลังกาย ออกเสร็จก็หาอะไรกิน (กินเยอะกว่าเดิมอีก) เราใส่รองเท้าผ้าใบแล้วมัดแน่นเกินทำให้เราเจ็บเท้าเบก็คุกเข่าผูกเชือกรองเท้าให้เราใหม่ เราบอกว่าเราชอบผู้ชายใส่เสื้อยีนส์ วันถัดมาก็เห็นเบใส่มา เราอยากเล่นกีตาร์เป็นเบก็สอนเราเล่น แต่เราก็ยังเล่นไม่เป็นเหมือนเดิม เบก็ดีดกีตาร์เราก็เป็นคนร้องเพลงแทน เราอยากช็อปปิ้งเบก็ไปด้วยไม่บ่นถึงเรารู้ว่าผู้ชายไม่ชอบเดินอะไรแบบนี้แต่เบก็ยังเลือกที่จะไปกับเรา เบไม่ชอบถ่ายรูปแต่พอเราอยากถ่ายรูปคู่ด้วยเบก็ยอมถ่ายด้วยอยู่ดี เราไม่มีรถกลับบ้านเบก็จะไปส่งตลอด ถึงแม้ว่าบ้านเบกับบ้านเรามันอยู่คนละทางและไกลกันมาก เวลาเราเมาเบจะคอยดูแล จับมือเราไม่ให้เราล้ม จากที่เราไม่กล้าขับรถมอไซด์เบก็สอนเราขับจนเรากล้าที่จะขับรถมอไซด์ในเมือง ตอนเราปวดฟันเบก็พาเราไปหาหมอ เวลาเราอยากได้อะไรแล้วเราไม่ได้ เบก็จะลูบหัวเราแล้วบอกว่า "ถ้าที่นี้ไม่มี เดี๋ยวพาไปหาซื้อที่อื่นจนกว่าจะได้ >//< " ทุกเช้าเบจะทักแชทเฟสเรามาบอกว่า "ตื่นได้แล้วไอ้อ้วน" และเบจะเป็นคนสุดท้ายที่บอกเราก่อนนอนว่าฝันดี และทั้งหมดนี้คือคนๆเดียวที่ทำให้เราแบบที่ไม่เคยมีใครทำให้มาก่อน เวลาเราอยู่กับเบแล้วรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ อยากพูดอะไรก็พูดไม่ต้องอายเบ แต่เราก็ไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้มันเป็นโปรโมชั่นหรือเปล่า อาจจะหวานต้นจืดปลาย แต่รู้แค่ว่าตอนนี้มีความสุข ใน1สัปดาห์เราจะได้เจอเบประมาณ5วัน เบจะชวนเราออกมาข้างนอก หาที่ไปตลอด ถ้าว่างจัดจริงๆก็จะสอนเราขับรถมอไซด์ พาขับรถเล่นรอบเมืองบ้าง 5555 ตลอดเวลาสองเดือนที่คุยกับเบมันทำให้เราคิดว่าเรากับเบเป็นแฟนกัน จนถึงวันสงกรานต์เบก็มาขอเราคบเป็นแฟน (เรานี่อึ้งไปเลย) แบบทำอะไรไม่ถูก (ลืมบอกไปคะเบยังไม่รู้ว่าเราคบกับบอแล้ว รู้แค่ว่าเราคุยกันเฉยๆ) แล้วเราก็เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ไปตอบตกลงเป็นแฟนกับเบไป >>ใช่คะ !! ตอนนี้เราคบซ้อน<< (อย่าเพิ่งด่าเรานะ ) เราไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับเบ รักหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ หรืออาจจะแค่รู้สึกดีที่มีคนมาทำดีให้แค่นั้นหรือเปล่า เป็นเพราะบอไม่สนใจมันเลยทำให้เราหวั่นไหวง่ายหรือเปล่า ตอนนี้คือเราสับสนไปหมด รู้สึกแย่ที่ทำแบบนี้กับบอ รู้สึกผิดที่ไปให้ความหวังเบ เรารู้ตัวคะว่าเรามันแย่จริงๆ รู้ตัวว่าสิ่งที่ทำมันผิดแต่เราก็ยังจะทำ เราอยากเลือกใครสักคน แต่เราไม่รู้จะเลือกใคร และไม่รู้จะบอกเลิกอีกคนยังไง เราไม่อยากปล่อยไว้ให้เป็นแบบนี้ เพราะเราคิดว่าสุดท้ายเราต้องไม่เหลือใครแน่ๆ เราไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว บางทีเราก็คิดว่าเราไม่เหมาะที่จะมีใครจริงๆ พอมีก็ดันไปทำให้เขาเสียใจ เราคิดว่าน่าจะปล่อยให้เขาทั้งคู่ไปเจอคนที่ดีกว่าเรา แต่เราก็ทำไม่ได้ เราใจแข็งไม่พอที่จะตัดสินใจ