อืม...เมื่อไม่นานมานี้ เดียรถีย์อย่าง นุ้งมานี
มีโอกาสได้ไปอ่านเจอ เรื่อง การ บริหารณ์อารมณ์
โดย คุล ไชย ณ พล ใน ลิ้งค์นี้ อ่ะค่ะ  

http://intranet.gs.kku.ac.th/km/download/File/gsqa42.pdf





เนื้อหาโดยสรุป ก็มีประมาณว่า...

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

คนโง่ - คนฉลาด - คนเจ้าปัญญา

คนโง่ มักจมอยู่ในอารมณ์
ด้วยคิดว่าอารมณ์คือเขา เขาคืออารมณ์

เขาจึงเป็นทาสอารมณ์เสมอ




คนฉลาด ชอบปฏิเสธอารมณ์
เพราะคิดว่าอารมณ์คือสิ่งรบกวน
ทำตัวเป็นคนสงบที่ไร้อารมณ์

เขาจึงเป็นเพื่อนกับผีดิบ





คนเจ้าปัญญา ย่อมบริหารอารมณ์
สร้างอารมณ์ที่ควรสร้าง
เสพอารมณ์ที่ควรเสพ
ควบคุมอารมณ์ที่ควรควบคุม
รักษาอารมณ์ที่ควรรักษา
สลายอารมณ์ที่ควรสลาย

เขาจึงเป็นนายของอารมณ์โดยสมบูรณ์









แหม ? อ่านแล้ว เดียรถีย์อย่างนุ้งมานีก็อดสงสัยมิได้อ่ะค่ะ ว่า...

1. เหล่านักปฏิบัติจ๋า สาวกสมณะโคดม นั้น
มีความเห็นเป็นเช่นไรกันมั่งหรอคร๊ะ กับ คำกล่าวเหล่านี้ ?
( เห็นด้วย หรือ ไม่เห็นด้วย  ? เพราะ อะรัย ? )




2.คุล คิดว่า บุคคล ทั้ง 3 ประเภทนี้ ใคร มี ศักยภาพ ในการปฏิบัติ
คือ มี ภูมิธรรม หรือ  SQ (Spiritual Quotient) มากกว่ากว่ากัน หรอคร๊ะ ?





3.แล้วถ้าเลือกได้ คุลนักปฏิบัติทั้งหลาย
อยากเป็น บุคคลแบบไหน หรอคร๊ะ ?

คนโง่ - คนฉลาด หรือว่า คนเจ้าปัญญา ?





4.เอ ? ว่าแต่ ศาสดาของพวกคุล
สอนหั้ย เสพอารมณ์ที่ควรเสพ
และ เป็นนายของอารมณ์โดยสมบูรณ์
หรือว่า ทำตัวเป็นคนสงบที่ไร้อารมณ์
แล้ว ปวารณาตัว เป็นเพื่อนกับ ผีดิบ ล่ะคร๊ะ ?

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

( แต่ นุ้งมานีคิดว่า ศาสดาของพวกคุล เนี่ย
เค้าค่อนข้างจะหนับหนุน หั้ยพวกคุล ก้มหน้าก้มตาปฏิบัติ
เพื่อ ไปเป็นเพื่อนกับ ผีดิบ นะคร๊ะ )