1 พวกนี้ติดอยู่ใน comfort zone คือพอเรียนมหาลัยจบปุ๊ป มีงานทำเลย รายได้3-4หมื่นต่อเดือน มองไปเพื่อนๆในรุ่นหลายคนยังตกงาน เอาแหละกรูแปะอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ไปไหนแระ มั่นคง ปลอดภัย ลืมไปว่า มัน firm จริง มั่นคงจริง แต่ขณะเดียวกันมันก็เหมือนถูกผูกมัดอยู่กับที่ด้วย เผลอแป๊ปเดียวสิบปีผ่านไป เงินเดือนยังอยู่ที่3-4หมื่น อาจจะปรับขึ้นมาสัก10% แต่เพื่อนที่เคยเห็นตกงานอยู่ดิ้นรนไปเป็นเจ้าของกิจการ รายได้หลักแสนไปแล้ว

2 ปอดแหก เด็กเรียนดี ไม่เคยประสพความล้มเหลว จึงปอดแหก ไม่กล้าที่จะล้มเหลว ขณะที่เด็กเรียนไม่ดี ล้มจนชิน กล้าที่จะลงทุนไป แล้วบอกตัวเองว่าเอาน่ะเริ่มจากศูนย์ อย่างมากก็กลับมาที่ศูนย์ ไม่เสียหายที่จะลอง ล้มเหลวสองสามครั้ง สุดท้ายก็ผ่านมาได้ และกล้าที่จะตัดสินใจ มากกว่า

3 ติดในหัวโขน เด็กเรียนดี จบสายวิชาชีพ แพทย์ ทันตแพทย์ เภสัชกร วิศวกร สถาปนิก มันมีหัวโขน ใส่มาแล้วว่าต้องเป็นอย่างที่เรียนมา หลายคนไม่กล้าที่จะทำงานอะไรที่หลุดไปจากที่เรียนมา กลายเป็นตีกรอบตัวเองไม่ให้มีทางเลือกของชีวิตมากนัก

4 เป็นความหวังของครอบครัว พ่อแม่หวังไว้จะได้พึ่งพิงยามแก่ แบกความรับผิดชอบของตัวเองไว้ยังไม่พอ แบกความหวังของพ่อแม่ หรือบางทีพี่น้องไว้อีก เลยไม่กล้าทำอะไรเสี่ยงๆ และอย่างที่ทราบ High risk high return ถ้าไม่กล้าเสี่ยง ผลตอบแทนก็จะน้อยลงตามไปด้วย

5 เป็นที่ต้องการของระบบราชการ จบมาไปใช้ทุนบ้าง หรือทำงานเป็นราชการบ้างด้วยความคาดหวังของพ่อแม่ แป้กสิครับ เพราะอย่างที่ทราบกันว่ารายได้ของข้าราชการนั้นมันไม่ได้สูงมากนัก

6 หยุดเรียนต่อเร็วเกินไป เพราะคิดว่าแค่ ป.ตรีก็พอ พวกนี้เดินเร็วก็จริง ออกตัวเร็ว แต่พอมาถึงจบ ป.ตรี หยุดเดินละ พอใจแระ เพื่อนๆเดินมาทีหลังเรียนต่อยอดไป บางคนต่อโทต่อเอก บางคนต่อปริญญาด้านอื่น เช่นบริหาร หรือนิติศาสตร์เพิ่ม เหมือนเดินช้าๆ แต่ไม่หยุด พอพวกเด็กเก่งหยุดพวกนี้ก็ยังเดินต่อไป ช้า แต่ไม่หยุด ก็ก้าวหน้าต่อไป

จุดประสงค์ของกระทู้ผมไม่ได้จะมากระแนะกระแหนเด็กเรียนดี แต่อยากบอกเด็กรุ่นใหม่ๆ ที่เรียนดี และกำลังจะเป็นหนึ่งในหกข้อที่ผมได้กล่าวไว้ อยากให้ระมัดระวัง อย่าติดกับดัก6ข้อ ที่บอก  

เด็กเรียนดีหลายคน ไม่ได้ติดอยู่ในกับดักดังกล่าวก็มีชีวิตที่ดีครับ ดีกว่าเด็กเรียนไม่ดีด้วย เพราะพื้นฐานดีกว่า

บางคนอาจจะบอกว่า ฉันพอใจของฉันแบบนี้แหละ ถึงไม่ร่ำไม่รวย แต่ก็มีเกียรติ ก็แล้วแต่ครับ ตามสบาย