ช่วงสงกรานต์ปีนี้ผมมีโอกาสได้เข้าวัดฟังเทศน์ นั่งสมาธิ ทำบุญ
หลังจากที่ชีวิตมีแต่งานมาหลายปี มันสงบดีนะครับ จิตใจสงบจนได้มองดูตัวเอง
นึกถึงอดีต นึกถึงเรื่องราวเก่า นึกถึงอะไรๆหลายๆอย่าง และก็นึกถึงสิ่งตัวเองหนีมาตลอด
"ผมเป็นเกย์ครับ" ประโยคนี้ทุกคนคงชิน ผมก็พยายามบอกมาตลอด
ผมไม่ใช่เกย์ 100% เพราะลึกๆก็ยังชอบผู้หญิง
ผมมีครอบครัว มีย่า มีปู่ มีพี่ชาย พี่สาว ผมว่าพี่ผมทั้งสองคนเค้ารู้
ผมเคยมีความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตกับผช ด้วยกัน
รักเค้ามากแต่อกหักครับ โดนเค้าทำอย่างกะหมาตัวนึง ตั้งแต่นั้นมาผมไม่เคยรักใครอีกเลย
แต่ก็มีคนเข้ามาในชีวิตตลอดแต่ผมไม่เคยเปิดรับพวกเค้าเลยสักคน มันกลัวไปหมด
มีแต่คนบอกผมเป็นคนเย็นชา ไม่มีความรู้อะไร ผมก็ไม่เถียง...
จนตอนนี้ผมอายุเยอะแล้ว เอาจริงๆก็ใกล้จะสามสิบแล้ว
เริ่มคิดถึงชีวิตคู่ ผมว่าผมควรจะหาใครสักคนได้แล้ว
มันคงจะง่ายถ้าผมเป็น ผช ที่ชอบ ผญ  มันเลยเกิดคำถามในใจว่า

ความรักระหว่าง ช,ช มันไปได้จริงหรอครับ? ผมอยากมีความรักที่มั่นคงอยู่กันไปนานๆ
แล้วถ้าวันนึงแก่ตัวไปเราทั้งคู่จะเป็นไง ? แล้วลูกเต้าคงไม่มีใครจะมาดูแล?
ยังวัยรุ่นคนอื่นคงเฉยๆแต่ถ้าแก่ตัวไปคนอื่นจะมองความของพวกเราไง?

คำมากมายวิ่งเข้ามาหาผมอีกเยอะ จนผมคิดอีกว่า หรือว่าผมควรจะคบกับผญ เพื่อจะได้มีชีวิตคนทั่วไป ,???

ความรักแบบนี้มันเป็นไปได้จริงๆหรอครับ????