ดก็กปัญญาอ่อนที่บ้านของหนูเป็นคนในครอบครัว พอแม่หนูตายก็มีพ่อกับหนูดูแล พอมีร.ร.ให้ไปอยู่ประจำกลับมาเดือนนึงแต่ไม่รู้จะอยู่ถึงเมื่อไหร่ช่วงนี้ปิดเทอมหนูทุกข์ใจมากต้องเรียนต้องหางานทำ อะไรหลายอย่าง

ตอนนี้หนูท้อมมากยิ่งเวลาเขาปิดเทอมกลับมาบ้านไม่เป็นอันทำอะไร  ตัวหนูเองอายุ20 10ปีมานี่ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวไหนไม่รู้จักว่าเดินป่า เป็นยังไงเที่ยวทะเลกับเพื่อนกับแฟนมันเป็นยังไงต้องดูแลเขา มีแฟนก็ต้องเลิกเพราะไม่อยากให้เขามีภาระ เพื่อนเขาไปนไหนกันไปปาตี้เราต้องรีบกลับ อยากไปเที่ยวที่ชอบก็ไม่ได้ไป เขาสร้างปัญหามากๆเช่นเดินไปคุยไปหัวเราะดังๆใส่คนแถวบ้านไม่รู้จักเขาก็ทำสายตาตำหนิว่าทำไมไม่ดูแล  พูดไม่หยุดสร้างปัญหา พอต่อมาให้อยู่แต่ในบ้านเขาเปิดน้ำเล่นทั้งวันเปิดไฟเล่นหนูเองก็ต้องไปเรียนพ่อก็ต้องไปหาเงินกลับมา น้ำเปิดท่วมไฟเปิด มีครั้งนึงที่เสียบเตารีดเล่น  ค่าไฟตกเป็นพัน ร.ร. ประจำประมาณหมื่น+ค่านั้นนี่ พ่อทำงานหมื่นกว่า มีน้าช่วย ตัวหนูเองเป็นคนพูดน้อยทำอะไรต้องใช้สมาธิมากเก็บตัว  ไม่สามารถทำได้เลยเวลามีเขาอยู่ เสียงดัง อย่างสงกรานต์นี้พ่อไป นั่งสมาธิที่วัด หรือไปค้างเวลาวันพิเศษๆหนูก็ให้เขาไปเพราะเขาเหนื่อยมามากแล้วไม่มีโอกาสจะทำอะไรอีกแล้ว หนูเคยอยากไปหาจิตแพทย์ให้ช่วยคลายเครียดมากแต่ก็ไม่มีตัง
คนอื่นๆที่เขารู้จักเขารับได้  แต่นิสัยของเด็กปัญญาอ่อนเป็นปัญหามาก ถึงคนเขาจะไม่ได้ดูถูกอะไรแต่ไปสร้างความเดือดร้อนให้เขา
แต่ชีวิตหนูคงต้องเป็นแบบนี้ต่อไป จนกว่าเขาจะตาย    


มีที่ไหนบ้างที่เอาไปอยู่นานๆ ไม่ต้องกลับมาก็ดี นานๆทีกลับมาก็ได้แต่ไม่ต้องเป็นเดือนๆๆ หนูไม่ไหว หนูร้องไห้ทุกๆปี ทั้งที่ปีนี้สัญญาว่าจะเข้มแข็งไม่ร้องไห้เพราะรู้ว่าพ่อก็ต้องทนเหมือนกัน แต่ก็ร้องจนได้  จะหาว่าหนูเลวทอดทิ้งคนป่วยก็ได้ แต่หนูอยากได้ที่ๆช่วยหนูได้จริงๆ หนูเองก็พยามจะเรียนจบให้มีงานพอที่จะจ้างคนได้ แต่มันอีกไกลมาก  ถ้าวันนนึงพ่อตาย หนูคงต้องต่อสู้คนเดียว