" .. ภาวนาไม่ใช่การได้ เป็นการทิ้ง ทิ้งของไม่ดี
ชำระของไม่ดีที่มันติดอยู่ที่ใจของเราแต่เราไม่ทราบ
ถ้าไม่ค้นหาก็ไม่ทราบและไม่ทราบจะเอาไปทิ้งที่ไหนด้วย นี่คือการภาวนา

ทีนี่เรายังไม่เคยเห็นใจ เราจึงมาฝึกหัดทำใจให้สงบให้มันนิ่งจึงจะเห็น
คนเราวุ่นวายเดือดร้อนเพราะใจไม่สงบ ถ้าสงบแล้วไม่วุ่นวายไม่เป็นทุกข์
คนเป็นทุกข์กลุ้มใจเพราะคิดมาก ยึดโน่น ยึดนี่ ถือโน่น ถือนี่ นั่นเป็นของไม่ดี

เรามาสำรวมใจ จับเอาตัวใจให้มันได้ ใจเป็นของไม่มีตัวเป็นนามธรรม
เราจะเอาสติ คือผู้ระลึกได้เป็นตัวระลึก เมื่อระลึกตรงไหนใจก็อยู่ตรงนั้น
เช่นระลึกพุทโธที่กลางอกของเราก็ตาม หรือจะระลึกพุทโธเอาไว้ตามลมหายใจเข้า-ออกก็ตาม
ทำความรู้สึกเอาไว้เฉพาะตรงจุดที่เราตั้งไว้ตรงนั้น คอยระวังรักษาให้อยู่ในที่เดียว
นี่เรียกว่าการฝึกอบรมใจให้มาอยู่ในที่เดียวกันเสียก่อนเป็นเบื้องต้น

การจะให้ใจอยู่มันยากเหมือนกัน ใจมันวิ่งว่อน วุ่นวายสารพัด
เลยขี้เกียจรำคาญว่ามันยุ่งมากเหลือเกิน ที่แท้มันไม่มาก
เราไม่เคยรวมเข้ามาเลยไม่เห็น ปล่อยให้ของกระจายทั่วบ้านทั่วเมืองจะไปเห็นอะไร
คราวนี้ดึงมารวมเข้าอยู่ที่เดียวเลยเห็นเป็นของมาก

ความจริงมันมากยิ่งกว่าที่เห็นขณะนั่งภาวนานั้นอีก
แต่เราไม่ได้อบรมใจเลยไม่ทราบ นี่แหละประโยชน์ของการอบรมใจ
หรือการนั่งภาวนา หัดรวมใจให้เห็นของไม่ดี
คือใจมันวุ่นวายส่งส่ายไปแล้วไม่ได้รับความสุข
เราวุ่นวายมานานแสนนานแล้วมันก็ไม่เป็นสุขอะไร
พระพุทธเจ้าทรงสอนให้ทำใจให้สงบจะเกิดความสุข
มันจะเป็นสุขอย่างไร จะสุขขนาดไหน เอามาเทียบกันดูที่หลัง .. "

คุณค่าและประโยชน์ ของพระพุทธศาสนา
...หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี...